ฟิคแปล It’s my fault
Title: It’s my fault
Fandom: Hey!Say!Jump
Pairing: Yabu Kota x Inoo Kei
Rating: R
Prompt: Ricatto (Blackmail)
Disclaimer: whole story belongs to simph8. I just translated the story to Thai language.
คืนนั้นยาบุ โคตะดื่มมากเกินไป ระดับแอลกอฮอล์ในกระแสเลือดของเขาพุ่งสูงมากพอๆ กับระดับความโกรธที่เขามีต่อคนรัก
เขานั่งอยู่เพียงลำพังในบาร์ใกล้ละแวกบ้าน เขาเริ่มดื่ม จากนั้นก็ดื่มจนหยุดไม่ได้ เขาไม่สามารถที่หยุดได้ จนกระทั่งฟุบลงหน้าเคาน์เตอร์บาร์ ไม่มีเรี่ยวแรงพอจะยกศีรษะตัวเองขึ้น
**
ยาบุรู้สึกเหมือนว่าถูกเขย่าไหล่เบาๆ จึงปัดมือนั้นออก แล้วพึมพำ โดยไม่ลืมตาดูว่าเป็นใคร
แล้วก็มีมือวางบนไหล่ของเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาไม่มีแรงจะปัดมือนั้นออกอีกแล้ว ยาบุขยับศีรษะเล็กน้อย พยายามทรงตัวให้อยู่ เขารู้สึกว่ามีใครยกแขนของเขาขึ้นทีละข้าง แล้วพาดร่างของเขากับแผ่นหลังของใครคนนั้น พยายามที่จะลากเขาไป
ยาบุลืมตามองเมื่อรู้สึกว่าตัวเองถูกดึงขึ้นจากที่นั่งหน้าเคาน์เตอร์บาร์ แล้วก็พบว่าคนที่อยู่ข้างๆ เขาก็คือเคย์ ที่มีสีหน้าหงุดหงิดฉายชัด คนอายุน้อยกว่ายิ้มให้บาร์เทนเดอร์ แล้วพยายามลากยาบุออกไปตรงทางออกอย่างยากลำบาก
“มาเร็ว แท็กซี่มาแล้ว” เคย์พึมพำ ขณะที่แบกร่างโคตะไปด้วย
สายลมหนาวพัดกระทบหน้าอย่างรุนแรง เขาไม่ได้สวมเสื้อโค้ตมาด้วย เพราะว่าถอดทิ้งไว้ตั้งแต่ก่อนกินมื้อค่ำ ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง เคย์ตั้งใจจะกลับไปยังที่พักให้เร็วที่สุด
กลางดึกค่ำคืนนี้มืดสนิท ไม่มีใครเดินอยู่บนท้องถนนนอกจากเขาทั้งคู่และแท็กซี่ที่รออยู่ นานๆ ครั้งจะมีรถยนต์ขับผ่านมายังบริเวณอุเอโนะนี้
ยาบุมองโดยที่ไม่สามารถปรับโฟกัสให้เห็นชัดเจนได้ เห็นคนขับรถแท็กซี่เดินออกมาช่วยเคย์ จากนั้นก็รู้สึกว่าตัวเองถูกโยนไปยังเบาะหลังของรถ แล้วประตูรถก็ปิดพอดีตรงปลายเท้าของเขา
เคย์นั่งด้านหน้า ข้างคนขับ
ยาบุได้ยินเคย์พูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่สามารถประมวลผลได้ว่าเคย์พูดว่าอะไร ศีรษะของเขาหนักอึ้ง
จากนั้นเขาก็ผล็อยหลับไป
**
ยาบุรู้สึกดีขึ้นเมื่อมาถึงบ้าน ที่ว่าดีขึ้น ก็เพราะอย่างน้อยตอนนี้สายตาของเขาก็สามารถโฟกัสภาพเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ในห้องได้ล่ะ
เขาเห็นเคย์โยนชุดนอนลงบนเตียง แล้วก็ขยับมาหาเขา คุกเข่าลงตรงหน้า แล้วถอดถุงเท้าทั้ง 2 ข้างออก จากนั้นก็กางเกงขายาว
ยาบุหัวเราะในลำคอ คว้าไหล่ของคนอายุน้อยกว่าแล้วดึงร่างนั้นเข้ามาหาตัว
“นายพยายามจะทำให้ฉันมีอารมณ์ใช่มั้ย เคย์จัง?”
