Het Hotdogmeisje..

[simliefhebber12]

 
Observerend kijkt Ian de uitgestrekte hal van het winkelcentrum door, zich afvragend wie zijn vrienden zouden uitkiezen. Aan de andere kant wist hij dat hij deze weddenschap in zijn broekzak had; Geen enkel meisje kon zijn charmes weerstaan.
Opeens stoot Bram hem opgewonden tegen zijn zij, waarop hij tevreden naar een klein hotdog kraampje wijst, dat dicht bij de grote fontein in het midden staat.
Ook Mark kijkt nieuwsgierig richting het kraampje, en even snapt Ian niet waar hij naar moet kijken, als er achter het kraampje een hoofd tevoorschijn komt.
Het meisje veegt vermoeid wat zweet van haar voorhoofd, wat niet bepaald charmant is. Vervolgens plakt ze een geweldig neppe verkopersglimlach op haar gezicht, en buigt zich iets over het kraampje om een jongetje van tien in de ogen te kunnen kijken.
Ian betrapt zichzelf er op dat hij naar haar plots zichtbare boezem staart. Mark blijkt er ook naar te kijken, want hij fluit goedkeurend.
‘Zit ze niet bij ons op school?’ vraagt hij dan aan Bram, die grijnzend zijn schouders ophaalt en haar nog eens observerend in zich opneemt. ‘Geen idee, maar ik weet wel dat jij een date met haar gaat hebben, wil je 20 dollar verdienen.’

Hij grijnst terwijl hij opnieuw naar het meisje kijkt, dat kwaad naar het jongetje schreeuwt, dat snel naar zijn vrienden rent. Grinnikend vraagt hij zich af wat het kind heeft gezegd om haar zo te kwaad te krijgen, al heeft hij het vage vermoeden dat het om haar inkijk gaat.
Achja, hij begrijpt die jochies wel, zelf was hij ook zo op die leeftijd.
Tegenwoordig doet hij alles wat met meisjes te maken heeft, met flair, en dat is waarom hij zo gewild is. Zelfs al eindigen zijn “relaties” (Waarom waren meisjes er altijd zo zeker van dat ze na één date al in een relatie zaten?) vaak met veel gebroken harten. En dan had hij het niet over dat van zichzelf, dat nog altijd intact was.
‘Gast, wordt wakker, we hebben niet de hele dag de tijd. Vraag haar mee uit, en als ze nee zegt, gaan we met zijn drieën naar de Mac om je verdriet weg te eten.’ Bemoedigend geeft Bram hem een klop op zijn rug. ‘Owja, en die Mac betaal jij, want dan ben je ons twintig dollar verschuldigd.’ voegt hij er grijnzend aan toe.
Ow, zijn vrienden konden zo schattig zijn. Nog nooit hadden ze van hem gewonnen wat dates betrof, en dit meisje zou zeker geen uitzondering op die regel zijn.
Nee, het hotdogmeisje zou net als vele anderen voor hem bezwijken, alleen zou hij er deze keer wat gratis hotdogs op na houden.

Afwezig spuit Valerie mosterd op de wieweethoeveelste hotdog van die dag. Man, hoe ze deze klere baan haatte. ‘Ehm,’ de man waar de hotdog voor bestemd is, kijkt haar twijfelachtig aan. ‘Ik wil je niet zeggen hoe je je baan moet doen, maar ietsje minder mosterd is misschien handig.’
Terug op aarde gebracht door zijn stem, staart ze naar de tube in haar rechter, en de hotdog in haar linkerhand. Of.. Wat een hotdog moest voorstellen.
Ze had hem compleet verzopen met mosterd, die nu heel charmant op haar hand drupte.
‘Sorry, u krijgt een nieuwe van me.’ verontschuldigt ze zich terwijl ze de hotdog snel in de prullenbak naast zich gooit, en drie servetjes tevoorschijn tovert om haar hand mee te poetsen.
