Если честно, я никогда не воспринимаю новости от неё всерьёз. Потому что просто невозможно поверить, что столько бед может свалиться на одного человека. И сейчас моему другу не обойтись без вас.

( Read more... )

( Read more... )

( Read more... )

( Read more... )

( Read more... )

 Першымі, хто мне званіў пасля выбуху ў Мінскім метро былі падапечныя Клуба 5000 ( Read more... )

 Тры гады. Тры гады, як з намі няма Дзімкі. 
Я часта ўзгадваю яго. Але ўжо дрэнна памятаю. Я рэдка адчуваю яго. Але калі адчуваю... Ён назаўсёды застанецца дарагім і важным чалавекам для мяне. 
Я ведала, што яго забралі ў рэанімацыю. Я знаходзілася далёка і не магла наведаць. Я не спала начамі. Канцэнтравала думкі на яго здароўі, пасылала імпульсы ( Read more... )

Журналісты ведаюць, што ў друкаваных выданнях кожны адказвае за сваю тэму. На некім вісіць адукацыя, на некім -- культура, нехта мае сувязі з гарвыканкамам, нехта наладзіў стасункі з пракуратурай і заўсёды піша адтуль навіны. Гэта зручна, але не заўсёды цікава. Калі мая сяброўка ппрыйшла працаваць у адно дзяржаўнае выданне, ёй засталася тэма ( Read more... )

 Надзя і Таня пазнаёміліся на першым курсе. Вучыліся разам і жылі ў адным інтэрнаце. З другога курса жылі ў адным пакоі. Пасля ўнівера разам здымалі кватэру, потым разам пераехалі на новую кватэру, увесь час нават пакой дзеляць. Звыкліся яны адна з адной і ўжо не ўяўляюць іншага жыцця ( Read more... )

 Спачатку мы лічылі, хто першым з класа ажэніцца, пасля -- у каго народзяцца дзеці, цяпер -- хто першым памрэ. Дзімка апярэдзіў усіх ( Read more... )