Часам я адчуваю сябе Эйфелевай вежай: пэўныя таварышы вырашылі сесьці мне на шыю, бо гэта адзіная кропка, зь якой мяне ня бачна. Ну і паколькі на мне сядзіць столькі таварышаў, прычым пераважна харошых, пісаць у ЖЖ няма ніякай магчымасьці
(
Read more... )
Reply
Reply
Самае цікавае - і незразумелае ў пэўным сэнсе (для мяне), што я ўсё ж Сергія ўспрымаю перш за ўсё як празаіка.
Reply
Reply
Reply
І пра Лілі Марлен дарэчы!!!
Reply
Leave a comment