Na zijn nieuwe hotdog met een perfect streepje aan mosterd in handen te hebben gekregen, loopt de man er snel vandoor, bang om gezien te worden bij het rare hotdogmeisje.
Ze snuift even verontwaardigt als ze naar zijn witte sokken in leergelakte schoenen staart, zakenlui die hotdogs kwamen kopen waren soms zó sneu.
Net als ze haar flesje water tevoorschijn wil toveren (Jeetje, was het alweer vier uur?) komt er een vrolijk grijnzende jongen op haar - correctie, op het hotdogkraampje, afgelopen.
‘Hai, wil je een hotdog?’ vraagt ze verveeld (Wow, ze kon haar baas haast woest horen snuiven als hij wist dat ze zo tegen een potentiële klant sprak, want Valerie, imiteert ze de geïrriteerde, slijmerige stem in haar hoofd,  de klant was áltijd koning, en de koning was niet blij met verveelde onderdanen).
Hij grinnikt even, maar zo vermakelijk vind ze het niet. ‘Een date zal me meer goed doen.’ zegt hij dan recht op de man af, waarop ze even snuift.
‘Juist ja, even kijken..’ spiedend laat ze haar ogen de grote hal van het winkelcentrum doorgaan, tot haar oog op het perfecte slachtoffer valt. ‘Zij ziet er wel gewillig uit, als je me nu excuseert, er zijn ook mensen die hotdogs willen kopen, en niet doen alsof.’ Ze werpt hem een lachje toe dat duidelijk zegt; Flikker op, ik ben druk, en al helemaal niet geïnteresseerd.
Tot haar ergernis lacht hij even, en schudt zijn hoofd. ‘Ik bedoelde met jou, natuurlijk.’ Weer die kijk-eens-hoe-wit-mijn-tanden-zijn lach.
‘Ów!’ ze probeert verontschuldigend te klinken. ‘Sorry vriend, Junior was je al voor.’ met een gemaakt spijtig lachje wijst ze naar het groepje tien-jarigen, die nu met hun neuzen tegen de etalage van de Eplaza gedrukt staan. ‘Je kan geen nee zeggen tegen zo’n schattig gezicht.’ voegt ze er met datzelfde lachje aan toe. Goh, als ze zichzelf nou eens kon zien, terwijl ze dat joch het liefst zijn gezicht had verbouwd, toen hij nog geen twee minuten geleden kwam zeggen dat ze grote.. Jeweetwel. Wacht eens even..
Met ogen die op onweer staan kijkt ze de jongen aan, die nog steeds tegenover haar staat.
‘Ben ik niet duidelijk genoeg ofzo?’ Ze staart even naar een vrouw met haar dochter, die ongeduldig achter de lange jongen staan te wachten. Als die klootzak nou eens opzij ging..
‘Ow, dat wou ik net aan jou vragen..’ Haal die domme grijns van je smoel.
Ze rolt met haar ogen. ‘Ik ben Ian James.’ zegt hij dan ietwat verontwaardigt, alsof ze bij zijn naam juichend in zijn armen zou horen te springen.
‘Ow, gossie, en ik ben Valerie Brick, maar boeit dat iemand?’ Nog een kille blik en hij móest het wel opgeven.
En inderdaad, zelfvoldaan kijkt ze toe hoe hij naar zijn vrienden sloft en zijn armen spreidt van; Wat the hell is er mis met die chick. Veel schouderklopjes van zijn maten, ahgossie, was ze serieus de eerste die hem afwees? Nieuwsgierig negeert ze de vrouw en haar dochter om te kijken wat z- Waarom keek hij zo over zijn schouders?
Met een rood hoofd mompelt ze; ‘Twee hotdogs mevrouw?’ om hem te laten merken dat ze absoluut niet aan het staren was, maar vreselijk druk met haar werk.
Maar de schade is al aangericht; “Ian James” krijgt een zelfvoldane grijns op zijn gezicht, en mompelt iets tegen zijn vrienden, die hem grijnzend aankijken.

