Смерць Афеліі
Паколькі для артыкула ў Вікіпедыі патрабаваўся пераклад гэтага ўрыўка з "Гамлета", а вольнай версіі не знайшлося (здаецца, яе і няма), то давялося перакласці. Вікіпедыя натхняе :). Выйшла, напэўна, не вельмі мастацка, да таго ж давялося павялічыць на два радкі (вось такая я шматслоўная), але затое тэкст дастаткова літаральны, што важна для энцыклапедычнасці і, самае галоўнае, ён ліцэнзаваны пад Creative Commons Attribution-ShareAlike License 3.0
Арыгінал:
There is a willow grows aslant a brook,
That shows his hoar leaves in the glassy stream;
There with fantastic garlands did she come
Of crow-flowers, nettles, daisies, and long purples
That liberal shepherds give a grosser name,
But our cold maids do dead men's fingers call them:
There, on the pendent boughs her coronet weeds
Clambering to hang, an envious sliver broke;
When down her weedy trophies and herself
Fell in the weeping brook. Her clothes spread wide;
And, mermaid-like, awhile they bore her up:
Which time she chanted snatches of old tunes;
As one incapable of her own distress,
Or like a creature native and indued
Unto that element: but long it could not be
Till that her garments, heavy with their drink,
Pull'd the poor wretch from her melodious lay
To muddy death.
Пераклад:
Дзе старая вярба наўскос ручая
Вэлюм доўгіх галін назірае ў плыні,
Фантастычных вянкоў насплятала яна
З казяльцу, крапівы і стакротак нявінных.
Там пурпурная кветка, якую пастух
Называе слаўцом, няўгодным у касцёле,
А дзяўчаты вясковыя клічуць яе
Пальцам мёртвага, як сустракаюць у полі.
Нарабіўшы карон з пустазельных раслін,
Узняла яна рукі над полагам хісткім,
Раптам рынула ўніз у ручайную сінь,
Гойдаць стала сукенка яе, як калыска.
Вадзяніца нібы яна колькі плыла
І спявала ўрыўкі сваіх песнапенняў,
Не адчула адчаю, ні суму, ні зла,
Бы ў стыхіі сваёй. Праз колькі імгненняў,
Бо цягнуцца не могуць такія хвіліны,
Мокрай стала сукенка, бы камень на дно
Пацягнула, і вось засталося адно -
У вадзе, як у люстры, вярбы той галіны.