Mensch! Durf te leven
Een paar dagen in Maastricht zijn is fijn, lekker eten en voor me laten zorgen en socializen met oude vriendinnetjes. Door het piepkleine centrum van Maastricht wandelen in een straat die zo druk nog niet is. Maar al snel valt mij weer op waarom ik hier niet thuishoor. Mensen in winkels zijn veelal onvriendelijk en chagrijnig, in plaats van dat ze je helpen werken ze je tegen. De sfeer op straat is bedrukt, het lijkt wel alsof iedereen elkaar in de gaten houdt. Tegenwoordig kan ik er alleen maar om lachen, ze moesten eens weten hoe het anders kan.
Doe mij maar Amsterdam. In Amsterdam voel ik me vrij, alsof er alles kan en mag. De mensen durven mens te zijn met alle rare eigenschappen, merkwaardige liefhebberijtjes en leefstijlen van dien. Ze durven fouten te maken en daarvoor uit te komen. In plaats van dat ze er een schutkleurige doek overheen gooien leggen ze het bloot zodat de hele wereld het kan zien. Zo leren ze tenminste van hun eigen fouten. Soms hebben wij mensen last van elkaar of van onszelf. Daarvoor moeten we maatregelen treffen, anders lopen we later op de blaren. Amsterdammers trekken zonder na te denken hun schoen uit, terwijl anderen krampachtig zouden proberen om het knelpunt zo veel min mogelijk te belasten. De Amsterdammer ziet er daardoor misschien een beetje vreemd uit, zo met maar een schoen aan, maar komt er wel het beste vanaf. Mensen spelen met elkaar, maken contact en muziek, de hele stad maakt muziek.
En ik vind het heerlijk, al die gekkigheid. Ik geniet van de nuchterheid, de vrijheid die de stad mij biedt. Ik lach naar de man met maar een schoen aan in plaats van dat ik hem scheef aankijk. En ´t meeste geniet ik er nog wel van dat ik zelf praktisch kan denken en zijn in plaats van netjes en vooral niet al te opvallend. Hier durf ik te spreken, durf ik te schreeuwen, te zingen en te dansen. Hier leef ik.
Doe mij maar Amsterdam. In Amsterdam voel ik me vrij, alsof er alles kan en mag. De mensen durven mens te zijn met alle rare eigenschappen, merkwaardige liefhebberijtjes en leefstijlen van dien. Ze durven fouten te maken en daarvoor uit te komen. In plaats van dat ze er een schutkleurige doek overheen gooien leggen ze het bloot zodat de hele wereld het kan zien. Zo leren ze tenminste van hun eigen fouten. Soms hebben wij mensen last van elkaar of van onszelf. Daarvoor moeten we maatregelen treffen, anders lopen we later op de blaren. Amsterdammers trekken zonder na te denken hun schoen uit, terwijl anderen krampachtig zouden proberen om het knelpunt zo veel min mogelijk te belasten. De Amsterdammer ziet er daardoor misschien een beetje vreemd uit, zo met maar een schoen aan, maar komt er wel het beste vanaf. Mensen spelen met elkaar, maken contact en muziek, de hele stad maakt muziek.
En ik vind het heerlijk, al die gekkigheid. Ik geniet van de nuchterheid, de vrijheid die de stad mij biedt. Ik lach naar de man met maar een schoen aan in plaats van dat ik hem scheef aankijk. En ´t meeste geniet ik er nog wel van dat ik zelf praktisch kan denken en zijn in plaats van netjes en vooral niet al te opvallend. Hier durf ik te spreken, durf ik te schreeuwen, te zingen en te dansen. Hier leef ik.