De verontwaardigde teleurstelling die hij net door zijn hele lichaam had gevoeld, is meteen verdwenen als hij merkt dat ze hem in de gaten houdt. ‘Geef me nog wat tijd, vlak voor sluitingstijd komen we terug.’ kapt hij Mark midden in zijn peptalk af.
Dus na alsnog een lunch bij de Mac (Damn, stonk hij nu niet naar goedkope hamburger?) liepen ze vrolijk terug naar de grote fontein, waar het aanzienlijk rustiger was.
Met een zelfvoldane grijns ziet hij dat Valerie er nog staat, en hell ja, zij zóu zijn date worden.
‘Let op,’ grinnikt hij tegen zijn vrienden voor hij op staat, en zo zelfverzekerd als maar kan op het hotdogkraampje afloopt.
Valerie is net bezig met lege mosterd flesjes opbergen, gokt hij omdat ze weer achter het karretje verdwenen is.
‘Pardon,’ kucht hij dan, zich niet langer in kunnen houdend. Als door de bliksem getroffen komt ze overeind en stoot haar hoofd tegen de bovenkant van het karretje. Zelfs met haar hand wrijvend over de pijnlijke plek op haar hoofd, weet ze de energie te vinden om hem schamper toe te spreken met een minachtend; ‘Jij.’
Hij rolt even met zijn ogen, en kucht dan. ‘Sorry van vanmiddag, dat ik je lastig viel.’ Hij probeert zo overtuigend mogelijk te klinken, maar hij ziet dat ze haar aandacht liever vestigt op de laatste zeven hotdogs in het kraampje. ‘Excuses niet aanvaard, doei.’ Met een ruk trekt ze haar “Happy hotdog tijd!” schort af, en vouwt het zorgvuldig op.
‘Maar ik-’ ‘Hebt vast wel iets beters te doen, in ieder geval heb ík dat.’ Nog eenmaal werpt ze hem haar neppe onschuldige lachje toe, en begint dan de hotdogs tussen broodjes te stoppen.
Geïnteresseerd kijkt hij toe hoe ze de overgebleven fles mosterd pakt om de hotdogs zorgvuldig mee te besprenkelen, terwijl ze ze in een grote broodtrommel stopt.
‘Heb je-’ ‘Honger, ja, ik sterf, maar het laatste wat ik wil voor ik sterf, is de avond met jou doorbrengen.’ Ze is gestopt met hem honende lachjes toe werpen, en hij merkt dat dit het interessantste meisje is dat hij ooit heeft ontmoet. Ze zit in ieder geval vol emotie, iets wat hij niet kan zeggen over de domme -nep- blondjes op zijn school.
‘Het gaat om mijn vriend,’ probeert hij het over een andere boeg te gooien. ‘Ik vroeg je uit voor mijn vriend, hij is net gedumpt, zijn ouders gaan scheiden, hij heeft een klote leven..’ Even stopt hij om over zijn schouder naar Mark te staren, die er totaal niet gebroken uitziet, maar alleen maar grijnzend toekijkt hoe zijn vriend een meisje inpakt.
Ze volgt duidelijk zijn blik, want ze mompelt; ‘Uhuh.’ Wat duidelijk sarcastisch bedoelt is.
‘Maar kijk, we vallen je niet meer lastig, want zelfs in zijn klote situatie wil hij nog niet uitgaan met een meisje als jij.’ Bingo. Gealarmeerd, als gestoken door een wesp, kijkt ze hem aan.
‘Wat wil je daar mee zeggen?’ vraagt ze met spiedende ogen, die branden van woede.
‘Achja, de hele “Je bent een klootzak laat me met rust ik ben aan het werken ik zit niet op een vriendje te wachten ownee eigenlijk wel maar ik ben zo’n bitch dat niemand me wil” houding,’ even zucht hij dramatisch. ‘Hij knapte er gewoon op af.’ Stilte.
‘En als ik nou kan bewijzen dat ik eigenlijk een heel leuk persoon ben?’ Ha! ‘Nou, dat zou natuurlijk heel leuk zijn, maar hij ziet je echt niet meer zitten.’ Nu trekt hij hetzelfde verontschuldigende lachje als zij hem diezelfde middag liet zien.
‘Máar,’ Maar? ‘Als ik jóu kan laten zien dat ik aardig ben,’ Dat was het punt niet, als ze maar met hem uit ging. ‘Dan kun jij hém weer vertellen dat ik een geweldige sprankelende persoonlijkheid ben, en dan maak ik misschien nog een kans- Die ik niet wil, maar voor de eer.’ Eer whatever, die date had hij weer eens in zijn broekzak.
‘Dus,’ Met twinkelende oogjes kijkt hij haar aan. ‘Zullen we wat gaan eten ofzo?’ Hij wijst op de broodtrommel. Oké, waarom trok ze opeens zo’n “Dat had je gedacht” blik, ze had toch net gezegd dat ze met hem wou daten? 'Ik ga níet wat met jou eten. Dit zijn mijn zeven hotdogs, en geloof het of niet, ik neem ze mee naar huis om ze daar allemaal op te vreten.’ Ze is veel te slank om bij een hotdogkraampje te werken, en elke avond de overgebleven hotdogs mee naar huis te nemen.
‘En als ik nou twee hotdogs van je koop?’ Hij moest snel van Mark en Bram af zien te komen, nádat hij twintig dollar had gekregen.
Hoofdschuddend staart ze hem aan. ‘Nee, ik ga je niet meenemen naar mijn huis.’ Ho, wie had er ook iets gezegd over haar huis? ‘Kijk, er wacht thuis iemand op me,’ mompelt ze dan binnensmonds. ‘Maar ik wil graag vanavond bij je zijn.’ Dat was wel een beetje teveel van het goede, maarja, als het maar hielp. Met een schampere blik kijkt ze hem aan, waarop hij met zijn ogen rolt. Hij ziet duidelijk de twijfels in haar ogen. ‘Ik bijt niet, en ik ga geen enge dingen met je doen, als jij hetzelfde belooft.’

En zo liepen ze even later door wat smalle steegjes. Ze merkt dat hij gespannen om zich heen kijkt, en beschaamt bedenkt ze zich dat hij zich wel moet afvragen waarom ze hem naar zo’n lugubere buurt meeneemt.
‘Hier is het,’ Bang voor zijn reactie trekt haar gezicht even samen, maar hij knikt alleen maar terwijl ze de deur opent en “Ben thuis!” roept.
‘Val!’ klinkt het meteen enthousiast. Zoekend naar de bron van het geluid, ziet hij dat er een meisje van hoogstens zeven achter de bank vandaan komt, en vrolijk op ze af komt lopen.
‘Hé liefje, waar heb je je broertje gelaten?’ Oh god, er was er nog een. ‘BOE!’ Een tweede hoofd komt vrolijk boven de bank uitgestoken, waarop Valerie grinnikt en de twee begint te kietelen. Zouden ze van haar zijn?
‘Nog iets van je oude heer gehoord?’ vraagt ze dan aan de twee, met een hoofdknikje naar een gesloten deur.
‘Papa heeft vandaag een boterham met abrikozenjam gegeten!’ roept het meisje trots uit, waarop Valerie haar door haar haren wrijft. ‘Dat is mooi, denk je dat ik hem wakker mag maken voor een hotdog?’ Meteen heeft ze de volledige aandacht, en klapt het meisje in haar handen. ‘Heb je vandaag goed gewerkt Val?’ Jezus, dit werd steeds raarder.. Waren die hotdogs serieus het avondeten van een heel gezin, waarin Valerie de moeder was?
