Mariekes 21e verjaardag
Eén uur te laat om op tijd te zijn, maar ik had gewoon schijt aan die vastlopende Sims 2 zoals je al weet. Bij deze dus alsnog een kaartje met... met iets extra's...
Er liep een kat door de Ligusterlaan. Via de muur van huisnummer 4 kroop de sneeuwwitte kat met de zwarte pootjes naar boven, het dak op. Wat geen enkele Sim door had, was dat het eigenlijk geen kat was. Eigenlijk was het een Sim.
Diezelfde ochtend nog zat er een jongetje op het dak van datzelfde huis. Op zijn dooie gemakje bestudeerde hij de wereld om zich heen. Overal waren dennenbomen te zien en in de verte lag er een meer. Ergens kwam het hem bekend voor. Hij wist alleen niet goed waarvan. Iets dat leek op een voorgevoel vertelde hem dat hij hier moest zijn om de één of andere reden. Dat hij hier ooit eerder was geweest.
Dat kwam omdat dat ook zo was. Alleen hij wist het niet meer. Het was een herinnering van ver, ver geleden. Als een herinnering uit een vorig leven.
'Johannes Christianus Heraldus Bout?' Klonk er een zachte maar overduidelijk verstaanbare, volwassen Sim naast het jochie.
Johan keek opzij. Ook deze jongen meende hij te kennen. 'Tim - hoi,' antwoordde hij met een knikje en een glimlach. Het voelde goed om dit nog te weten. Alsof het van pas zou komen, ooit. Net zoals bij alle andere dingen van die dag wist Johan alleen niet waarom.
'Hoe kan ik dat ik het idee heb dat ik je ergens van ken, zonder dat ik weet waarvan? Ik bedoel... Ik ben hier toch nog nooit eerder geweest. Ik weet het zeker. Ook al... voelt het wel zo.'
Tim zei even niets, glimlachte slechts mysterieus. Johan keek vanuit zijn ooghoeken naar de jongen in het rode vest. Hij deed hem nogal meisjesachtig ogen op de één of andere manier, voelde zich daar prettig bij. Wat het ook exact mocht inhouden, Johan voelde aan dat deze jongen anders was dan andere Sims - jong als hij was. Tevreden zaten ze een tijdje in stilte te zwijgen.
Het volgende moment verscheen er nog een persoon op het dak. Johan hoefde niet om te kijken om te weten wie het was.
'Ilse?'
Ilse glimlachte tevreden, moest moeite doen om niet uit elkaar te knappen. Hij had haar herkend, haar kleine vriend had haar herkend! Met een grijns van oor tot oor keek ze van Johan naar Tim en terug. Tim grijnsde ook. Dit was allemaal een goed teken.
Johan schoof een eindje op zodat Ilse er ook bij kon zitten.
'Weet je wat voor een dag het vandaag is?' Vroeg Ilse hem zijlings.
Johan lachte. 'Het is... woensdag 25 januari. 2012.' Met grote ogen keek hij van links naar rechts. 'Dat is mijn verjaardag, hè?'
Tim hmm-hmm'de instemmend en Ilse wees naar beneden. 'We hebben een cadeautje voor je, een verassing beter gezegd.'
Johan volgde Ilses vinger naar beneden. Opeens merkte hij dat ze wel heel hoog zaten. Nu pas drong het tot hem door: ze zaten op een dak. Mijn god. Een dák! Hij begon hevig te trillen en klampte zich zo hard vast aan de dakpannen dat zijn vingers er wit van zagen. Het hielp niet. De wereld om hem heen begon te draaien, evenals zijn maag.
Beneden aan de grond stond ze. Marieke Bout, sinds die dag 21 jaar. Het was een flinke tijd geleden sinds ze voor het laatst over Harry Potter had gedroomd, één van haar meest favoriete boekenreeksen. Nagenoeg was ze zich er heel duidelijk bewust van dat ze sliep, dat ze droomde, dat ze vandaag jarig was en dat ze blij mocht zijn met zo'n leuke droom.
Deze Ligusterlaan in haar droom leek te vertonen met een bos uit een ander verhaal. Daarom was ze blij dat ze een verrekijker had meegenomen. In het rond turende, niet goed wetend op zoek waarnaar, bleef ze ineens stokstijf in dezelfde houding staan. Wat was dat? Zaten er Sims op het dak van Harry Potters huis?
Voor zowel Marieke als Johan kon beseffen wat er gebeurde, verloor Johan zijn evenwicht en gleed het dak af. Een geluidloze gil kwam uit zijn keel.
De dakpannen schuurden over zijn buik, maar het deed geen pijn. De grond kwam steeds dichterbij, maar hij vond het niet eng.
Het volgende moment belandde hij op de grond en hij zag dat Marieke kwam aangesneld. Tim en Ilse stonden om hem heen, ietwat in een afwachtende houding.
Waarom doen ze nou niets, dacht Marieke gefrustreerd. Wie weet had Johan wel wat!
Johan sprong overeind, wilde zeggen dat hij oké was, in orde was. Bij het moment waarop hij zich langzaam maar zeker begon te beseffen wie er eigenlijk voor hem stond, ontdekte hij dat zijn stem het niet deed. Hij werd omringd door een blauwe waas. Geschrokken deed hij een stap opzij, maar het felblauwe licht volgde hem. Opnieuw stapte hij opzij, maar knalde tegen een soort onzichtbare muur aan. Geluidloos riep hij naar Marieke: 'Ik ben oké!'
Marieke daarentegen was totaal niet oké. Ontdaan vanwege de plotselinge val van Johan, hetgeen wat hij haar had willen vertellen maar wat ze niet had kunnen horen... Ze moest het weten. Maar ze was te laat. Dat wist ze zeker toen de blauwe waas was opgelost. Johan was verdwenen met diezelfde lichtflits. Er was maar één verhaal waarin dat voorkwam. Met een ruk keek Marieke op en keek recht in Ilses ogen.
'Nou, Marieke,' zei die opgewekt. 'Hij is onderweg. Onderweg naar het begin.'
---
En bij deze het einde van mijn mysterieuze verhaaltje. --] Laat het me op msn even weten als je het gelezen hebt. =3
Xx Ilse