แต่อีกฝ่ายกลับมองเขาอย่างเย็นชา แล้วขืนตัวออกจากการเกาะกุม เคย์สวมกางเกงนอนให้ยาบุโดยไม่พูดอะไร จากนั้นจึงถอดเสื้อเสวตเตอร์และเสื้อเชิ้ตออก
ยาบุไม่สนใจความเงียบเฉยจากอีกฝ่าย เขาคว้าสะโพกของอีกคน บังคับให้นั่งลงบนตัก
“โคตะ นายจะทำอะไร? ฉันง่วง แล้วก็อยากจะนอนแล้ว” เคย์ต่อว่า พยายามจะลุกขึ้น แต่ไม่สำเร็จ
“ฉันต้องการนาย เดี๋ยวนี้”
“ไม่กี่ชั่วโมงก่อนนายยังไม่อยากเห็นหน้าฉันอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับอยากมีเซ็กซ์กับฉัน? นายเมาแล้ว พูดกับนายไปก็ไร้ประโยชน์”
“ฉันเมามากเลย เคย์จัง แต่อย่าเย็นชากับฉันเลยนะ นายไม่เห็นเหรอว่าฉันอยากมีเซ็กซ์กับนายจริงๆ”
เคย์เหลือบมองตรงส่วนหว่างขาของยาบุที่แข็งตัวอย่างเห็นได้ชัด เคย์กัดริมฝีปากตัวเอง ตัวเขาไม่ได้เมา และยังจำได้ดีถึงเรื่องที่ทะเลาะกัน
ดังนั้นเขาจะไม่ยอมใจอ่อนเด็ดขาด
เคย์พยายามขืนตัวออกอีกครั้ง แต่ 2 มือของโคตะก็เลื้อยมากอดช่วงเอว รั้งเคย์ไว้ไม่ให้ลุกหนี
“เคย์จัง ทำไมทำงี้ล่ะ?” คนโตกว่าพึมพำ พิงศีรษะกับอกของเคย์ ก่อนจะผงกศีรษะขึ้นช้าๆ สูดดมกลิ่นหอมตรงซอกคอ แล้วจูบเบาๆ
เคย์หรี่ตา พยายามระงับอารมณ์ หันศีรษะไปมองหน้าอีกคน
“ฉันทำแบบนี้ก็เพราะเราทะเลาะกัน แล้วนายก็หุนหันออกจากบ้านไป ตะโกนอย่างกับคนคลุ้มคลั่ง นั่นแหละคือเหตุผลที่ทำไมฉันถึงทำแบบนี้”
อีกฝ่ายหัวเราะคิก
“อ้อ ใช่ นายกล่าวหาว่าฉันกิ๊กกับยูยัง” ยาบุหัวเราะเสียงดังขึ้น เคย์รู้สึกหน้าร้อนผ่าวด้วยความโกรธ
“ใช่ เพราะฉันไม่ได้มโนไปเองไงล่ะ” เขาแย้ง “นายกับยูยะ... มีอะไรบางอย่าง นายก็รู้ดีนี่ ฉันขอทวนอีกครั้งนะ ว่าให้นายเลิกพบกับยูยะ ไม่งั้นฉันสาบานเลยว่าจะบอกให้ทุกคนรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเราแน่ๆ”
“นี่มันแบล็คเมล์กันนี่!”ยาบุค้าน ค่อยๆ ผงกศีรษะขึ้นและมองตาอีกฝ่าย
“แล้วแต่นายจะคิด แล้วแต่นายละกันว่าจะเอายังไง...” เคย์พูดค้างไว้เท่านั้น
ยาบุยืนขึ้นแล้วกอดเคย์ไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะผลักอีกฝ่ายลงบนเตียง แล้วคลานขึ้นไปคร่อมร่างนั้น
ยาบุมองเคย์ ยิ้มนิดๆ ลมหายใจคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์
“หยุดเดี๋ยวนี้นะโคตะ ฉันไม่มีอารมณ์ แล้วนายก็เมามากด้วย แล้วเราก็ยังทะเลาะกันอยู่นะ”
“ฮืม... แล้วมีวิธีไหนสงบศึกได้ดีกว่านี้มั้ยล่ะ?” ยาบุกระซิบก่อนที่จะจูบอีกฝ่าย มือเลิกเสื้อของเคย์ขึ้น แล้วสัมผัสบริเวณหน้าอกนั้น
“ยาบุ หยุดเดี๋ยวนี้นะ นายมันเมา ส่วนฉันก็ง่วงแล้ว”
“ฮืม...แต่ฉัน...”