‘Ow, heel goed, alleen ik werd een beetje afgeleid door Ian daar.’ Ze glimlacht even bemoedigend naar hem, waarop hij zenuwachtig zijn hand, ter groet, opsteekt.
‘Gaan jij en Val trouwen?’ met grote ogen kijken de twee kleintjes naar hem op. Oh god.
Met een rood hoofd perst Valerie zich er tussen. ‘Nee, Ian is hier alleen om een hotdog te eten, toch Ian?’ Hij voelt zichzelf knikken, maar die grijns van het meisje bezorgt hem een raar gevoel.
‘Hebben jullie nou honger of wat?’ vraagt Valerie om hun aandacht van hem weg te nemen, en opent de broodtrommel met zeven geplette hotdogs.
Vrolijk halen ze er allebei een hotdog uit, en gaan dan rustig op de bank zitten om netjes hun hotdog op te eten.
Eindelijk weet hij iets te zeggen. ‘Zijn ze-?’ ‘Nee,’ antwoord ze meteen, terwijl ze hem een hotdog voorhoudt. ‘Mijn moeder overleed bij hun geboorte, ze hebben haar niet gekend. Mijn vader is ziek, arbeidsongeschikt.’ Ze neemt een gulzige hap uit haar eigen hotdog.
‘Wacht hier.’ mompelt ze terwijl ze een tweede hotdog pakt en er mee naar de dichte deur loopt.
Met een zucht klopt ze op de deur. ‘Papa?’ Geen reactie. Voorzichtig maakt ze de deur open, en stapt de donkere kamer binnen. ‘Val,’ klinkt het dan slaperig vanaf het bed, waarop ze aan het voeteneinde gaat zitten. ‘Ik heb een hotdog voor je, hoe voel je je?’
‘Ow, goed, vandaag was een goede dag.’ Hij knikt even ter ondersteuning van zijn woorden, en neemt dan de hotdog van haar aan.
‘Ik hoorde dat je een boterham hebt gehad.’ Voorzichtig trekt ze de deken wat meer over zijn blote voeten heen.
‘Je zusje maakte er een voor me, veel te veel boter, maar ze deed het met liefde.’ Een trotse glimlach verschijnt op zijn gezicht, voordat hij de eerste hap van zijn hotdog neemt.
‘Gaat het nog wel met je baantje?’ In het donker betrekt haar gezicht even. ‘Ja, prima.’ liegt ze moeiteloos.
‘Ik ben blij dat te horen, gelukkig heb ik zo’n grote dochter als jij.’ Oké, tijd om de kamer te verlaten, de muren kwamen in het donker op haar af.
‘Ik heb een gast papa, als je wat drinken wil, of nog een hotdog, dan roep je hè?’ Voorzichtig geeft ze hem een kus op het voorhoofd, waarop hij trillend haar hand vastpakt en er een kneepje in geeft.
‘Heb je een vriendin gemaakt Val?’ Klonk zijn stem nou hoopvol?
‘Uhm, nee..’ Ze besluit eerlijk te zijn. ‘Hij is mijn date.’ Ze grinnikt even bij het idee, net als haar vader. ‘Dan zal ik jullie niet storen, en zet de TV maar aan voor je broer en zus, dan kunnen jullie ongestoord je gang gaan.’ Iel, gadver, dat was weer iets te veel van het goede. ‘Maar papa, met de TV aan kun je niet slapen.’ brengt ze er tegen in.
‘En jij hebt nog nooit iemand eerder mee naar huis genomen, ik overleef één avondje wel, ik heb vanmiddag ook geslapen.’ Daar twijfelde ze geen seconde aan. ‘Oké, je roept hè?’ Met die woorden komt ze de kamer weer uit, om meteen in lachen uit te barsten.
‘We zijn piraten!’ roept Justin vrolijk uit, waarop Vivian vrolijk knikt. ‘En Ian is onze gevangene!’
