(no subject)
Երբ սովորում ես նկատել, արդեն ինքնաբերաբար ու լիարժեք՝ կայուն կերպով գնահատել կյանքումդ եղած ամեն դրականը, շնորհակալ լինել, ավելի ճիշտ՝ շնորհակալ ԶԳԱԼ էդ ամբողջ դրականի համար, սկսում ես նաև շնորհակալ զգալ քեզ հետ վատ վարված, քեզ ցավ պատճառած մարդկանց, որովհետև գիտակցում ես, թե քեզ հետ էդպես վարվելով՝ իրականում ինչքան բան են տվել քեզ, նույնիսկ եթե «փաստացի» խլել են։ Սկսում ես գիտակցել, թե ինչքան բաներ դու չէիր հասկանա, չէիր բացահայտի ինքդ քո ու աշխարհի մասին, ինչքան նոր ու անիմանալի հնարավորություններ չէին բացվի քո առաջ, եթե տվյալ մարդը կամ մարդիկ քեզ հետ այդպես չվարվեին։ Էդպես կարելի է նույնիսկ նախկինում ամենաատելի մարդու նկատմամբ անսահման անկեղծ շնորհակալության զգացումով լցվել: Իսկ դա ուղղակի աննման զգացում է:
Սա, իհարկե, կարող է միանգամայն անհեթեթ ու անընդունելի հնչել, եթե կյանքումդ ամենուր դրականը նկատելու ու գնահատելու հմտությանը դեռևս անհրաժեշտ չափով չես տիրապետում, բայց դրան հասնելուց հետո կյանքը լրիվ այլ լույսի տակ ես տեսնում ու ընկալում։ Ու միակ ափսոսանքդ էդ դեպքում մնում է այն, որ ավելի շուտ չես եկել էդ գիտակցմանը: Բայց մյուս կողմից էլ էս կյանքում ամեն ինչ լինում է ճիշտ ժամանակին, պարզապես մենք ոչ միշտ ենք ի վիճակի լինում դա գիտակցելու: