In His care 28 continue
“ไม่ใช่ให้กรีดร้องครางด้วยความสุข ไอ้บ้าเอ๊ย! นายคิดว่านักโทษคนอื่นเขาจะแยกไม่ออกเหรอไงกันฮึ ยิ่งพวกฝั่งตะวันตกที่ตอนนี้ก็คงจะได้ยินเสียงร้องที่เราแสดงหลอกๆไปแล้ว...แต่อย่าลืมว่าพวกนั้นต้องมาทนนอนฟังเสียงพวกนายสองคนกุ๊กกิ๊กมีอะไรกันมาเป็นปีๆแล้วนะ?” ยามะพียังคงพูดจาสั่งสอน จินจ้องอีกฝ่ายอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่ก็จนปัญญาที่จะโต้ตอบหรือคิดหาคำใดๆมาพูดปกป้องตัวเองได้เลย
“ชั้นว่าพวกนายสองคนได้ร่วมกันทรมานคาเมะจังมากพอแล้วล่ะ.....”อุเอดะถอนหายใจออกมาจากด้านหลัง จินและยามะพีก็ค่อยๆปล่อยร่างของเชลยตัวน้อยทันที..ร่างบางลื่นไถลล้มลงไปนั่งกองกับพื้นก่อนจะพยายามสูดลมหายใจเข้าออกอย่างหนักหน่วง
“เอาล่ะ พักเหนื่อยพอแล้ว ลุกขึ้นได้” ยามะพีประกาศกร้าวเมื่อก้าวเข้าไปคว้าคอเสื้อของเด็กหนุ่มผู้ที่ยังมีอาการเหนื่อยล้าและตกใจอยู่ไม่หายให้ลุกขึ้นยืน
ขณะที่จินเดินนำหน้าพวก TTUN ออกจากห้องขัง เหล่าเพื่อนของร่างสูงก็สังเกตเห็นสีหน้าที่ดูน่าสงสารของคาเมะที่เหมือนจะตะโกนบอกออกมาว่า ‘ไม่นะ ไม่เอาอีกแล้วนะ!’ เสียงตะโกนก้องออกมาทางสีหน้าดูจะดังมากกว่าเสียงร้องเสียอีก.. “บาย บาย แล้วค่อยมากินข้าวเที่ยงที่นี่แล้วกัน พาพวกนิวส์มาด้วย” หัวหน้าแก๊งของพวกเขาโบกไม้โบกมือลา ก่อนจะตามด้วยการกระชากประตูห้องขังปิดแล้วจึงเดินกลับไปหาคาเมะและยามะพี
ชายหนุ่มทั้งสี่เหลือบตามองกันไปมาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วพากันเดินเข้าไปยังห้องของโคคิและยูอิจิที่ตั้งอยู่ติดกับห้องของหัวหน้าแก๊ง
พวกเขาเดินเข้าไปไม่ถึงภายในดีนักก็ได้ยินเสียงร้องของคนตัวเล็กที่ดังก้องมาจากห้องข้างๆ
“ร้องให้ดังกว่านี้หน่อย”
“ชั้นรู้ว่าจะทำให้เขาร้องขอได้ยังไง”
TTUN ได้ยินเสียงร้องครางกระเส่าของคาเมะล่องลอยมา....พวกเขากลับนึกเสียใจภายหลังที่เลือกเข้ามาในห้องนี้แทนที่จะพากันไปที่ห้องของอุเอดะและจุนโนะ..อย่างน้อยก็อยู่ห่างออกไปหน่อย
“ไอ้บ้าจินเอ๊ย ชั้นบอกนายแล้วใช่ไหมว่าทำให้กรีดร้องไม่ใช่ให้ร้องครวญครางเสียงกระเส่าโว๊ย” เสียงหงุดหงิดของยามะพีดังขึ้น “มานี่ชั้นจะทำเอง”
“นี่นายกำลังจะบอกว่านายทำได้ดีกว่าชั้นเหรอ?!” จินกรีดร้องเสียงดังเกือบเท่าเสียงกรีดร้องของคาเมะ .... ยังดีว่าแค่เกือบเท่านั้น...พวก TTUN ก็ได้แต่นึกภาวนาในใจว่าคงมีแต่พวกเขาและอาราชิเท่านั้นที่ได้ยิน “ชั้นเป็นเจ้านายของเขา...อดีตสิ... แต่ยังไงชั้นก็ยังเป็นเจ้านายของเขา ชั้นเป็นอะไรมากกว่าที่นายไม่เคยได้เป็นซะอีก...!”
“หุบปากไปเลยจิน นายเลิกกรีดร้องได้แล้ว....ส่วนคาเมะนายร้องต่อไปได้”
“นายนั่นแหล่ะที่ต้องหุบปาก” จินตะคอกใส่ “...ไม่..ไม่ใช่นายนะคาซึจัง.... นายน่ะร้องต่อได้”
“ชั้นล่ะงงจริงๆว่าพวกเขาจะทำให้คนอื่นๆคิดว่าคาเมะจังกำลังถูกทรมานอยู่ได้ไง” ยูอิจิกล่าวพลางส่ายหัวนิดๆ
“แต่ชั้นว่าที่พวกเขาทำกันอยู่ตอนนี้ก็เรียกได้ว่าเป็นการทรมานเหมือนกันนะ.... ชั้นเชื่อมั่นในตัวจินและยามะพี” จุนโนะพูดขึ้น
“ชั้นรู้สึกเห็นใจคาเมะจังจริงๆ” ยูอิจิพูดเสริม เมื่อได้ยินคาเมะกรีดร้องเสียงดังก้องกว่าเดิม เสมือนว่าจู่ๆจินได้ทำอะไรบางอย่างที่ทำให้คนตัวเล็กต้องกรีดร้องเสียงดังมากขึ้น ..ขณะเดียวกับที่ยามะพียังคงพูดอะไรออกมาบางอย่างที่คล้ายคำสบประมาทในฝีมือของจิน
“ชั้นว่าพวกเราน่าจะบอกคาเมะจังว่าเกิดอะไรขึ้นดีกว่าที่จะมาเล่นเกมปัญญาอ่อนนี้ คาเมะจังไม่ได้สมองกลวงอะไรนี่หว่า จริงๆนะ เขาคงรู้ไปแล้วว่าตอนนี้จินไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองมากเท่าไหร่แล้ว” โคคิพูดต่อ “ชั้นว่า..บางทีเราน่าจะไปขอร้องให้คาเมะจังรับเอาตัวจินกลับคืนนะ”
“ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก” อุเอดะกล่าว
“อย่าบอกนะว่าครั้งนี้นายก็เห็นดีเห็นงามไปกับจินด้วย?” น้ำเสียงของโคคิคล้ายจะกล่าวหาอยู่ในที “คาเมะจังเริ่มเข้ามาใกล้มากเกินไปน่ะสิจินมันก็เลยต้องผลักเขาออกไปให้ห่าง..แล้วไม่สำคัญหรอกนะว่าพวกเราจะห่วงความปลอดภัยของคาเมะจังและครอบครัวของเขามากแค่ไหน...แต่ไอ้บ้าจินกำลังใช้เรื่องของรุ่นพี่เป็นข้ออ้างในการแก้ไขข้อผิดพลาดของตัวเองอยู่ ชั้นคิดว่านายเองไม่ใช่เหรอที่เป็นคนพูดแจกแจงเรื่องนี้ออกมาเมื่อไม่นานมานี้เอง...”
