jef:'papa... dit vinnik wél gave muziek'. pap:'Tis maar gewoon rock en roll hoor...' (1983)
De HeinekenMusichall,
...weer zo'n concertgebouw van 13 in een dozijn. Totaal geen sfeer of bijzondere ambiance. Gewoon een vierkant blok waar je in staat om massaal naar een popartiest van redelijk formaat te kunnen kijken. Ala Effenaar, Dynamo, 013, Patronaat(?), etc... Met een tribune en balkons. Het is allemaal zoooo erg berekend. Iedereen heeft 'goed' zicht, je kan nergens over struikelen, en men zou door de fantastische acoustiek een goed geluid tot zich kunnen nemen. Alsof ze alle problemen van alle zalen op een hoop hebben gegooid en met één betonnen vuistslag voor een oplossing hebben gezorgd. Maar, ik moet zeggen, het werkt wel... Voldoende wc's, eetgelegenheden, lopende bierschenkers, fantastisch geluid (dat hadden wij althans, want we hebben mensen gesproken die het geluid belabberd vonden...) Ik miste alleen de sfeer van een oud gebouw met muren waarvan met het zweet van de avond minstens 30 jaar aan muziekhistorie afdruipt. Maar, rockabilly is natuurlijk een muzieksoort dat je niet zo massaal met 5000 man moet meemaken... Dat moet gewoon in een krappe kroeg. En ach... De Straycats zijn natuurlijk 'originele 80's popsterren' dus die zul je helaas nooit in een klein kroegje aantreffen...
Dit keer hadden we het voorprogramma wel gehaald. Hotrod Lincoln. Daar zal ik weinig woorden over vuil maken: Tam en suf. De zanger Buzz Campbell heeft een braaf piepstemmetje en de bassist gebruikt een basgitaar ipv een contrabas. Het enige wat de band overeind houdt is het heldere gitaarspel van Buzz. Begonnen als een soort Straycats-naspeel-gitarist heeft hij het instrument danig onder controle. Geen foutje gehoord. Geen nootje verkeerd. Nooit te hard. En dus ook nergens uit de bocht gevlogen. Braaf op het rechte pad binnen de lijntjes gebleven... En daar ligt dan ook het probleem. Niks opwindends, en niks rebels. Geen rockabilly... Gelukkig maakte Hotrod Lincoln gauw plaats voor onze echte helden: Brian Setzer, Lee Rocker, en Slim Jim Phantom.
De straycats waren goed. Niks verassends omdat we ze in paradiso al hadden gezien natuurlijk. Een paar andere nummers maar ze leken het wel meer naar hun zin te hebben. Helaas bemerk ik wel dat sommige spontaniteiten toch niet zo spontaan waren als dat ik dacht. Jammer dat sommige dingen gewoon een act blijken te zijn als je een band meerdere malen ziet... Wat wél spontaan was: Brian Setzer viel BIJNA van het podium af en was zichtbaar geschrokken! Evenals het publiek, haha. En ze waren nog maar net begonnen. In het donker kregen we al een glimp van de podium decoratie: Een megagroot kattenlogo van de band met oplichtende letters. Toen dat geheel 'aan' ging ontstond er wel een melancholisch kippevelmoment door de hele zaal. Mooi om mee te maken.
De cats zorgen voor hun eigen aankleding meestal voor voldoende outfits, dus het viel me op dat drummer Slim Jim (eigenaar van de dinerketen 'Jack Rabbit Slim' uit Pulp Fiction, maar dat terzijde) gewoon hetzelfde pakkie als in Paradiso aan had. De heren betreden het podium tegenwoordig stijlvol en naar leeftijd: Strak in het pak en zijn wat minder van de gescheurde spijkerbroek en 'zwart lederen jekker'. En ik ben een beetje een gitaarfreak met een voorkeur voor Gretschgitaren. Setzer heeft voor de tour een heel arsenaal aan houten plankjes meegenomen. Fijn om te zien dat hij naast de vertrouwde 1959 vintage ook zijn custom hotrods laat roteren. In paradiso had hij zijn matzwart gepinstripte bij zich. In de Heinekenhall speelde hij ook op de rode metalflake en de merkwaardige 'hoodlum-chique' leopard-skin-gitaar! :-)
30 jaar podium ervaring zorgt ervoor dat de show gladjes verliep. Alle drie zijn ze podiumbeesten en hoewel het verstand het al lang van de kinderlijke onverschrokkenheid gewonnen heeft rockten de cats alsof het hun laatste show was. En voor 99% in in het publiek was dat ook zo... Zoals eerder gezegd was het geluid zeeer goed. Het is heel moeilijk om de nogal kale klanken en holle instrumenten versterkt en voor 5000 man aangenaam te doen klinken maar het is de Heineken Musichall gelukt. Dat is wel het punt waarmee ze ver boven Paradiso uitsteken... Alles goed afgesteld, de teksten verstaanbaar, en het totaal was net niet te hard. De cats komen natuurlijk niet onder hun klassiekers Runnaway boys, Straycat strut, Rock this town, en Sexy and seventeen uit, maar speelden ook wat minder bekende juweeltjes van hun verschillende minder succesvolle platen. Daar had ik op gerekend en dat zijn ook de nummers die ik gefilmd heb. Naar verwachting verschijnen er filmpjes van dat concert met de klassiekers, dus ik ging er al vanuit dat ik die dus juist niet moest filmen. Het filmen is redelijk gelukt, maar de kwaliteit stijgt niet boven de gemiddelde youtube-crap uit helaas. Ik kom nu al beter geluid en beter beeld tegen... Mijn beeld kwaliteit brengt me wel op een punt waar ik in de HeinekenMusichall me dood aan heb geergerd:
De belichting...
Er werden zeer sterke spots vanaf het podium het publiek in gericht!! Echt te zot voor woorden. Af en toe kan ik het me voorstellen omdat het dan bij kan dragen tot een visuele aanvulling, maar nu hebben we de hele show met toegeknepen oogjes MOETEN kijken. Echt absurd. Ik heb het vermoeden dat het is om het cameragebruik te beperken. Ergens begrijpelijk, maar hoe onbeschoft om zo met het publiek om te gaan dat toch een prijzig kaartje heeft gekocht... Mijn foto's zijn dus ook bijlangena niet van dezelfde paradiso kwaliteit.
Hoewel de Cats langer hebben gespeeld dan in Paradiso was ook dit concert veel te snel voorbij. Wat dan wel weer het voordeel had dat we met gemak een redelijke trein konden halen. Hét grote voordeel van de Heineken Musichall is overigens dat die zowat tegen het NS-staion is gebouwd. Binnen twee minuten ben je van het perron bij de ingang van het gebouw.
Enkele korte clipjes:
Click to viewVoor de Straycats Paradisofoto's klik hier:
http://von-rudolf.livejournal.com/235738.html