Я таксама так лiчу. Ад несупадзеньня не тое каб праблемы, хутчэй нават выгода - абарона ад усяго, што табе кажуць, называючы пашпартнем iмем. :) Можна браць, а можна не браць. Прозьвiшча - таксама iмя, i з пазбаўленьням ад прозьвiшча я пазбавiлася ад грандыёзнага пласту негатыву! Гэта супер. Але там так усё няпроста... ёсьць яшчэ над чым працаваць.)
імя як абарона - так (так здаўна вядзецца, таму нават назвы прадметаў рэчаіснасці, такіх простых, як хлеб, хата і г.д. - гэта не што іншае, як эўфемізмы, бо сапраўдныя назвы гэтых прадметаў - табуізаваныя і свяшчэнныя - да нас не дайшлі). але мяне больш цікавіць тое, што якраз-такі імя, дадзенае пры нараджэнні і запісанае ў пашпарце, мае пэўную сілу, незалежна ад таго, як сам чалавек ставіцца да яго. мне маё імя, дарэчы, таксама ніколі не падабалася. але ў мяне такое ўражанне, што чым далей, тым болей мы з імем "аб'ядноўваемся" і яно пачынае ня мяне ўплываць:)
Хм, менавiта такога не заўважала. Можа, гэта таму, што ты стала вядомай у пэўных колах? Мне маё iмя не тое каб не падабаецца. Яно проста... нiякае, не асаблiвае, гэта не iмя, бо якое ж гэта маё iмя, калi так могуць зваць многiх iншых дзяўчат? Увогуле ў нас у параўнаньнi з тымi ж ЗША вельмi мала iмёнаў. Бацькi нiбыта не хочуць думаць, называюць дзяцей Таня i Саша, Каця i Андрэй - "дэфолтныя" iмёны. Добра як чшэ трапiцца якi Алег, напаўзабыты Васiль альбо экзатычны Iраклi, проста сэрца радуецца, i сам чалавек падаецца больш цiкавым.
не, я за сабой "вядомасці" не заўважаю:) у любым разе, гэта тычыцца не толькі мяне, гэта, так бы мовіць, выснова з агульных назіранняў. Але я не зусім згодная з тым, што ў нас меней імёнаў, у параўнанні з тымі ж ЗША, бо добры адсотак будуць складаць аднолькавыя імёны з розным гучаннем + я б увогуле не лічыла прыклад з ЗША паказальным, бо, як-ніяк, гэтая краіна "полікультурнейшая" ў адрозненне ад нашай, а чым болей культур, тым болей імёнаў. але не магу не пагадзіцца, што бацькі часам самі сябе абмяжоўваюць з выбарам імя для дзіцяці, ігнаруючы добрыя беларускія імёныы. але і калі двое бацькоў нашай культуры назавуць дзіця якім-небудзь экзатычным імем (тым жа Іраклі(ем?)), гэта таксама не пайдзёць, бо, як мне падаецца, імя вызначае і далейшую нацыянальна-культурную арыентацыю дзіця. але гэта выключна маё суб'ектыўнае меркаванне)
Comments 10
Reply
Reply
Reply
Reply
Ад несупадзеньня не тое каб праблемы, хутчэй нават выгода - абарона ад усяго, што табе кажуць, называючы пашпартнем iмем. :) Можна браць, а можна не браць.
Прозьвiшча - таксама iмя, i з пазбаўленьням ад прозьвiшча я пазбавiлася ад грандыёзнага пласту негатыву! Гэта супер.
Але там так усё няпроста... ёсьць яшчэ над чым працаваць.)
Reply
мне маё імя, дарэчы, таксама ніколі не падабалася. але ў мяне такое ўражанне, што чым далей, тым болей мы з імем "аб'ядноўваемся" і яно пачынае ня мяне ўплываць:)
Reply
Можа, гэта таму, што ты стала вядомай у пэўных колах?
Мне маё iмя не тое каб не падабаецца. Яно проста... нiякае, не асаблiвае, гэта не iмя, бо якое ж гэта маё iмя, калi так могуць зваць многiх iншых дзяўчат?
Увогуле ў нас у параўнаньнi з тымi ж ЗША вельмi мала iмёнаў. Бацькi нiбыта не хочуць думаць, называюць дзяцей Таня i Саша, Каця i Андрэй - "дэфолтныя" iмёны. Добра як чшэ трапiцца якi Алег, напаўзабыты Васiль альбо экзатычны Iраклi, проста сэрца радуецца, i сам чалавек падаецца больш цiкавым.
Reply
Reply
Leave a comment