Ахвяра ці пагібель кс. Івіцкага?
У Бога няма выпадковасцей. Мабыць не выпадкова абвешчаны Папам Год веры супадае ў Касцёле на Палессі з гадавінай вялікіх мучанікаў за веру. 22 студзеня - 70 гадавіна неверагоднай па людскіх мерках мучаніцкай смерці кс. Вітальда Івіцкага, генеральнага вікарыя Пінскай дыяцэзіі. 16 мая - 75 гадавіна кананізацыі вялікага мучаніка - св. Андрэя Баболі, апостала Палесся.
Яшчэ да нядаўна выраз “Касцёл мучанікаў” гісторыкі адносілі да хрысціянаў першых вякоў. Бо найбольшая колькасць асобаў, якія аддалі сваё жыццё за веру ў Хрыста, жыла менавіта тады - у першыя вякі хрысціянства. Аднак у канцы другога тысячагоддзя Касцёл зноў стаў Касцёлам мучанікаў. Падчас жудасных сусветных войнаў, крывавых рэвалюцый, камуністычных і нацысцкіх рэжымаў за вызнанне Хрыста загінулі мільёны хрысціянаў. Паняцце “мучанік за веру” перастала асацыявацца са старажытнасцю. Яно стала рэальнасцю, горкім знакам нашай сучаснасці.
Яшчэ жывуць людзі, якія сустрэліся ў сваім жыцці з кс. Вітальдам Івіцкім. Некаторыя з іх нават не здагадваліся, што вось гэты святар, які іх хрысціў, падаваў св. Камунію ці спавядаў, стане ў адным шэрагу са святымі мучанікамі - Максімільянам Кольбэ, Андрэем Баболем ці сёстрамі з Навагрудка.
Знешне - звычайны святар, які разам са сваімі паплечнікамі ў Хрыстовым святарстве аддана служыў Богу і людзям, несучы ім дапамогу і суцяшэнне ў няпростыя часы ваенных ліхалеццяў і міжваенных адбудоваў. Напэўна няпроста было служыць каталіцкім святаром у грамадстве, дзе кожныя некалькі гадоў змяняліся палітычныя рэжымы, грамадскія настроі, смяротнымі хвалямі праходзілі сусветныя і лакальныя войны. У крывавым моры пастаяннай зменлівасці непахісна стаяў толькі адзін маяк Хрыстовай веры - святы Касцёл. І святарскім заданнем кс. Івіцкага было дапамагчы вернікам не згубіць святла гэтага маяка - адзінай стабільнай надзеі сярод бурлівых хваляў гісторыі.
Раніца 22 студзеня 1943 г. аб’явілася ўся глыбіня духоўнай моцы кс. Вітальда Івіцкага, калі гітлераўцы павялі яго на расстрэл разам з 38 закладнікамі з Пінска і ваколіц. Можна толькі гадаць - гэта выпадак ці Божы Провід, што пад канвоем нацыстаў святар ішоў мучаніцкім шляхам Андрэя Баболі: з Пінска ў Янаў Палескі? У мястэчку вялікага мучаніка і апостала Палесся кс. Вітальду было наканавана зрабіць лёсавызначальны выбар. У момант, калі святар ужо быў гатовы загінуць, раптам аказалася, што з падрасстрэльнай групы вызваляюць аднаго закладніка. Афіцэр указаў на кс. Івіцкага. Нечаканы дар выратавання ці спакуса? Ратаваць сябе ці бліжняга? Секунды вырашалі, што пераможа: натуральны інстынкт самазахавання ці звышнатуральная ахвярнасць дзеля незнаёмага бліжняга? Здаецца, сам Бог дазволіў выбраць. Кс. Івіцкі выбраў ахвяру мучаніцтва, каб уратаваць жыцці незнаёмай сям’і пінскага чыгуначніка.
