Ինքնախղճահարության մասին
Ամենամեծ վատությունը, որ մարդ ընդունակ է ինքն իրեն անելու, ըստ իս, ինքնախղճահարության գիրկն ընկնելն է ու էնտեղ «հարմարավետ» տնավորվելը: Ընդհանրապես հավերժ տառապյալ զոհի մտածելակերպը շատ վտանգավոր բան է: Բացի նրանից, որ էդպիսի մարդիկ հաճախ մտերիմներին ու հարազատներին էլ են հոգեբանական տեռորի ենթարկում, նաև հենց իրենց համար էլ շատ վնասակար մոտեցում է: Մարդ դրանով ինքն իրեն դատապարտում է մշտապես դժբախտ լինելուն. էն որ միշտ ուրիշներն են մեղավոր, որ դու երջանիկ չես, կյանքը, մարդիկ միշտ անարդար են քո նկատմամբ, դե, իսկ դու, իհարկե, միշտ ամեն ինչ ճիշտ ու լավ ես անում, բայց, չգիտես ինչու, ոչ մի կերպ չես կարողանում քեզ երջանիկ զգալ: Իսկ իրականում պարզապես էդ արատավոր փակ շղթայից պետք է դուրս գալ` փորձելով ինքնախղճահարության ցանկացած միտք ամեն կերպ հեռու վանել: Իհարկե, շատ դժվար է, երբ տարիներ շարունակ դրանով ես զբաղվել ու էգոդ դրանով սնուցել, բայց սեփական կյանքը գոնե մի քիչ դեպի լավը փոխելու ուրիշ տարբերակ չկա: Եթե ինքդ քեզ խղճալու ու քո ամեն անհաջողության համար ուրիշներին մեղավոր տեսնելու արատավոր մտայնությունից ձերբազատվելու պատրաստակամությունը չկա, արտաքին աշխարհում ինչ էլ փոխվի, դու էլի նույն դժգոհն ու դժբախտն ես մնալու: