Ліпень-жнівень 2007.

1. Устаць ранкам, павярнуцца тварам да абясколеранага мінскага сонца і развітацца ў думках з цёплым ложкам і нармальнай ежаю. Даехаць да прыпынка “Паварот на Сосны” (калі цябе завуць К.) і пачакаць 30 хвілін таго, каго клічуць А. Сказаць, што цябе гэта ўжо надаела (чакаць) і сесці на аўтобус 112, каб даехаць да неіснуючага ( Read more... )

І тут прыгадваюцца словы класіка: “Дарога  з самавітымі пляцакамі, з трасамі й аўтастопам. Ды з упіскамі. У Дарозе хуткасна сыплюцца на галаву ўрокі - толькі будзь відушчы.  Сыплюцца Веды. І ня  кніжныя, а тыя, якія з уласнага Досьведу зьлепленыя.

У Дарогах выразнае разуменьне прыйшло: жыцьцё ёсьць толькі ТУТ, і толькі ЗАРАЗ. Бо там ( Read more... )

- Хто там ідзе?
- Не ведаю, я хадой не займаюся.
Дыялог

Балтыйскае мора пераследуе мяне яшчэ з вясны. Менавіта тады я першы раз трапіў на мора. Яно абліла мае красоўкі, аблашчыла вушы лёгкім гулам вады і шыпеннем лебедзяў (Аблашчыла шыпеннем лебядзяў? - так, мне падабаецца іх шыпенне). Я быў шчаслівы. Таму што казаў сабе ўвесь час: “Ты мусіш быць ( Read more... )