Ian, gevangen in een springtouw, ligt grijnzend op de bank. ‘Het zijn woeste piraten Val, laat ze jou ook niet te pakken krijgen.’ Oh god, hij noemde haar Val. ‘Ik kan jullie ook geen seconde alleen laten.’ Met één zwaai heeft ze Justin over haar schouder geworpen, waarop hij meteen begint te gillen. ‘Zet me neer, zet me neeeeeer!’ Auw, dat bonken op haar rug was niet nodig. ‘Als jij beloofd mijn date los te laten.’ grijnst ze, terwijl ze hem neerzet en streng naar Vivian kijkt. ‘Idem voor jou!’ Gehoorzaam beginnen de twee de knopen los te pulken, die zo slecht geknoopt zijn dat Ian ze makkelijk los had kunnen krijgen. Een warm gevoel overspoeld haar.
‘Goed, ik zet de TV voor jullie aan, Ian en ik gaan naar mijn kamer. En niet teveel lawaai, want papa moet slapen.’ voegt ze er waarschuwend aan toe.
Met grote ogen kijken de twee haar aan. ‘Wat is een date Val?’ ‘En wat gaan jullie op jou kamer doen?’ Verdomme, nieuwsgierige kleuters. ‘Pingpongen.’ Met een grijns pakt ze Ian’s hand vast, en sleurt hem mee naar een andere dichte deur. ‘Jij hebt geen pingpong tafel!’ hoort ze Justin verward roepen, waarop ze grijnst.

Zodra de deur veilig achter hen dicht is gevallen, durft ze Ian pas weer in de ogen te kijken. ‘Sorry daarvoor, waar is je hotdog?’ Hij ziet er echter helemaal niet uit alsof hij het liefst gillend het huis uit was gerend, maar lacht daar in tegen vrolijk. ‘Ze zijn koel,’ grinnikt hij met een knikje naar de dichte deur. ‘Owja, geweldig, tot je vierentwintig-zeven voor ze zorgt.’ Observerend kijkt ze hem aan. ‘En je hotdog?’ ‘Die moest binnen een minuut op zijn, anders zouden ze me vastbinden met een springtouw.’ Hij knikt even plechtig. ‘Dus het is niet gelukt?’ ‘Wat?’ ‘Je hotdog binnen een minuut op eten.’ Ze grijnst om de fantasie van de tweeling.
‘Ow, jawel, maar op de een of andere manier snappen ze niet veel van “Als jij dat doet, doe ik dit niet”, want ze bonden me alsnog vast.’ Hij kijkt even bedenkelijk.
Ze beseft dat ze nog steeds zijn hand vast heeft, en, hoe comfortabel hij daar ook lijkt te zijn, ze laat hem zo snel los dat het lijkt alsof ze zich gebrand heeft. Ze kucht even, en probeert geen rood hoofd te krijgen.
‘Dus,’ Hij wrijft in zijn handen. ‘Waar is die pingpong tafel, want toevallig ben ik de pingpong meester hemzelf.’
Grinnikend laat ze haar hoofd zakken. ‘Ik ben bang dat ik je teleur moet stellen.’ Hij grinnikt ook. Verdorie, waarom was hij zo leuk? ‘Je hebt je hotdog nog op de keukentafel liggen.’ herinnert hij zich dan. ‘Ow.’ Boeiend, alsof ze nu nog trek had.
Onschuldig zakt hij neer op haar bed, waar ze naast staan, en klopt naast zich. ‘Mijn kamer is niet zo groot.’ mompelt ze beschaamd terwijl ze neerzakt. Verdomme, wat bazelde ze nou, het hele huis was een sardineblik.
‘Maakt niet uit toch?’ Onbedoeld raakt haar hand die van hem, en pakt hij hem vast. Ze kan een piepje nog net onderdrukken.