“ชั้นไม่ได้เข้าข้างจิน” อุเอดะพูดขึ้นก่อนจะหยุดอยู่ชั่วขณะเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของคาเมะดังก้องเข้ามา “แต่ถ้าพวกเราไปบอกทุกอย่างกับคาเมะจังในตอนนี้ แล้วฝากฝังให้เขาดูแลจินด้วย มันก็เหมือนกับเรากำลังช่วยแก้ปัญหาของพวกเขาอยู่ ชั้นไม่ว่าอะไรหรอกนะถ้าจะให้ช่วยหรือไปคอยกระตุ้นบ้างนิดๆ หน่อยๆ แต่เราจะเข้าไปจับคู่แล้วหวังว่าพวกเขาจะสานความสัมพันธ์กันต่อไปเองน่ะไม่ได้หรอก เราจะทำอย่างนั้นไม่ได้ มันต้องมาจากความต้องการของพวกเขาเอง ถ้าความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่มีรากฐานที่ดีมาตั้งแต่ต้นแล้วล่ะก็..พวกเขาก็จะไปกันไม่รอดแน่”
“ชั้นว่ามันก็จริงนะ....แต่...” โคคิพึมพำ
“อีกอย่าง ชั้นค่อนข้างจะมั่นใจว่าถ้าคาเมะจังรู้ความจริงแล้วเขาก็อาจจะทำอะไรบางอย่างที่ทำให้เกิดเรื่องได้ ชั้นเห็นด้วยกับจินในเรื่องนี้เลยล่ะ” อุเอดะพูดเสริม
“ชั้นก็ยังคิดว่าภายใต้รูปการณ์แบบนี้.....” โคคิพูดขึ้นก่อนที่จะชะงักค้างอยู่นิดเพื่อรอให้เสียงกรีดร้องของคาเมะเงียบเสียงลง “คาเมะจังควรจะได้รู้ว่าจินห่วงเขามาก แล้วพวกเราเองก็ไม่เคยมองว่าเขาเข้ามารบกวนอะไรพวกเราเลย ชั้นหมายถึง ถ้าไม่ทำอย่างนี้แล้ว คาเมะจังกับจินจะเปิดใจให้กันและกันได้อย่างไรละ เพราะอีกไม่นานก็จะไปอยู่กันคนละสังคมแล้ว”
“ชั้นเชื่อมั่นในตัวพวกเขา” อุเอดะกล่าวต่อพลางแสยะยิ้มออกมา โคคิก็ได้แต่ยักคิ้วเป็นเชิงถาม “เอาน่า...จริงๆมันก็แทบจะเรียกได้ว่าเป็นปาฎิหาริย์เลยนะที่จินยอมอยู่ห่างจากฝั่งเหนือมาได้ตั้งนานขนาดนี้ ..นี่ยังไม่รวมถึงว่าหมอนั่นยังไม่โพล่งบอกความจริงกับคาเมะจังไป”
รอยยิ้มแผ่ขยายกว้างบนใบหน้าของโคคิ..ไม่ได้สนใจกับเสียงที่ดังลอดออกมาจากห้องข้างๆเลยสักนิด ”มันก็จริง จู่ๆชั้นก็รู้สึกมั่นใจขึ้นมาทันที แต่ยังไงชั้นก็หวังว่าคาเมะจังจะไม่ต้องเจ็บมากจนเกินไป..”
