Як я з печы скокнуў
Памятаю й сёння гармідар у бабулінай хаце.
Яе брат Пецька Гастэла:
- А што мне цяпер з кажухом рабіць, Волька?!! Яго ж не адмыеш!
- А мой ты Пецечка, ці ж я ведаю?!! Божухна ж ты мой, а мая ты брага! Заварвала, заварвала, а тут... Барыс! (да майго бацькі) што ж ты не ўгледзеў?!
Бацька, не рэагуючы на папрок цешчы:
- А ўжо ж аўтобус слабадскі зараз будзе! А валёнкі ўсе мокрыя. Куды я з ім?!!
Усё круціцца нейкім адным суцэльным клубком і верашчыць, крычыць, войкае...
І толькі я стаю ціхенька ў кутку, перамінаючыся босымі мокрымі нагамі на “цумантовай” гладкай і халоднай падлозе кухні. Дзве хвіліны таму я скокнуў з печы. На дзежку. Прыкінутую кажухом воўнай ніц з плячэй дзядзькі Пецькі. Які ўвабраў усю брагу з дзяжы. А што не ўвабраў - я валёнкамі вычарпаў.
Вынік. У пасіве: знішчаныя брага, кажух, валёнкі, спазненне на аўтобус да Вілейкі.
У актыве: ёсць што ўспомніць.
Было мне нейкіх 5-6 год.