Zijn hoofd komt steeds dichterbij, en.. ‘Ik ga niet voor je vallen.’ fluistert ze als zijn lippen nog geen vijf centimeter van die van haar zijn verwijdert. ‘Oké,’ ‘En ik ga dus niet je aanhankelijke nieuwe aanwinst worden.’ ‘Oké,’ Godver, waarom zei hij alleen oké? ‘Ik ga het ook niet met je doen.’ ‘Oké,’ Zijn lach wordt groter. ‘Ik ga je ook niet kussen.’ probeert ze voor de laatste keer. ‘Oké.’ Oké, dus hij was niet eens in haar geïntere- Oh fuck! Heel zachtjes raken zijn lippen die van haar, voor hij zijn hoofd langzaam terugtrekt. Verdomme, klote hart, stop met mijn borstkas vermorzelen. Ze kon er niks aan doen, nu ze hem had geproefd, moest ze meer. Als in een impuls slaat ze haar armen om zijn nek, en voor ze het weet ligt ze op haar rug, genietend van iedere kus die hij op haar mond plant.
‘Val!’ Oh godverdomme, dat kon je niet menen. Ze verstrakt meteen, maar Ian kijkt haar zorgeloos aan. ‘Ga maar.’ ‘Maar,’ ‘Kom,’ hij was al overeind gekomen, en trok haar aan haar armen omhoog. Klotekloteklote kinderen.
Vluchtig strijkt ze wat door haar haar, zodat het niet zo pluizig zit. ‘Wat is er lieverd?’ Meteen als ze de woonkamer binnenkomt, kan ze zich wel voor haar kop slaan.
‘Piraatje spelen is niet leuk zonder Ian.’ Met een sip gezicht staart Justin haar aan, terwijl hij Vivian in de houdgreep houdt en haar probeert vast te binden met het springtouw.

‘Dus toen hebben we ze vastgebonden met het springtouw, zijn we teruggegaan naar haar kamer, heeft ze me de kleren van het lijf gerukt, en waren we pas rond één uur ’s nachts klaar.’ grijnzend zit Ian tegenover Mark en Bram in de McDonalds, terwijl ze hem met open mond aankijken.
‘Je bent niet serieus toch?’ mompelt Mark, kinderlijk als hij is, zachtjes. Bram staart hem bewonderend aan.
Goed, dus hij en Valerie hadden de vorige avond niks anders gedaan dan piraatje spelen met twee kinderen van zeven, moest hij dat dan eerlijk opbiechten tegenover zijn beste vrienden? ‘Wat kan ik zeggen, ze kunnen niet van me afblijven.’ Tevreden neemt hij een slok cola.
Twijfelend staart Bram hem aan. ‘Maar toch, dude, jullie hebben niet écht een date gehad.’ ‘Ja wel waar.’ brengt hij er verontwaardigt tegen in, zijn cola met een klap weer neerzettend. ‘Ik heb haar uitgevraagd, ze heeft ja gezegd, we hebben hotdogs gegeten en het gedaan, klinkt voor mij als een date.’ ‘Maar gast, het was bij haar thuis, met haar hele familie er bij.’ Hij had ze maar niks verteld over de conditie van het gezin. Hij wist dat Valerie hem dat uit vertrouwen had gezegd, gezien ze naar zijn idee niet vaak mensen uitnodigde. Misschien wel helemaal nooit.
‘Goed, dus jij zegt dat ik nog eens met haar moet daten?’ Waarom klonk dat idee hem helemaal niet gek in de oren?
‘Ik zeg dat je een échte date moet haar hebben, wat dus betekend dat je met haar uit eten moet. Geen hotdogs, geen kinderen.’ Bram leek tevreden met zichzelf.
‘Best, eet je hamburger op, dan vraag ik haar.’

‘Ian,’ Haar maag keert zich om als ze hem ziet. Hij had dus niet besloten nooit meer naar haar om te kijken, na wat waarschijnlijk de saaiste avond van zijn leven moest zijn geweest.
