Puerto Willams - За краем Сьвету
Капітан карабля, якія забяспечваюць Мыс Горн, прадставіўся на ламанай расейскай: «Менья зовут Саша». Высветлілася, што ён умее пару слоў па-руску, чытаць кірыліцу і клічуць яго не Саша, а Цэзар. Да таго ж па чыстай выпадковасці збіраецца ў адпачынак у Украіну еўрапейскай зімой. Таму размова апынулася кароткай, вясёлай і прадуктыўнай. пазiтыyным было тое, што капітан з задавальненнем пагадзіўся адвезьці нас на Мыс Горн і ўзяць усе выдаткі па правізіі на сябе. У адказ мы паабяцалі дапамагчы з украінскай візай і экскурсію па Украіне. Негатыўным момантам было тое, што карабель адпраўляўся толькі на Вялікдзень пасля 22 красавіка.
На базе мы даведаліся яшчэ адну навіну: рух паміж Пуерто Вільямс, дзе мы цяпер і Ушуаей спыняецца 16 красавіка. Учора нам чарговы раз адмовіў стары паляк з яхтай. Першы раз ён адмовіў у Ушуае. Наступнай раніцай, забяспечыўшысь бутэлькай моцнага бырла ў мясцовым супермаркеце за недорага, мы прыйшлі ў парусны порт будзіць паляка. Ленька пералез праз дзьве яхты і пастукаўся ў каюту.
Паляк лаяўся матам па-руску, не гледзячы на тое, што Ленька спрабаваў тлумачыцца па-польску. «Вельмі злосна размаўляе...», - сказаў на заканчэнне Леон і бросiў гэтую задумку. Я паабяцаў, што калі мы сустрэнем паляка на мысе Горн, я пакажу яму дупу, як бы там ні было холадна. Дзеда паляка клікалі Анджэй. Я падумаў, вось бы было прыкольна, калі б з намі была Вайда! Тым часам прыйшоў ліст з украінскага пасольства на губернатара Пуерта Вільямса з просьбай дапамагчы нам. Гарадок гэты вельмі маленькі і малады.
Яму ўсяго 60 гадоў, але насельніцтва расце не як у Ушуае, г.зн. навогул не расце. Тут усё яшчэ жыве не больш за дзьве з паловай тысячы чалавек. Таму дзверы на замок ні ў каго не зачыняюцца.
- Тут чаму-сьцi вельмі мала турыстаў, тлумачыў Ленька губернатару, інтэлігентнаму мужчыне гадоў 45, былому настаўніку, свежэ паголенаму ў швэдры пад пінжаком.
- Аб вашым горадзе нічога не вядома ў міры!
- Вось і выдатна! Гэта і ёсць наша славутасць! - Адказваў знаходлівы губернатар. - Я гатовы вам дапамагчы, але вы ведаеце, мы - чылійцы - народ...
- Адкрыты і гасцінны? - не даў дагаварыць Ленька. -...так, але разам з тым - вельмі арганізаваны ...
- Бюракратычны? - уставіў я свае 5 капеек.
- Сапраўды! Калі б я атрымаў ваш ліст загадзя, вас бы ўжо сёння чакаў у порце прыгожы караблік. Дарэчы, чым адрозніваецца Украіна ад Беларусі? А ведаеце, мне падабаецца гарэлка! Як вы яе робіце? З бульбы?
- Вельмі проста! - адрапартаваў я - 100 літраў вады, 25 кг цукру, 1,5 кг дрожджаў і 10 дзён цярпення дадуць вам 30 л. хвацкага прадукту! Такога ў краме не купіш!
- Ну вось што, - сканчаў размову чыноўнік, сёння ў нас у гасцях міністр абароны Чылі, а заўтра ў 12:00 я чакаю вас у сябе і абяцаю што-небудзь прыдумаць.
Увечары разрулілася гітара і мы пайшлі зноў у парусны порт шукаць шчасця і даваць канцэрт.
Парусны порт пабудаваны з старога карабля, да якога швартуюцца яхты ў некалькі шэрагаў. Да 2001 года гэты вялікі карабель забяспечваў ўзбярэжжа правіянтам, а цяпер ўнутры яго бар для яхтсменаў.
Хітом вечара стала «Кацюша», якую падпявала па-французску пажылая усмешлівая парачка. Акрамя банкі піва ад бармэна i вясёлых зносін мы так нічога і не атрымалі, затое, вярнуўшыся ў наш хостел-рэстаран «Кабо дэ Орнас» аўтаспынам (што ўжо сімвалічна), уладальнік - наш сябар Густава -папрасіў нас праспяваць для кліентаў. За столікам сядзела чалавек 8 п'яных замежнікаў, з якіх 5 мужыкоў пускалі сліны па бландынцы. Другая іншаземка была занятая. Іх карабель толькі што вярнуўся з Антарктыкі. Сярод замежнікаў, былі аўстралійцы, новозеландцы і еўрапейцы. Уладальнікам круізнага судна быў нейкі вельмі багаты немец. На гэты раз «Кацюша» разам з «Зорачкай» і «Рэчанькай» прынесла нам нядрэнныя чаявыя. І так, маем добрую кампанію сярод мясцовых. Хутка будзем тут знакамітасцямі. Бясплатна жывем у хостеле, смачна ямо ў рэстаране, спяваем песні, дапамагаем па кухні (касiнэрым). Учора глядзелі канцэрт Depesh Mode на плазьме, частавалі ўсіх узварам.