เสียงกรีดร้องยังดังก้องลงไปยังห้องโถงของชั้นสอง พวกTTUN ก็ได้แต่กระฮึ่มใส่กันเองนิดๆ พยายามไม่ใส่ใจกับเสียงที่ดังรบกวนมากนัก การทารุณกรรมทรมานได้หยุดลงเมื่ออาหารเที่ยงได้นำขึ้นมาเสิร์ฟให้กับพวก ATTUN และพวกนิวส์ที่พากันมาจากฝั่งตะวันออก....แต่ก็ดูจะไม่มีอาหารยกขึ้นมาเผื่อแผ่ให้แก่คาเมะ... พวกนักโทษคนอื่นๆต่างก็พากันเชื่อไปว่าพวก ATTUN และนิวส์ได้ร่วมกันเตะต่อยทำร้ายเด็กผู้น่าสงสารคนนี้..แถมยังใจร้ายไม่ให้อาหารทานอีกด้วย แต่ทว่าในความเป็นจริงแล้วพวกเขาทุกคนต่างก็พากันแบ่งสรรอาหารจากจานคนละนิดละน้อยใส่ลงไปในจานเพื่อให้คาเมะร่วมรับประทานด้วย จินใจดีมากพอที่จะให้คาเมะจังหยิบยืมตะเกียบจากเขาเป็นการตัดหน้าหัวหน้าแก๊งอีกคนที่พยายามจะทำอย่างเดียวกัน
คนตัวเล็กได้พักอีกทีก็ต่อเมื่ออาหารเย็นได้นำมาเสิร์ฟที่ห้องขังอีกครั้ง พวกเขาต่างก็พากันแบ่งปันอาหารเหมือนเคย ยามะพีผู้น่าสงสารก็จำต้องทานอาหารด้วยตะเกียบด้ามสั้น ....หลังจากอาหารมื้อเย็นได้เสร็จสิ้นลงไปแล้วก็เป็นเวลาดึกมากโข พวกนิวส์จึงเริ่มมุ่งหน้ากลับเข้าฝั่งของตนทันที เพราะถ้าไปไม่ทันเวลาปิดประตูห้องแล้วล่ะก็พวกเขาก็อาจจะได้นอนอยู่นอกห้องขังแทน
“พรุ่งนี้ชั้นจะมาใหม่แล้วกัน” ยามะพีร้องบอกข้ามไหล่กว้างออกมา คาเมะก็แสดงอาการเหมือนอยากจะตายขึ้นมาทันทีทันใดเมื่อได้ยิน...ไม่อีกแล้วนะ ไม่เอาแบบวันนี้อีกแล้วนะ!
“ไม่ต้องมาแล้ว! พรุ่งนี้เราจะไม่ทรมานอะไรมากนักหรอก!” จินตะโกนบอกไล่หลังสหายรัก
ไม่มากนักหรอก... ร่างบางครุ่นคิดอยู่ในใจ รู้สึกเจ็บไปทั่วทั้งคอหอย..ออกจะก็นึกแปลกใจอยู่เหมือนกันที่เขายังสามารถเปล่งเสียงถามอะไรบางอย่างออกมาได้เมื่อเห็นจินกำลังจะปิดประตูห้องเพื่อขังพวกเขาให้อยู่กันตามลำพังสองคนในฝั่งตะวันตก
“ชั้นได้อยู่ที่นี่เหรอ?”
สายตาของจินมองกลับมายังคนตัวเล็กทันที
“แต่..แล้วเคย์ตะล่ะ?” คาเมะถามก่อนจะนึกเกลียดน้ำเสียงที่ติดจะเหนื่อยล้าของตนยิ่งนัก
“เขาอยู่กับเรียวจิที่ห้องเก่า ชั้นไม่ให้ใครเข้าไปอยู่แทนที่ห้องนั้นเมื่อตอนที่ย้ายเคย์ตะออกมา” ร่างสูงตอบอย่างเรียบๆ
“อย่างงั้นเหรอ” คาเมะบ่นพึมพำกับตัวเอง เมื่อแสงไฟที่เคยสว่างจ้าได้ดับแสงลง จากนั้นเสียงปิดประตูห้องขังที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลมากนักก็พร้อมใจกันปิดอย่างอัตโนมัติ เสียงปิดประตูที่ดังก้องเสมือนจะดังอยู่อย่างยาวนานภายในห้องขังที่แสนเงียบกริบเช่นนี้
