ฟิคแปล Densen [Yabu Kota x Inoo Kei]
Title: Densen
Author: vogue91
Fandom: Hey!Say!JUMP
Paring: Yabu Kota x Inoo Kei
Rating: G
Prompt: Allergia (ภูมิแพ้)
Disclaimer: whole story belongs to vogue91 I just translated the story to Thai language.
โคตะจาม
เขาล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาซับที่ปลายจมูก
เขาเพิ่งกระทำซ้ำไปเมื่อครู่ แต่เมื่อจามออกมาอีกครั้ง เขาก็รู้สึกตัวว่าการจามนี้จะวนเป็นวัฏจักรที่ไม่มีวันจบสิ้น เขาตัดสินใจวางกล่องกระดาษทิชชู่คลีเน็กซ์ลงบนโซฟาที่ตนเองนั่งอยู่ แล้วปล่อยไปตามโชคชะตา
เมื่อเคย์กลับมาถึงบ้าน ก็พบสถานการณ์ที่ออกจะแปลกประหลาด
เขายืนนิ่งอยู่ตรงห้องนั่งเล่นอยู่สอง-สามวินาที เอียงคอมองโคตะ
“โคตะ...เป็นอะไรเหรอ” เขาถามพลางมองงอย่างงุนงง
“คงเป็นภูมิแพ้เกสรดอกไม้” คนโตกว่าตอบด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูก ราวกับหายใจไม่ออก เขานอนราบลงกับโซฟา วางมือทาบลงบนหน้าผากตนเอง แล้วมองแฟนหนุ่มด้วยสายตาออดอ้อน “ฉันกำลังจะตายแล้ว เคย์จัง! ช่วยหน่อยสิ นะ!” เขาขอร้องอย่างเจ็บปวด
เคย์ถอนหายใจเล็กน้อย โดยไม่ตอบอะไรออกไป
และเมื่อเคย์เดินกลับมาจากห้องอาบน้ำด้วยสีหน้ามุ่งมั่น เขาเดินไปหาโคตะ ที่สายตาไม่อาจโฟกัสได้ว่าเคย์ถืออะไรไว้ในอ้อมแขน
โคตะลุกขึ้นนั่งทันทีที่แฟนหนุ่มโยนหน้ากากป้องกันไข้หวัดมาให้
“ใส่ซะ” เขาบอกหน้าตาย แล้วเริ่มฉีดสเปรย์ฆ่าเชื้อไปรอบๆ ห้อง
โคตะมองแฟนตนเองอย่างตกตะลึง เขาลุกขึ้นยืนและเตรียมจะแย้ง แต่คนอายุน้อยกว่ากลับโบกมือเป็นสัญญาณให้อยู่เงียบๆ ก่อนที่โคตะจะทันได้อ้าปากพูด
“หยุด! นายห้ามเข้าใกล้ฉันเกินหนึ่งเมตร โคตะ” เคย์บอกพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน ซึ่งในความคิดของโคตะแล้วเขากลับเห็นว่ามันไปคนละทางกับการกระทำ
“นายหมายความยังไง เคย์? ฉันแค่เป็นภูมิแพ้เกสรดอกไม้เพราะฤดูใบไม้ผลิ ไม่ได้เป็นโรคติดต่อ!”
เคย์เลิกคิ้วสูง โคตะคิดว่าถ้าเคย์กล้าพอ คงเดินเข้ามาตบหลังเขาเบาๆ
“จ้ะ ที่รัก เวลาพวกสเปนพูดเรื่องไข้ทรพิษกับพวกอเมริกันก็จะพูดทำนองนี้แหละ” เคย์บอก และเกือบแสดงสีหน้ารำคาญเมื่อโคตะจามออกมาอีกครั้ง
“เคย์...นี่ไม่ใช่โรคติดเชื้อนะ ไม่ได้เป็นเชื้อโรคด้วยซ้ำ ไม่ใช่ไวรัส แค่ภูมิแพ้ เห็นแก่สวรรค์เถอะ อย่าเว่อร์นักเลย!” โคตะพยายามโน้มน้าว แต่กลับล้มเหลวจนน่าสลดใจ
คืนนั้นโคตะนอนห่มผ้าบนโซฟา พร้อมด้วยสิ่งยังชีพคือกระดาษทิชชู่บนโต๊ะ เขาจามไม่ได้หยุดแม้แต่วินาทีเดียว
ส่วนเคย์
เก็บตัวนอนหลับอย่างปลอดภัยในห้องที่ปิดประตูล็อคแน่นหนา
และโคตะก็แทบจะมั่นใจว่าเคย์คงปิดผนึกห้องอย่างดีป้องกันการบุกรุกยามวิกาล
โคตะถอนหายใจ ภาวนาให้ตัวเองหายจากภูมิแพ้โดยเร็ว
เคย์จะได้ไม่ต้องถามหามุ้งเพื่อเอามาครอบตัวเขา โดยที่เคย์อาจคิดว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุด ที่จะกักกันเชื้อโรคที่อาจปะปนและแพร่กระจายจากการสัมผัส
- จบ -
Author: vogue91
Fandom: Hey!Say!JUMP
Paring: Yabu Kota x Inoo Kei
Rating: G
Prompt: Allergia (ภูมิแพ้)
Disclaimer: whole story belongs to vogue91 I just translated the story to Thai language.
โคตะจาม
เขาล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาซับที่ปลายจมูก
เขาเพิ่งกระทำซ้ำไปเมื่อครู่ แต่เมื่อจามออกมาอีกครั้ง เขาก็รู้สึกตัวว่าการจามนี้จะวนเป็นวัฏจักรที่ไม่มีวันจบสิ้น เขาตัดสินใจวางกล่องกระดาษทิชชู่คลีเน็กซ์ลงบนโซฟาที่ตนเองนั่งอยู่ แล้วปล่อยไปตามโชคชะตา
เมื่อเคย์กลับมาถึงบ้าน ก็พบสถานการณ์ที่ออกจะแปลกประหลาด
เขายืนนิ่งอยู่ตรงห้องนั่งเล่นอยู่สอง-สามวินาที เอียงคอมองโคตะ
“โคตะ...เป็นอะไรเหรอ” เขาถามพลางมองงอย่างงุนงง
“คงเป็นภูมิแพ้เกสรดอกไม้” คนโตกว่าตอบด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูก ราวกับหายใจไม่ออก เขานอนราบลงกับโซฟา วางมือทาบลงบนหน้าผากตนเอง แล้วมองแฟนหนุ่มด้วยสายตาออดอ้อน “ฉันกำลังจะตายแล้ว เคย์จัง! ช่วยหน่อยสิ นะ!” เขาขอร้องอย่างเจ็บปวด
เคย์ถอนหายใจเล็กน้อย โดยไม่ตอบอะไรออกไป
และเมื่อเคย์เดินกลับมาจากห้องอาบน้ำด้วยสีหน้ามุ่งมั่น เขาเดินไปหาโคตะ ที่สายตาไม่อาจโฟกัสได้ว่าเคย์ถืออะไรไว้ในอ้อมแขน
โคตะลุกขึ้นนั่งทันทีที่แฟนหนุ่มโยนหน้ากากป้องกันไข้หวัดมาให้
“ใส่ซะ” เขาบอกหน้าตาย แล้วเริ่มฉีดสเปรย์ฆ่าเชื้อไปรอบๆ ห้อง
โคตะมองแฟนตนเองอย่างตกตะลึง เขาลุกขึ้นยืนและเตรียมจะแย้ง แต่คนอายุน้อยกว่ากลับโบกมือเป็นสัญญาณให้อยู่เงียบๆ ก่อนที่โคตะจะทันได้อ้าปากพูด
“หยุด! นายห้ามเข้าใกล้ฉันเกินหนึ่งเมตร โคตะ” เคย์บอกพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน ซึ่งในความคิดของโคตะแล้วเขากลับเห็นว่ามันไปคนละทางกับการกระทำ
“นายหมายความยังไง เคย์? ฉันแค่เป็นภูมิแพ้เกสรดอกไม้เพราะฤดูใบไม้ผลิ ไม่ได้เป็นโรคติดต่อ!”
เคย์เลิกคิ้วสูง โคตะคิดว่าถ้าเคย์กล้าพอ คงเดินเข้ามาตบหลังเขาเบาๆ
“จ้ะ ที่รัก เวลาพวกสเปนพูดเรื่องไข้ทรพิษกับพวกอเมริกันก็จะพูดทำนองนี้แหละ” เคย์บอก และเกือบแสดงสีหน้ารำคาญเมื่อโคตะจามออกมาอีกครั้ง
“เคย์...นี่ไม่ใช่โรคติดเชื้อนะ ไม่ได้เป็นเชื้อโรคด้วยซ้ำ ไม่ใช่ไวรัส แค่ภูมิแพ้ เห็นแก่สวรรค์เถอะ อย่าเว่อร์นักเลย!” โคตะพยายามโน้มน้าว แต่กลับล้มเหลวจนน่าสลดใจ
คืนนั้นโคตะนอนห่มผ้าบนโซฟา พร้อมด้วยสิ่งยังชีพคือกระดาษทิชชู่บนโต๊ะ เขาจามไม่ได้หยุดแม้แต่วินาทีเดียว
ส่วนเคย์
เก็บตัวนอนหลับอย่างปลอดภัยในห้องที่ปิดประตูล็อคแน่นหนา
และโคตะก็แทบจะมั่นใจว่าเคย์คงปิดผนึกห้องอย่างดีป้องกันการบุกรุกยามวิกาล
โคตะถอนหายใจ ภาวนาให้ตัวเองหายจากภูมิแพ้โดยเร็ว
เคย์จะได้ไม่ต้องถามหามุ้งเพื่อเอามาครอบตัวเขา โดยที่เคย์อาจคิดว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุด ที่จะกักกันเชื้อโรคที่อาจปะปนและแพร่กระจายจากการสัมผัส
- จบ -