Справаздача за сакавік
Калі ўзяць нашу хатнюю бібліятэку, якая тут, і дадаць тую, што засталася ў Менску, усё цалкам зьмясьцілася б у маім кабінэце. Праўда, для мяне месца б там ужо не засталося.
Па чым сумую, дык гэта па нашых пакінутых кнігах.
Паглядзеў я нарэшце тую славутую перадачу пра паэзію на тутбаі. Валярына Кустава і Рагнед Малахоўскі. Неяк вясёленька так усё, хіханькі-хаханькі. Хаця пытаньні былі зусім не вясёлыя. Вядома, Валярына была і ёсьць з правільнага боку, але. Тут бы ўзяць ёй і сказаць усю праўду, карыстаючыся магчымасьцю -- калі ўжо яна прыйшла на той тутбай. Ударыць адразу па ўсіх балявых кропках. Сказаць, напрыклад, пра тое, напрыклад, што кожны літаратар, ідучы да Чаргніца, гэтым самым абвяшчае нам недвухсэнсоўна і проста: "Я згодны з тым, што робіць з намі гэтая дзяржава, усё ок, усё харашо і правільна і хай далей так і будзе: катаваньні, зьбіцьці, прыніжэньні, цэнзура, фашызм, паліцэйскі рэжым, рэпрэсіі, русіфікацыя і г.д., я падпісваюся пад кожным прысудам і лічу ўсё справядлівым і файным". Абазначыць, так бы мовіць, каардынаты, у якіх павінна весьціся размова. Гэтага сказана не было, а шкада.
Але найбольш зьдзівілі іншыя рэчы. Словы сп. Малахоўскага пра тое, што "той саюз пайшоў у нейкую апазыцыю"... Гэта ж трэба паэту так любіць дзяржаву. І цудоўныя журналісты, якія, размаўляючы з двума беларускамоўнымі, не знайшлі ў сабе ні моцы, ні ахвоты хаця б паспрабаваць выціснуць зь сябе пару-тройку беларускіх словаў. Тутбай чырванець ня ўмее.
Між тым, за час маіх разьездаў прыйшоў ліст, у якім афіцыйна паведамляецца, што рашэньнем Рады СБП мая просьба аб выключэньні з Саюза беларускіх пісьменьнікаў нарэшце задаволеная.
У Ляйпцыгу ўсё прайшло добра. Нашы (Клінаў, Вішнёў, Гапеева, Хадановіч) выглядалі ня горш за астатніх, а недзе нават і лепш. Незадаволены толькі сабой, але гэта звычайны стан. Адказаў на пару пытаньняў, паслухаў, як актор чытае ўрывак з "Сарокі". Накупляна кніг, нагаворана, выпіта, выкурана, находжана і агледжана гэтым разам ня ў меру шмат. Дзякуй Ёганэсу, Вікторыі, Вользе і Ахмаду за іхную ласкавую дапамогу і дах над галавой. А Марціну Полаку і Томасу Вайлеру -- за арганізацыю. Бяз вас ніяк, праўда.
Пад кірмаш выйшаў беларускі нумар аўстрыйскага часопіса "Literatur und Kritik", дзе сярод іншага ёсьць і пераклад майго тэксту "Сьмерць" з ММЭ. А ў чэскім часопісе Host я гэтым разам разважаю пра менскі кніжны кірмаш -- і пра кірмашы наогул. Ну, а тут пераклад майго старога апавяданьня "Талент заіканьня", які выйшаў ў расейскай "Дружбе народов".
Сёньняшні выпуск Гамбурскага рахунку прысьвечаны "Запіскам Самсона Самасуя" Андрэя Мрыя
ЗАЎТРА НАС АПРАЎДАЮЦЬ
Па чым сумую, дык гэта па нашых пакінутых кнігах.
Паглядзеў я нарэшце тую славутую перадачу пра паэзію на тутбаі. Валярына Кустава і Рагнед Малахоўскі. Неяк вясёленька так усё, хіханькі-хаханькі. Хаця пытаньні былі зусім не вясёлыя. Вядома, Валярына была і ёсьць з правільнага боку, але. Тут бы ўзяць ёй і сказаць усю праўду, карыстаючыся магчымасьцю -- калі ўжо яна прыйшла на той тутбай. Ударыць адразу па ўсіх балявых кропках. Сказаць, напрыклад, пра тое, напрыклад, што кожны літаратар, ідучы да Чаргніца, гэтым самым абвяшчае нам недвухсэнсоўна і проста: "Я згодны з тым, што робіць з намі гэтая дзяржава, усё ок, усё харашо і правільна і хай далей так і будзе: катаваньні, зьбіцьці, прыніжэньні, цэнзура, фашызм, паліцэйскі рэжым, рэпрэсіі, русіфікацыя і г.д., я падпісваюся пад кожным прысудам і лічу ўсё справядлівым і файным". Абазначыць, так бы мовіць, каардынаты, у якіх павінна весьціся размова. Гэтага сказана не было, а шкада.
Але найбольш зьдзівілі іншыя рэчы. Словы сп. Малахоўскага пра тое, што "той саюз пайшоў у нейкую апазыцыю"... Гэта ж трэба паэту так любіць дзяржаву. І цудоўныя журналісты, якія, размаўляючы з двума беларускамоўнымі, не знайшлі ў сабе ні моцы, ні ахвоты хаця б паспрабаваць выціснуць зь сябе пару-тройку беларускіх словаў. Тутбай чырванець ня ўмее.
Між тым, за час маіх разьездаў прыйшоў ліст, у якім афіцыйна паведамляецца, што рашэньнем Рады СБП мая просьба аб выключэньні з Саюза беларускіх пісьменьнікаў нарэшце задаволеная.
У Ляйпцыгу ўсё прайшло добра. Нашы (Клінаў, Вішнёў, Гапеева, Хадановіч) выглядалі ня горш за астатніх, а недзе нават і лепш. Незадаволены толькі сабой, але гэта звычайны стан. Адказаў на пару пытаньняў, паслухаў, як актор чытае ўрывак з "Сарокі". Накупляна кніг, нагаворана, выпіта, выкурана, находжана і агледжана гэтым разам ня ў меру шмат. Дзякуй Ёганэсу, Вікторыі, Вользе і Ахмаду за іхную ласкавую дапамогу і дах над галавой. А Марціну Полаку і Томасу Вайлеру -- за арганізацыю. Бяз вас ніяк, праўда.
Пад кірмаш выйшаў беларускі нумар аўстрыйскага часопіса "Literatur und Kritik", дзе сярод іншага ёсьць і пераклад майго тэксту "Сьмерць" з ММЭ. А ў чэскім часопісе Host я гэтым разам разважаю пра менскі кніжны кірмаш -- і пра кірмашы наогул. Ну, а тут пераклад майго старога апавяданьня "Талент заіканьня", які выйшаў ў расейскай "Дружбе народов".
Сёньняшні выпуск Гамбурскага рахунку прысьвечаны "Запіскам Самсона Самасуя" Андрэя Мрыя
ЗАЎТРА НАС АПРАЎДАЮЦЬ