“Кроў мучанікаў - гэта засеў хрысціянаў”, - пісаў старажытны хрысціянскі мысліцель Тэртуліян. Мучаніцкая кроў кс. Вітальда Івіцкага выратавала не толькі сям’ю з Пінска. Яна так урадліва арашыла каталіцкую зямлю Беларусі, што ніякія пазнейшыя шаленствы бязбожнікаў не змаглі знішчыць засеенае зерне веры. У адпаведным часе яно пачало даваць багаты плён, засеяны ахвярай вялікага святара.
Яшчэ да нядаўна выраз “Касцёл мучанікаў” гісторыкі адносілі да хрысціянаў першых вякоў. Бо найбольшая колькасць асобаў, якія аддалі сваё жыццё за веру ў Хрыста, жыла менавіта тады - у першыя вякі хрысціянства. Аднак у канцы другога тысячагоддзя Касцёл зноў стаў Касцёлам мучанікаў. Падчас жудасных сусветных войнаў, крывавых рэвалюцый, камуністычных і нацысцкіх рэжымаў за вызнанне Хрыста загінулі мільёны хрысціянаў. Паняцце “мучанік за веру” перастала асацыявацца са старажытнасцю. Яно стала рэальнасцю, горкім знакам нашай сучаснасці.
Яшчэ жывуць людзі, якія сустрэліся ў сваім жыцці з кс. Вітальдам Івіцкім. Некаторыя з іх нават не здагадваліся, што вось гэты святар, які іх хрысціў, падаваў св. Камунію ці спавядаў, стане ў адным шэрагу са святымі мучанікамі - Максімільянам Кольбэ, Андрэем Баболем ці сёстрамі з Навагрудка.
Знешне - звычайны святар, які разам са сваімі паплечнікамі ў Хрыстовым святарстве аддана служыў Богу і людзям, несучы ім дапамогу і суцяшэнне ў няпростыя часы ваенных ліхалеццяў і міжваенных адбудоваў. Напэўна няпроста было служыць каталіцкім святаром у грамадстве, дзе кожныя некалькі гадоў змяняліся палітычныя рэжымы, грамадскія настроі, смяротнымі хвалямі праходзілі сусветныя і лакальныя войны. У крывавым моры пастаяннай зменлівасці непахісна стаяў толькі адзін маяк Хрыстовай веры - святы Касцёл. І святарскім заданнем кс. Івіцкага было дапамагчы вернікам не згубіць святла гэтага маяка - адзінай стабільнай надзеі сярод бурлівых хваляў гісторыі.
Раніца 22 студзеня 1943 г. аб’явілася ўся глыбіня духоўнай моцы кс. Вітальда Івіцкага, калі гітлераўцы павялі яго на расстрэл разам з 38 закладнікамі з Пінска і ваколіц. Можна толькі гадаць - гэта выпадак ці Божы Провід, што пад канвоем нацыстаў святар ішоў мучаніцкім шляхам Андрэя Баболі: з Пінска ў Янаў Палескі? У мястэчку вялікага мучаніка і апостала Палесся кс. Вітальду было наканавана зрабіць лёсавызначальны выбар. У момант, калі святар ужо быў гатовы загінуць, раптам аказалася, што з падрасстрэльнай групы вызваляюць аднаго закладніка. Афіцэр указаў на кс. Івіцкага. Нечаканы дар выратавання ці спакуса? Ратаваць сябе ці бліжняга? Секунды вырашалі, што пераможа: натуральны інстынкт самазахавання ці звышнатуральная ахвярнасць дзеля незнаёмага бліжняга? Здаецца, сам Бог дазволіў выбраць. Кс. Івіцкі выбраў ахвяру мучаніцтва, каб уратаваць жыцці незнаёмай сям’і пінскага чыгуначніка.
“Кроў мучанікаў - гэта засеў хрысціянаў”, - пісаў старажытны хрысціянскі мысліцель Тэртуліян. Мучаніцкая кроў кс. Вітальда Івіцкага выратавала не толькі сям’ю з Пінска. Яна так урадліва арашыла каталіцкую зямлю Беларусі, што ніякія пазнейшыя шаленствы бязбожнікаў не змаглі знішчыць засеенае зерне веры. У адпаведным часе яно пачало даваць багаты плён, засеяны ахвярай вялікага святара.