Год назад
Беларуская народная "Зорачка" прагучала і ў Амазонскіх навінах Бразіліі.
Click to viewМы доўга прабіраліся праз балівійскія джунглі пасля правядзення там нашых Калядаў. Калі нарэшце джунглі расступіліся і перад намі паўстала рака, за якой была Бразілія, мы зірнулі на сябе. Замызганыя пяском твары, ногі выпацканыя па калені ў чырвонай зямлі. Побач працавалі будаўнікі. Мы зайшлі да іх і папрасілі ўмыцца з-пад шлангу. Пасля кароткіх водных працэдураў мы прайшлі пашпартны кантроль і апынуліся ў лодцы, якая павезла нас на іншы бок - у Бразілію. Там памежны кантроль. І цяжкая дарога ў Сальвадор дэ Баія, дзе нашыя ўжо рыхтавалі чарговы фестываль. Але спын не заладзіўся. За тыдзень мы праехалі ўсяго каля 350 км ад мяжы. А да фестываля заставалася 2 з паловай тысячы кіламетраў і 4 дні. Са словаў нашых спадарожнікаў мы ведалі, што ў Бразіліі існуе сістэма сацыяльнай падтрымкі - ты прыходзіш і кажаш, што няма грошай на білет і просіш пасадзіць цябе на аўтобус. Яны рабілі так некалькі разоў. Мы спыніліся ў маленькім гарадку Жы-Парана. Знайшлі там сацыяльную службу. Анак такой паслугі там не аказвалі. Затое пад сваю апеку нас узяў адзін з супрацоўнікаў - Даніэль. Ён даў нам дах над галавою, а сам стаў абзвоньваць палітыкаў, СМІ, знаёмых, каб хоць хтосьці дапамог нам дабрацца да Сальвадора своечасова. За 4 дні яму так нічога і не ўдалося. Аднак удалося шмат іншага - незабывальны досвед, набыты ў часе, праведзеным з бразільцамі, танцы, песні, рэлігійныя цырымоніі з аяўяскай, выступленні з беларускімі песнямі для мясцовых і шмат цікавых знаёмстваў. Урэшце рэшт мы паехалі далей спынам. А на гэтым відэа, мы ўсё яшчэ спадзяемся патрапіць на фестываль у Сальвадор і я апантана расказваю... Ну, самі зірніце. Усяго тыдзень у Бразіліі і я не наважылася казаць па-партугальску, таму па-іспанску )