(no subject)
էս թրքերի մասին օբյեկտիվ լինելու մասով մի պատմություն հիշեցի, բլոգից.
«Ուրեմն` թրեյնինգ եմ վարում:Լսարանս շատ լուրջ է, «պագոններով»...
Սկսել է հոգեբանական ինչ-որ բան կոտրվել, բայց մեկ է` դիմադրում են:
Մեկն էլ թե. «Շատ լավ է, բայց ինչի եք սա մեզ ասում: Գնացեք, մանկապարտեզներում դասավանդեք»:
Ես էլ, հասկանալով, որ շաաատ սխալ բան եմ անում, բայց ... «Ճիշտ եք ասում, բայց եթե ես երեխային սովորեցնեմ, հետո նա դուրս գա փողոց ու Ձեզ հանդիպի` ի՞նչ տարբերություն»:
Ազդեց:
Բայց իմ կողմից հեչ պրոֆի չէր:
Ընկերուհիս հոգեբան է: Խոսեցինք կես ժամ, որ սխալ եմ արել, ագրեսիվ եմ եղել (տոնս չէ, տոնս երբեք ագրեսիվ չի)` ուրեմն թույլ եմ...Ես քանի գնում` անհարմար եմ զգում, վատ եմ զգում, ինքնագնահատականս ընկնում է, ընդհանրապես սխալ անելու ամոթը մեծանում է...:
Մեկ էլ ընկերուհիս հիշեց,որ ինքը ոչ միայն հոգեբան է, այլև մանկության ընկերուհիս, ու` «Գիտե՞ս, քաքել եմ դրա գլխին»:
Անսպասելիությունից քարացա, սկսեցի խնդալ: Օգնեց: Կյանքի բառերը պետք չէ չմոռանալ ))) »:
Ինչ եմ ուզում ասել՝ քաքել եմ ձեր բարձր գնահատած թրքի գլխին՝ նստակյաց, թե քոչվոր, մեկ է:
Հիմա՝ այսպես ասած «պատմական ճշմարտությունների» կոմպլեքսի մասին։
Քանի թուրքը նույնն է, քանի Արևմտյան Հայաստանը թուրքերի մոտ է, քանի թրքերը հայի հետքը ջնջել են ուզում ու իրենց տեր են զգում, քանի Ցեղասպանությունը չեն ճանաչել ու զղջացել, ... էդ անիմաստ խոսակցությունները, թե՝ թուրքերը առաջ էին քոչվոր, արդեն նստակյաց են դարձել, նույնն է, որ ծնող բռնաբարողի մասին ասես՝ հիմա արդեն ամեն օր է բռնաբարում, էդ արդեն բռնաբարել չի, պատմական նոր ճշմարտություն է։
Փախաք։