เคย์ยกมือขึ้นแล้วตบลงไปที่หน้าของยาบุทันที ทำให้คนถูกตบล้มลงไปกองข้างตัว
เคย์หันไปมองอย่างเคืองๆ อีกฝ่ายยังคงหัวเราะในลำคอ จากนั้นไม่กี่วินาที คนเมาก็หลับไป
คนอายุน้อยกว่าส่งเสียงออกทางจมูก แล้วล้มตัวลงบนที่นอน นวดหน้าผากตนเองด้วยปลายนิ้ว เขามองดูนาฬิกาที่บ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาตี 4 แล้วหันกลับไปมองยาบุ
ความจริงแล้วอาจเป็นแค่การมโนไปเองของเคย์ เรื่องที่ยาบุกับยูยะแอบกิ๊กกัน เมื่อตอนเย็นเขาอาละวาดไปกับเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องแท้ๆ
เรื่องเรียนที่มหาวิทยาลัยทำให้เขาเครียดกว่าปกติ นอกจากนี้ยังทะเลาะกับน้องสาวอีก พอกลับมาบ้าน ก็เห็นยาบุนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา โดยมียูยะนอนหนุนขาของยาบุ ขณะที่ดูทีวีรายการ Shounen Club ด้วยกัน เป็นตอนที่ยาบุกับยูยะกำลังหยอกล้อกันอยู่พอดี
เคย์มองทั้งคู่อยู่เงียบๆ จากนั้นก็ระเบิดโทสะ จนยูยะกลัวแล้วรีบเผ่นหนีออกจากบ้านไป แล้วเขาก็เริ่มทะเลาะกับยาบุ แล้วก็โกรธอีกฝ่ายมากขึ้น มากขึ้นไปอีก
จากนั้นยาบุก็ออกจากบ้านไป และ...ภาพของเหตุการณ์ยังคงแจ่มชัดในใจของเคย์
เคย์ถอนหายใจ
ใช่ เขาทำเกินไปจริงๆ ทั้งกับยูยะและยาบุ เขาลุกขึ้นยืนและสวมเสื้อนอนให้ยาบุ แล้วดันร่างของคนโตกว่าให้นอนอยู่ใต้ผ้าห่ม จากนั้นจึงเปลี่ยนชุดนอนให้ตนเอง แล้วเอนตัวลงนอนตะแคง
เขาหรี่ตา แล้วจากนั้นจึงหลับไป
**
เช้าวันต่อมายาบุตื่นขึ้นด้วยอาการปวดหัวอย่างหนักหน่วง พบว่าเคย์ไม่ได้นอนอยู่ข้างๆ ยาบุบอกตัวเองว่าเขาเป็นคนที่งี่เง่าอย่างที่สุด
เมื่อวานนี้เคย์แค่ระบายความเครียดที่อัดอั้นอยู่ออกมา ไม่จำเป็นเลยที่เขาจะต้องไปโต้ตอบเคย์เอาเป็นเอาตายแบบนั้น และไม่จำเป็นที่จะต้องหุนหันออกจากบ้านไป เมา แล้วก็ลวนลามเคย์
เขาเดินไปที่ครัว แล้วก็พบอาหารเช้าวางอยู่พร้อมกับกระดาษโน้ต
อยู่ที่มหาวิทยาลัย
ขอโทษเรื่องเมื่อวานด้วย ฉันผิดเอง
ลืมเรื่องที่ฉันพูดเมื่อวานนี้ไปเถอะนะ
ฉันรักนาย
ยาบุยิ้ม แล้วนั่งลงกินอาหารเช้า เขาเหลือบมองนาฬิกา ตอนนี้เกือบถึงเวลามื้อเที่ยงแล้ว และเขาก็ยังหิวอยู่
เขาหยิบโทรศัพท์ แล้วส่งอีเมล์ถึงเคย์ ถามอีกฝ่ายว่าอยากกินมื้อกลางวัน และใช้เวลาอยู่ด้วยเพียงลำพัง 2 คนด้วยกันไหม
ข้อความตอบรับคำชวนถูกส่งกลับมาทันที
ยาบุรู้สึกดีที่ได้กำจัดความเข้าใจผิดเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างกันออกไปจนหมดได้ เขารีบอาบน้ำอย่างรวดเร็ว รู้ดีว่าเคย์เป็นคนตรงต่อเวลา และตัวเขาเองก็ไม่อยากไปถึงที่นัดหมายสายเสียด้วยสิ
- จบ -
Fandom: Hey!Say!Jump
Pairing: Yabu Kota x Inoo Kei
Rating: R
Prompt: Ricatto (Blackmail)
Disclaimer: whole story belongs to simph8. I just translated the story to Thai language.
