Hup Holland! Hup!
Больш за дзесяць тысяч чалавек сабраліся на амстэрдамскім стадыёне АрэнА, каб разам падтрымаць футбольную зборную Галяндыі, якая праводзіла сёньня ў паўднёваафрыканскім Дурбане матч чэмпіянату сьвету супраць Японіі.
Футбол для галяндцаў - больш чым проста гульня нумар адзін. Для значнай часткі насельніцтва ён ёсьць фактычна рэлігіяй. Таму падчас чэмпіяната сьвету на вуліцах пачынаецца няспыннае сьвята. У дні гульняў зборнай ці ня ўсе жыхары краіны з ног да галавы апранаюцца ў аранжавае і ідуць заўзець за футбалістаў у шматлікія пабы, якія падчас чэмпіянату немагчыма адрозьніць адзін ад другога. Але расповед пра тое, як заўзеюць у такіх пабах, у нас наперадзе. Сёньня мы кіруем у бок Амстэрдам Арэны, дзе пры падтрымцы кампаніі Кока-Кола быў арганізаваны прагляд сёняшняй гульні зь японцамі на вялікіх экранах.
Да стадыёну я падышоў незадоўга да пачатку, і як высьветлілася, проста трапіць унутр нельга, патрэбен квіток. Ну што рабіць, пайшоў да касаў. Адстаяў пэўны час у чарзе і ўжо быў набліжаўся да запаветнага акенца, калі да нас падышоў сцюард і пачаў раздаваць квіткі проста так. Колькі яны каштавалі ў касе ня ведаю, але на маім стаяў кошт у €27,5.
Усе падыходы да стадыёну былі расквечаныя ў розныя адценьні аранжавага, але нажаль, здымаць шмат часу не было, бо хацелася найхутчэй трапіць унутр. Таму толькі некалькі кадраў.
А зараз пройдзем праз ахову і ўвойдзем унутр Арэны.
Футбольнае поле накрылі адмысловым металічным насьцілам, на якім падчас гульні стаяла немалая частка прысутных. Але большасьць гледачоў заняла сідзячыя месцы на першым ярусе бакавых трыбун і на адной з цэнтральных. Перад супрацьлеглай трыбунай павесілі экраны.
Такое адчуваньне, што не ў памаранчавае былі апранутыя толькі сек'юрыці, якіх, да слова, было зусім няшмат.
Заўзятары з радасьцю фатаграфаваліся.
Першы тайм прайшоў на адным дыханьні. Хай камандамі было створана не так шмат небясьпечных момантаў, але сама атмасфера на стадыёне была вельмі файнай. Было адчуваньне, нібыта сама гульня праходзіла тут, а не на іншым канцы сьвету. Заўзятары крычалі, пляскалі ў далоні, сьвісьцелі і нават вувузелі часам хто як мог.
Ў перапынку гледачам не давалі састыць завадныя танцаўшчыцы.
Пачаўся другі тайм і па ўсё нарастаючай напружанасьці на стадыне стала ясна, што чакаюць на гол. І ён неўзабаве адбыўся. Ўэслі Снайдэр магутным ўдарам прабіў-такі брамніка японцаў!
Пасьля забітага гола галяндцы супакоіліся і атакавалі даволі рэдка, а вось японцы пад канец ледзь не вырвалі нічыю. Але абышлося, і пасьля фінальнага сьвістку балельшчыкі пад бой бубнаў і выступ мясцовых сьпевакоў пачалі адзначаць перамогу. Так трымаць, Галяндыя!
Футбол для галяндцаў - больш чым проста гульня нумар адзін. Для значнай часткі насельніцтва ён ёсьць фактычна рэлігіяй. Таму падчас чэмпіяната сьвету на вуліцах пачынаецца няспыннае сьвята. У дні гульняў зборнай ці ня ўсе жыхары краіны з ног да галавы апранаюцца ў аранжавае і ідуць заўзець за футбалістаў у шматлікія пабы, якія падчас чэмпіянату немагчыма адрозьніць адзін ад другога. Але расповед пра тое, як заўзеюць у такіх пабах, у нас наперадзе. Сёньня мы кіруем у бок Амстэрдам Арэны, дзе пры падтрымцы кампаніі Кока-Кола быў арганізаваны прагляд сёняшняй гульні зь японцамі на вялікіх экранах.
Да стадыёну я падышоў незадоўга да пачатку, і як высьветлілася, проста трапіць унутр нельга, патрэбен квіток. Ну што рабіць, пайшоў да касаў. Адстаяў пэўны час у чарзе і ўжо быў набліжаўся да запаветнага акенца, калі да нас падышоў сцюард і пачаў раздаваць квіткі проста так. Колькі яны каштавалі ў касе ня ведаю, але на маім стаяў кошт у €27,5.
Усе падыходы да стадыёну былі расквечаныя ў розныя адценьні аранжавага, але нажаль, здымаць шмат часу не было, бо хацелася найхутчэй трапіць унутр. Таму толькі некалькі кадраў.
А зараз пройдзем праз ахову і ўвойдзем унутр Арэны.
Футбольнае поле накрылі адмысловым металічным насьцілам, на якім падчас гульні стаяла немалая частка прысутных. Але большасьць гледачоў заняла сідзячыя месцы на першым ярусе бакавых трыбун і на адной з цэнтральных. Перад супрацьлеглай трыбунай павесілі экраны.
Такое адчуваньне, што не ў памаранчавае былі апранутыя толькі сек'юрыці, якіх, да слова, было зусім няшмат.
Заўзятары з радасьцю фатаграфаваліся.
Першы тайм прайшоў на адным дыханьні. Хай камандамі было створана не так шмат небясьпечных момантаў, але сама атмасфера на стадыёне была вельмі файнай. Было адчуваньне, нібыта сама гульня праходзіла тут, а не на іншым канцы сьвету. Заўзятары крычалі, пляскалі ў далоні, сьвісьцелі і нават вувузелі часам хто як мог.
Ў перапынку гледачам не давалі састыць завадныя танцаўшчыцы.
Пачаўся другі тайм і па ўсё нарастаючай напружанасьці на стадыне стала ясна, што чакаюць на гол. І ён неўзабаве адбыўся. Ўэслі Снайдэр магутным ўдарам прабіў-такі брамніка японцаў!
Пасьля забітага гола галяндцы супакоіліся і атакавалі даволі рэдка, а вось японцы пад канец ледзь не вырвалі нічыю. Але абышлося, і пасьля фінальнага сьвістку балельшчыкі пад бой бубнаў і выступ мясцовых сьпевакоў пачалі адзначаць перамогу. Так трымаць, Галяндыя!