“เอ้า นี่เขายังยืนได้อยู่อีกเหรอ? งั้นก็ดีกับนายแล้วนะอคานิชิ เผื่อคืนนี้นายจะได้เล่นอะไรสนุกๆสักหน่อย ..ชั้นว่านายก็คงอยากจะขึ้นไปขี่เขาเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อทบทวนคืนวันเก่าๆแหงเลยใช่ม้า...” ใช่ล่ะ..นี่เขาจะยังมีโอกาสเช่นนั้นอยู่อีกเหรอ...จินสะบัดความคิดต่างๆออกไปจากหัว ก่อนที่จะรีบยกมือขึ้นโบกทักทายผู้คุมสองนายที่พูดแซวและยังแอบส่องเข้ามาในห้องขัง
“นายไม่ควรจะลุกขึ้นยืนไปมา พวกเขาคิดกันว่าชั้นได้ทรมานนายอยู่ทั้งวัน มันคงดูแปลกๆถ้านายยังยืนได้อยู่...” จินพูดขึ้นเมื่อได้อยู่กันตามลำพัง เมื่อได้ยินที่ร่างสูงบอก..คาเมะก็รีบถอยกลับไปที่เตียงนอน แล้วหยุดพิงอยู่แถวๆนั้นเป็นการกันไว้ก่อนเผื่อในกรณีที่ผู้คุมจะผ่านมาแถวนี้อีกครั้ง
“ถ้างั้น..เอ่อ..นายอยากจะ..เอ่อ..” ร่างบางเริ่มเอ่ยคำ สีเลือดฝาดได้แผ่ขยายทั่วดวงหน้าเมื่อเห็นจินเอาแต่นั่งจ้องรอให้เขาพูดจนจบ “...อยากจะให้ชั้น...นอนกับนายเหรอ?”
คำถามที่คนตัวเล็กเอ่ยออกมานำความแปลกใจให้กับร่างสูงอย่างมาก....แต่จินก็รีบปรับเปลี่ยนสีหน้าท่าทางกลับมาเป็นดังเดิม “ไม่หรอก” คำตอบที่ได้รับกลับมานั้นทำให้คาเมะออกอาการผิดหวังอยู่บ้าง... หลังจากเรื่องร้ายๆทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้เผชิญมา..เขาก็ยังจะอยากอยู่เคียงข้างจินอีกครั้ง...ทั้งที่ในตอนนี้จินก็คงจะนอนกับเคย์ตะเป็นร้อยครั้งได้แล้ว แต่ไม่ว่าจะอย่างไร คาเมะก็ได้แต่นึกหวังอยู่ลึกๆในใจว่าอีกฝ่ายจะยังเสน่หาและต้องการในตัวเขาอย่างมิรู้หน่าย
“ก็ต้องไม่สินะ..นายมีเคย์ตะแล้วนี่..ชั้นก็เพียง...อยากจะถาม..เพราะไหนๆชั้นก็อยู่ที่ห้องของนาย..แล้วเด็กของนายก็ไม่ได้อยู่ที่นี่...” คาเมะกล่าว น้ำเสียงคล้ายจะเหือดแห้งลงไปทุกที
“นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ชั้นให้นายอยู่ที่นี่ในคืนนี้” จินตอบ “ชั้นให้นายอยู่ที่นี่เพราะตอนเช้าเราจะได้ทรมานนายต่อยังไงล่ะ”
เรื่องโกหกอีกเรื่องแล้วสิ..มันไม่เคยมีการทรมานทารุณกรรมอะไรนั่นสักหน่อย จินรู้แล้วว่าเขาไม่ได้ติดต่อกับมาสะ จินกำลังช่วยเขานั่นเอง .... สิ่งที่ทำอยู่ในตอนนี้ก็คืออีกหนึ่งในการอำพรางความจริงไว้เท่านั้น ความจริงที่ตัวเขาและคนอื่นๆในคุกไม่เคยได้ล่วงรู้
“ชั้นรู้.....ชั้นขอโทษนะ” คาเมะเอ่ยปากขอโทษเมื่อเห็นว่าการสนทนาคงจะจบลงเสียตรงนี้ จินเดินผ่านร่างบางเพื่อไต่ขึ้นไปยังเตียงบน
คาเมะเกิดความรู้สึกทั้งอับอายและรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่งี่เง่าขึ้นมาทันที ก่อนที่สองขาเล็กจะทรุดลงนั่งบนเตียงล่างที่เคยได้เป็นจับจองเป็นเจ้าของ.. มันรู้สึกแปลกยิ่งนักที่ต้องมาคิดว่าเตียงนี้ไม่ใช่ของเขาอีกต่อไปแล้ว แม้จะรู้สึกคุ้นเคยกับข้าวของทุกอย่างในห้องนี้..แต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะถือสิทธิ์นั้นได้อีกต่อไป นึกสงสัยอยู่กับตัวเองเงียบๆ ว่าเขาเคยได้มีสิทธิ์ในสิ่งของพวกนั้นด้วยเหรอ มัน..เหมือนกับว่าทุกอย่างที่อยู่ภายในห้องนี้เป็นของอคานิชิ จิน แต่เพียงผู้เดียว