คืนนั้นยาบุ โคตะดื่มมากเกินไป ระดับแอลกอฮอล์ในกระแสเลือดของเขาพุ่งสูงมากพอๆ กับระดับความโกรธที่เขามีต่อคนรัก
เขานั่งอยู่เพียงลำพังในบาร์ใกล้ละแวกบ้าน เขาเริ่มดื่ม จากนั้นก็ดื่มจนหยุดไม่ได้ เขาไม่สามารถที่หยุดได้ จนกระทั่งฟุบลงหน้าเคาน์เตอร์บาร์ ไม่มีเรี่ยวแรงพอจะยกศีรษะตัวเองขึ้น
**
ยาบุรู้สึกเหมือนว่าถูกเขย่าไหล่เบาๆ จึงปัดมือนั้นออก แล้วพึมพำ โดยไม่ลืมตาดูว่าเป็นใคร
แล้วก็มีมือวางบนไหล่ของเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาไม่มีแรงจะปัดมือนั้นออกอีกแล้ว ยาบุขยับศีรษะเล็กน้อย พยายามทรงตัวให้อยู่ เขารู้สึกว่ามีใครยกแขนของเขาขึ้นทีละข้าง แล้วพาดร่างของเขากับแผ่นหลังของใครคนนั้น พยายามที่จะลากเขาไป
ยาบุลืมตามองเมื่อรู้สึกว่าตัวเองถูกดึงขึ้นจากที่นั่งหน้าเคาน์เตอร์บาร์ แล้วก็พบว่าคนที่อยู่ข้างๆ เขาก็คือเคย์ ที่มีสีหน้าหงุดหงิดฉายชัด คนอายุน้อยกว่ายิ้มให้บาร์เทนเดอร์ แล้วพยายามลากยาบุออกไปตรงทางออกอย่างยากลำบาก
“มาเร็ว แท็กซี่มาแล้ว” เคย์พึมพำ ขณะที่แบกร่างโคตะไปด้วย
สายลมหนาวพัดกระทบหน้าอย่างรุนแรง เขาไม่ได้สวมเสื้อโค้ตมาด้วย เพราะว่าถอดทิ้งไว้ตั้งแต่ก่อนกินมื้อค่ำ ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง เคย์ตั้งใจจะกลับไปยังที่พักให้เร็วที่สุด
กลางดึกค่ำคืนนี้มืดสนิท ไม่มีใครเดินอยู่บนท้องถนนนอกจากเขาทั้งคู่และแท็กซี่ที่รออยู่ นานๆ ครั้งจะมีรถยนต์ขับผ่านมายังบริเวณอุเอโนะนี้
ยาบุมองโดยที่ไม่สามารถปรับโฟกัสให้เห็นชัดเจนได้ เห็นคนขับรถแท็กซี่เดินออกมาช่วยเคย์ จากนั้นก็รู้สึกว่าตัวเองถูกโยนไปยังเบาะหลังของรถ แล้วประตูรถก็ปิดพอดีตรงปลายเท้าของเขา
เคย์นั่งด้านหน้า ข้างคนขับ
ยาบุได้ยินเคย์พูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่สามารถประมวลผลได้ว่าเคย์พูดว่าอะไร ศีรษะของเขาหนักอึ้ง
จากนั้นเขาก็ผล็อยหลับไป
**
ยาบุรู้สึกดีขึ้นเมื่อมาถึงบ้าน ที่ว่าดีขึ้น ก็เพราะอย่างน้อยตอนนี้สายตาของเขาก็สามารถโฟกัสภาพเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ในห้องได้ล่ะ
เขาเห็นเคย์โยนชุดนอนลงบนเตียง แล้วก็ขยับมาหาเขา คุกเข่าลงตรงหน้า แล้วถอดถุงเท้าทั้ง 2 ข้างออก จากนั้นก็กางเกงขายาว
ยาบุหัวเราะในลำคอ คว้าไหล่ของคนอายุน้อยกว่าแล้วดึงร่างนั้นเข้ามาหาตัว
“นายพยายามจะทำให้ฉันมีอารมณ์ใช่มั้ย เคย์จัง?”
แต่อีกฝ่ายกลับมองเขาอย่างเย็นชา แล้วขืนตัวออกจากการเกาะกุม เคย์สวมกางเกงนอนให้ยาบุโดยไม่พูดอะไร จากนั้นจึงถอดเสื้อเสวตเตอร์และเสื้อเชิ้ตออก
ยาบุไม่สนใจความเงียบเฉยจากอีกฝ่าย เขาคว้าสะโพกของอีกคน บังคับให้นั่งลงบนตัก
“โคตะ นายจะทำอะไร? ฉันง่วง แล้วก็อยากจะนอนแล้ว” เคย์ต่อว่า พยายามจะลุกขึ้น แต่ไม่สำเร็จ
“ฉันต้องการนาย เดี๋ยวนี้”
“ไม่กี่ชั่วโมงก่อนนายยังไม่อยากเห็นหน้าฉันอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับอยากมีเซ็กซ์กับฉัน? นายเมาแล้ว พูดกับนายไปก็ไร้ประโยชน์”
“ฉันเมามากเลย เคย์จัง แต่อย่าเย็นชากับฉันเลยนะ นายไม่เห็นเหรอว่าฉันอยากมีเซ็กซ์กับนายจริงๆ”
เคย์เหลือบมองตรงส่วนหว่างขาของยาบุที่แข็งตัวอย่างเห็นได้ชัด เคย์กัดริมฝีปากตัวเอง ตัวเขาไม่ได้เมา และยังจำได้ดีถึงเรื่องที่ทะเลาะกัน
ดังนั้นเขาจะไม่ยอมใจอ่อนเด็ดขาด
เคย์พยายามขืนตัวออกอีกครั้ง แต่ 2 มือของโคตะก็เลื้อยมากอดช่วงเอว รั้งเคย์ไว้ไม่ให้ลุกหนี
“เคย์จัง ทำไมทำงี้ล่ะ?” คนโตกว่าพึมพำ พิงศีรษะกับอกของเคย์ ก่อนจะผงกศีรษะขึ้นช้าๆ สูดดมกลิ่นหอมตรงซอกคอ แล้วจูบเบาๆ
เคย์หรี่ตา พยายามระงับอารมณ์ หันศีรษะไปมองหน้าอีกคน
“ฉันทำแบบนี้ก็เพราะเราทะเลาะกัน แล้วนายก็หุนหันออกจากบ้านไป ตะโกนอย่างกับคนคลุ้มคลั่ง นั่นแหละคือเหตุผลที่ทำไมฉันถึงทำแบบนี้”
อีกฝ่ายหัวเราะคิก
“อ้อ ใช่ นายกล่าวหาว่าฉันกิ๊กกับยูยัง” ยาบุหัวเราะเสียงดังขึ้น เคย์รู้สึกหน้าร้อนผ่าวด้วยความโกรธ
“ใช่ เพราะฉันไม่ได้มโนไปเองไงล่ะ” เขาแย้ง “นายกับยูยะ... มีอะไรบางอย่าง นายก็รู้ดีนี่ ฉันขอทวนอีกครั้งนะ ว่าให้นายเลิกพบกับยูยะ ไม่งั้นฉันสาบานเลยว่าจะบอกให้ทุกคนรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเราแน่ๆ”
“นี่มันแบล็คเมล์กันนี่!”ยาบุค้าน ค่อยๆ ผงกศีรษะขึ้นและมองตาอีกฝ่าย
“แล้วแต่นายจะคิด แล้วแต่นายละกันว่าจะเอายังไง...” เคย์พูดค้างไว้เท่านั้น
ยาบุยืนขึ้นแล้วกอดเคย์ไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะผลักอีกฝ่ายลงบนเตียง แล้วคลานขึ้นไปคร่อมร่างนั้น
ยาบุมองเคย์ ยิ้มนิดๆ ลมหายใจคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์
“หยุดเดี๋ยวนี้นะโคตะ ฉันไม่มีอารมณ์ แล้วนายก็เมามากด้วย แล้วเราก็ยังทะเลาะกันอยู่นะ”
“ฮืม... แล้วมีวิธีไหนสงบศึกได้ดีกว่านี้มั้ยล่ะ?” ยาบุกระซิบก่อนที่จะจูบอีกฝ่าย มือเลิกเสื้อของเคย์ขึ้น แล้วสัมผัสบริเวณหน้าอกนั้น
“ยาบุ หยุดเดี๋ยวนี้นะ นายมันเมา ส่วนฉันก็ง่วงแล้ว”
“ฮืม...แต่ฉัน...”
