Новый год привел с собой новых всадников поэтического Апокалипсиса.

( Нагадает мне горе цыганка, И пойду я вниз по Фонтанке, По Литейному, до Крестов - Все одно. А за мной не Feduta - Странным доктором Дапертутто Император лететь готов. )

-- Разумееш, Язэпавіч? - восторженно продолжал Прокотыч. - Пасярод усяго гэтага лайна, калі ты выкідваеш смецце, ты заўважыў шматок газэты, дзе твой сябар, з далёкай Амерыкі, перадае табе прывітанне! І хто?! Аўген Аўтушэнка! Піша табе: “Валодзя, я з табой!” І я прыйшоў у сваю камеру, сеў і напісаў верш Аўгену… Разумееш зараз Ахматаву: “Когда б вы ( Read more... )