У доме Віцькі Барбарынага згарэў наязджалы чалавек. Кажуць - папіваў.

Ахвяру я не ведаў. Пасля смерці маёй бабулі ў вёску Іжа на Вілейшчыне я прыязджаю зрэдку. Віцьку Барбарынага, кінамеханіка, памятаю. Памятаю і старую Барбару, ад якой я пачуў слова “каптан”. Так яна звала палітончык свайго ўнука. Больш у жывой гаворцы гэта слова я ніколі не ( Read more... )

У суботу з кампаніяй праехаліся па Іжанскім сельсавеце на Вілейшчыне.
Нарачанка, вёскі Засценкі, Дварэц, Курнікі, Муляры, Лыцавічы з былым фальваркам Чурлёны, Макарычы.

( Read more... )

Памятаю й сёння гармідар у бабулінай хаце.

Яе брат Пецька Гастэла:

- А што мне цяпер з кажухом рабіць, Волька?!! Яго ж не адмыеш!

- А мой ты Пецечка, ці ж я ведаю?!! Божухна ж ты мой, а мая ты брага! Заварвала, заварвала, а тут... Барыс! (да майго бацькі) што ж ты не ўгледзеў?!

Бацька, не рэагуючы на папрок цешчы:

- А ўжо ж ( Read more... )

Валодзя ўмеў усё. Зрабіць драўляны футарал для ручной швейнай машынкі, лодку, швабру, пабудаваць дом. Не было здатнейшага рыбака ў наваколлі. Калі хто з мужыкоў збіраўся лавіць брадніком (які ў нас завуць броднем або палазамі) рыбу, то запрашалі ў каманду Валодзю - ніхто не ведаў лепш за яго дно Нарачанкі ці Вузлянкі. Добрую самагонку умеў выгнаць ( Read more... )

Ірына Згрундо (Згрунда) з Жодзіна піша ў “Рэгіянальнай газеце” пра тое, што ў вёсцы Аляксандраўка Омскай вобласці Расіі жывуць цёзкі па прозвішчы нашых землякоў-віляйчан: Згрунды, Шорацы, Сіўцы, Гілі, Касякі, Сінкевічы, Пяпелкі. Тайна такога супадзення раскрываецца вельмі проста, расказвае спадарыня Ірына:

“…У канцы ХIХ ст. у выніку спрашчэння ( Read more... )