แต่ไม่ว่าจะอย่างไร...เมื่อร่างบางได้ล้มตัวลงนอนรอยยิ้มๆนิดก็ผุดขึ้นบนเรียวปากสีชมพูระเรื่อ เรียวตารีมองขึ้นไปยังสิ่งที่กั้นกลางระหว่างเตียงล่างและเตียงบน เขาต้องข่มใจตัวเองเป็นอย่างมากที่จะไม่ลุกจากเตียง แล้วแอบไต่บันไดขึ้นไปเพื่อจะได้นอนอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับจิน เขาได้เข้ามาอยู่ร่วมห้องขังเดียวกับจินอีกครั้ง ...ถึงแม้มันจะเป็นแค่ค่ำคืนเดียวที่ได้อยู่กับอีกฝ่ายก็ตาม...เขาก็ยังยินดีที่ได้รับโอกาสนั้นอีกครั้ง
....................................
จินค่อยๆเผยอเปลือกตาขึ้นมาอย่างช้าๆ เมื่อได้ยินเสียงหายใจของคาเมะที่ดังเข้าออกอยู่อย่างเป็นจังหวะ ร่างสูงค่อยๆผุดตัวขึ้นจากเตียงเพื่อมองลอดลงไปยังคนตัวเล็กที่นอนหันตะแคงข้าง มือเล็กข้างหนึ่งสอดเข้าไปหนุนใต้ศีรษะเล็ก แล้วมืออีกข้างก็วางแนบอยู่ข้างอก ดวงตาของคาเมะปิดสนิท...ดูช่างสงบ เหมือนคนไม่มีเรื่องทุกข์ใจใดๆทั้งสิ้น จินต้องข่มจิตข่มใจที่จะไม่ลุกจากเตียง แล้วแอบไต่บันไดลงไปเพื่อจะได้ซุกตัวนอนเคียงข้างคาเมะอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนบางนั้น
ร่างสูงนึกสงสัยว่าคาเมะจะคิดอย่างไรที่ได้มานอนร่วมห้องเดียวกันกับเขาอีกครั้ง ..... ทั้งๆที่รู้ว่าจะต้องโดนเตะออกไปจากห้องนี้อีกเป็นครั้งที่สอง ความทรงจำเก่าๆคงจะเฝ้าหลอกหลอนคนตัวเล็กอยู่ไม่ห่าง...ภาพความทรงจำทุกฉากทุกตอนที่พวกเขาเคยได้ทำร่วมกันมาภายใต้ห้องขังห้องนี้
ขณะที่ทอดสายตาเฝ้ามองเด็กหนุ่มผู้ยังหลับไหลอยู่อย่างไม่รู้หน่าย...จินได้ปล่อยให้สายตาที่เคยใช้มองอีกฝ่ายอย่างแข็งกร้าวได้อ่อนแสงลง ..ในครั้งนี้เหมือนทำให้คิดย้อนไปถึงคืนแรกที่คาเมะเข้ามาอยู่ร่วมห้องเดียวกันกับเขา แม้ว่าในครั้งนั้น..คาเมะจะไม่ดูสงบเหมือนในครั้งนี้ก็ตาม ครั้งนั้นคาเมะเอาแต่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม...เพราะการกระทำเช่นนั้นอาจทำให้ได้รู้สึกปลอดภัยขึ้นมาบ้าง...รู้สึกปลอดภัยจากตัวเขานั่นเอง
จินถอนหายใจขณะที่กดคางแนบลงไปกับหลังมือ
เขาอยากจะรู้เหลือเกินว่า..ถ้าได้มีโอกาสนั้นอีกสักครั้งหนึ่ง.... โอกาสที่จะกลับไปยังเมื่อเริ่มแรกที่คาเมะได้ก้าวเข้ามาสู่ชีวิตของเขา ..เขาจะทำตัวเช่นไร? .... บางที...เขาอาจจะหยุดยั้งคืนวันที่สามที่มีร่วมกันกับคาเมะออกไปเสีย.. แล้วค่อยปล่อยให้เป็นคืนที่สี่..คืนที่ห้า หรือไม่ก็คืนที่หก...ค่อยๆปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามแต่โชคชะตาจะกำหนด..