เคย์ยกมือขึ้นแล้วตบลงไปที่หน้าของยาบุทันที ทำให้คนถูกตบล้มลงไปกองข้างตัว
เคย์หันไปมองอย่างเคืองๆ อีกฝ่ายยังคงหัวเราะในลำคอ จากนั้นไม่กี่วินาที คนเมาก็หลับไป
คนอายุน้อยกว่าส่งเสียงออกทางจมูก แล้วล้มตัวลงบนที่นอน นวดหน้าผากตนเองด้วยปลายนิ้ว เขามองดูนาฬิกาที่บ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาตี 4 แล้วหันกลับไปมองยาบุ
ความจริงแล้วอาจเป็นแค่การมโนไปเองของเคย์ เรื่องที่ยาบุกับยูยะแอบกิ๊กกัน เมื่อตอนเย็นเขาอาละวาดไปกับเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องแท้ๆ
เรื่องเรียนที่มหาวิทยาลัยทำให้เขาเครียดกว่าปกติ นอกจากนี้ยังทะเลาะกับน้องสาวอีก พอกลับมาบ้าน ก็เห็นยาบุนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา โดยมียูยะนอนหนุนขาของยาบุ ขณะที่ดูทีวีรายการ Shounen Club ด้วยกัน เป็นตอนที่ยาบุกับยูยะกำลังหยอกล้อกันอยู่พอดี
เคย์มองทั้งคู่อยู่เงียบๆ จากนั้นก็ระเบิดโทสะ จนยูยะกลัวแล้วรีบเผ่นหนีออกจากบ้านไป แล้วเขาก็เริ่มทะเลาะกับยาบุ แล้วก็โกรธอีกฝ่ายมากขึ้น มากขึ้นไปอีก
จากนั้นยาบุก็ออกจากบ้านไป และ...ภาพของเหตุการณ์ยังคงแจ่มชัดในใจของเคย์
เคย์ถอนหายใจ
ใช่ เขาทำเกินไปจริงๆ ทั้งกับยูยะและยาบุ เขาลุกขึ้นยืนและสวมเสื้อนอนให้ยาบุ แล้วดันร่างของคนโตกว่าให้นอนอยู่ใต้ผ้าห่ม จากนั้นจึงเปลี่ยนชุดนอนให้ตนเอง แล้วเอนตัวลงนอนตะแคง
เขาหรี่ตา แล้วจากนั้นจึงหลับไป
**
เช้าวันต่อมายาบุตื่นขึ้นด้วยอาการปวดหัวอย่างหนักหน่วง พบว่าเคย์ไม่ได้นอนอยู่ข้างๆ ยาบุบอกตัวเองว่าเขาเป็นคนที่งี่เง่าอย่างที่สุด
เมื่อวานนี้เคย์แค่ระบายความเครียดที่อัดอั้นอยู่ออกมา ไม่จำเป็นเลยที่เขาจะต้องไปโต้ตอบเคย์เอาเป็นเอาตายแบบนั้น และไม่จำเป็นที่จะต้องหุนหันออกจากบ้านไป เมา แล้วก็ลวนลามเคย์
เขาเดินไปที่ครัว แล้วก็พบอาหารเช้าวางอยู่พร้อมกับกระดาษโน้ต
อยู่ที่มหาวิทยาลัย
ขอโทษเรื่องเมื่อวานด้วย ฉันผิดเอง
ลืมเรื่องที่ฉันพูดเมื่อวานนี้ไปเถอะนะ
ฉันรักนาย
ยาบุยิ้ม แล้วนั่งลงกินอาหารเช้า เขาเหลือบมองนาฬิกา ตอนนี้เกือบถึงเวลามื้อเที่ยงแล้ว และเขาก็ยังหิวอยู่
เขาหยิบโทรศัพท์ แล้วส่งอีเมล์ถึงเคย์ ถามอีกฝ่ายว่าอยากกินมื้อกลางวัน และใช้เวลาอยู่ด้วยเพียงลำพัง 2 คนด้วยกันไหม
ข้อความตอบรับคำชวนถูกส่งกลับมาทันที
ยาบุรู้สึกดีที่ได้กำจัดความเข้าใจผิดเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างกันออกไปจนหมดได้ เขารีบอาบน้ำอย่างรวดเร็ว รู้ดีว่าเคย์เป็นคนตรงต่อเวลา และตัวเขาเองก็ไม่อยากไปถึงที่นัดหมายสายเสียด้วยสิ
- จบ -