мімікрыя

[donjeune]

Больш за ўсіх мы ня любім тых людзей, хто больш за ўсіх падобны на нас характарам. Асабліва сваімі недахопамі. І гэта правільна, бо праз супрацьлегласьці мы ўзбагачаемся, а нашыя двайнікі бачаць нас наскрозь. Хто ж захоча адкрывацца іншаму, калі мы і з сабою рэдка бываем шчырымі.
Таму і прыцягваюцца супрацьлегласьці. Абменьваюцца ідэямі, думкамі, рысамі і становяцца падобнымі. І ўжо нецікава. І каханьня, жарсьці няма. А тады ці станавіцца едным цэлым, ці разбягацца, ці жыць "як усе".