เขากดดันคนตัวเล็กมากจนเกินไปเหรอเปล่า... ถึงแม้คาเมะจะไม่ใช่คนเดียวที่เขาเคยได้ปฎิบัติเช่นนี้มาก็เถอะ...แต่คาเมะก็เป็นคนแรกที่เขารู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เคยทำลงไป ถ้าเขาไม่กดดันและบีบคั้นคนตัวเล็กมาตั้งแต่เริ่มแรกแล้วล่ะก็...พวกเขาจะสามารถมีอะไรบางอย่างที่สามารถเป็นจริงบ้างได้ไหม ถ้าเพียงแต่เขาจะสังเกตเห็นตั้งแต่ครั้งแรกว่าคาเมะจะมีความสำคัญต่อเขามากขนาดนี้แล้วล่ะก็...พวกเขาจะสามารถ.....
พวกเขาจะสามารถมีความสัมพันธ์ที่....เป็นจริงบ้างได้ไหม?
to be continued chap. 29
ทอร์คๆ สวัสดีทุกคนนะคะ
ตอนนี้ยาวเหลือเกินเลยได้มาต่อช้าหน่อย โทษทีค้า
ตอนนี้ก็น้องก็ยังเผชิญวิบากกรรมเหมือนเดิมน่อ
น่าสงสงสารนู๋เมะจริงๆเล้ย จินก็ใจแข็งซะ ฮึ่มๆๆ เอาเป็นว่าอดใจรอกันนิดนะค้า ทุกนน
ช่วงช้ำใจน่าจะใกล้หมดแย้วว (หรือเปล่า)
ช่วงนี้อดขำตอนที่จินกะมะพีรุมแกล้งนู๋เมะไม่ได้ ฮ่าๆๆๆ
รียาบอกว่าชอบตอนที่น้องพูดเรื่องแหวนของมะพีและก็ตอนที่อิจินมานหึงน้อง ฮิ้ว
เอ่อเนาะ อินู๋เรานี่ซื่อจริงๆ เล้ยยย
ลืมบอกไปอ่ะนะ แต่คิดว่าหลายคนคงรู้ เรื่องนี้จะมีพวกแฟนด้อมเยอะมาก ตอนนี้ถ้าใครดูเรื่อง hana yori dango
ใส่ลงไปด้วย พอดีไม่ได้ดูเลย ไม่รู้เรื่องเท่าไหร่ น่านนน
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามนะจ้า ขอบคุณทุกคอมเม้นส์นะค้า ^_____^
ช่วงนี้รียายุ่ง แต่ก็ยังเร่งแก้ให้ ขอบคุณเหลือหลายกั๊บบ
edit** เอ๋อจนได้เรา ใครที่อ่านมาถึงหน้านี้แล้วงง คือก่อนหน้านี้เราลืมเอาอีกสามสี่บรรทัดมาลงเองนะจ๊ะ
พอดีไลน์จอนอลมันตัดออก แต่ที่มิดไนท์ไม่เป็นไรจ้า ตอนนี้เอาใส่ครบแล้วครับ ดีว่ารู้ตัวก่อน ขอบคุณนะค้า