верш Натальлі Арсеньневай

[maryna_kvietka]

ЗАВЕЯ

У нясьмелай, замлелай цішы

Ўстаў туманны, няветлы ранак,

Ціха вецер гальлё калыша,

Недзе плачуць званочкі санак,

Нізка, нізка сівыя хмары

Над зямлёю ціхой клубяцца...

Ціша... раптам - віхор ударыў,

Стаў заводзіць, гусьці, сьмяяцца.

А зь віхурай прыйшла завея,

Ўсё зьмяшала,

Зьмяла,

Парвала,

Разгайдала гальлё ў алеях,

Паблытала...

«Месца, месца,

Волі, волі!»

Мкне у месьце,

Мкне у полі,

Беліць вочы белай беляй

Гнеўна-сьпеўная завея,

Б'ецца,

Ўецца,

Скача,

Плача,

Сыпкім сьнегам сее, вее,

Не лякаецца няўдачаў

Гнеўна-сьпеўная завея!

1933, Хэлмна.  Н. Арсеньнева rv-blr.com/vershu/view/25243