***
я іду
ты ідзеш
ён ідзе
спатыкаецца
бяжыць
спыняецца
але ніколі
не вяртаецца
да нас

***
кроплі марудна сцякаюць
дождж
лета халоднае
быццам нож
расцінае мяне
ўздоўж
на дзве паловы

цяпер мне
нe страшна
што ты
не са мной
нe страшна
застацца
зусім адной
я навучылася
быць сабой
і без цябе
мне не пуста зусім
прастора
не сплюшчваецца
у адзін
пункт на сцяне
дзе праём дзвярэй
не чакаю
каб ты з’явіўся
скарэй
не баюся
хадзіць
па пакоях пустых
не напружваю зрок
не наструньваю
слых
дыхаю роўна
не плачу
у сне
ты не са мною

ты - ува мне

Каштаны
выміраюць на зямлі
Пра іх таксама
Скажуць
Некалі цвілі
Раслі
Скідалі ўвосень
Лісце
І пругкія каштаны
У траву
І пра мяне
Калі і я памру
Скажуць
Была
Дакладна не скажу
калісьці

у кішэнях маіх
каштаны
з Менску
з Гародні
з Коўні
усіх
дарагіх мне
помню
да новых
сустрэч
рэальных

У жніўні было
дзве поўні
я пра цябе
успомню
згадаю
адным радком
ты быў
як месяц за шклом
далёкі
чужы
халодны
няведамы
і свабодны
то маладзік
то ветах
а я гадавала
дзетак

шэпча
ціхі-ціхі дождж
у гарачыя спякотныя
далоні лета
сваю замову
і яно
робіцца
лагодным
цёплым
бабіным

Сёння быў вельмі розны дзень.
У першай палове я паспела зрабіць фотку на пашпарт і дабегчы да працы.
А потым лінуў страшны дождж. Я загаварыла яго вось гэтымі радкамі:
( замова ад дажджу )