‘Hey,’ Even kijkt hij over zijn schouder. Ow, leuk, daar waren zijn vrienden. ‘Wil je een hotdog?’ Blijkbaar was ze weer gedegradeerd tot het hotdogmeisje, het soort meisje waar Ian James niet naar omkeek. Hij grinnikt even om haar teleurgestelde blik, en leunt dan voorover op het karretje. Achter hem hoort hij een oud vrouwtje dat met haar kleinzoon is, kuchen. ‘Ik wou je dit geven,’ Voorzichtig geeft hij haar een kus op haar lippen. Oh god, haar baas zou flippen als hij nu achter haar zou staan. Ze hoorde zijn stem alweer door haar hoofd galmen. Valerie, niet flikflooien op de werkvloer, wat zullen de klanten denken?! Huhm, charmante man was het toch. Grijnzend pakt hij haar hand vast, en plant ook daar een kus op. ‘Ik vroeg me af of je vanavond iets wou eten met mij. Iets anders dan een hotdog.’ voegt hij er snel aan toe, waarop ze knikt. ‘Dus je neemt me mee naar de Mac, huhm?’ vraagt ze plagend. ‘Uhm.. Ja?’ Typisch een jongen. “Jij verdient iets beters dan zo’n hotdog, laten we een hamburger scoren.” ‘Oké, vanavond is prima.’ ‘Dan kom ik je ophalen.’ Oh crap. Ze krijgt een rood hoofd. ‘Dat hoeft niet hoor, ik loop wel.’ Hij lacht even honend, de oude vrouw en haar kleinzoon lopen geïrriteerd weg. Damn. ‘Tuurlijk kom ik je ophalen, half zes?’ Hmm, mooie twinkelende ogen.. ‘Oké,’ geeft ze dan maar toe. Op zijn gezicht verschijnt een grote lach. ‘Tot vanavond.’

‘Fack, het spijt me zo.’ Verontschuldigend kijkt ze hem aan, terwijl hij de auto start. ‘Het maakt serieus niet uit, gezellig juist, toch jongens?’ Vanaf de achterbank klinken vrolijke geluidjes van Justin en Vivian. ‘Maar ik schaam me zo.’ Dat was nog zacht uitgedrukt. Toen haar vader had gehoord dat ze uit eten ging, had hij er op gestaan dat ze de tweeling meenam, dan had hij een rustig avondje, en waren de kleintjes er ook eens op uit. Hoewel wrok op dat moment niet gepast was, kon ze het niet helpen te denken dat elke avond voor haar vader rustig was, omdat hij nooit een vinger naar de tweeling uitstak. ‘Waar denk je aan?’ Zijn ogen nemen haar nieuwsgierig in zich op. ‘Ik denk aan hoe een slechte indruk jij in twee dagen van mij kan krijgen.’ Ze slaakt een diepe zucht. Justin en Vivian maken er duidelijk geen geheim van dat ze onbeschaamd meeluisteren. ‘Val is het liefste meisje dat je ooit tegen gaat komen!’ Ow, Vivian was zo’n schat. ‘En ze kan heel goed pingpongen!’ En bedankt Justin.. 
‘Huhm, dat wil ik wel eens zien.’ grijnst Ian naar de achterbank, voor hij even in haar hand knijpt en wegrijd.

Eenmaal in de McDonalds voelt ze zich nog meer opgelaten. Mensen staren nogal openbaar naar wat er voor hen uitziend als “zo’n gezin van twee tieners die zich weer niet konden inhouden”. Ian lijkt er echter niet mee te zitten, want hij kijkt vol fascinatie naar het Happy Meal speeltje van Justin, dat een mini zwaard uit Star Wars moet voorstellen. Trots zwaait Justin ermee, en begint vrijwel meteen een gevecht met Vivian. Het blauwe zwaard van Vivian, tegen het gele zwaard van Justin. Nogal beschamend.
‘Jongens, kunnen jullie daar mee wachten tot we thuis zijn, en iets eten?’ Ongeduldig houdt ze Vivian een frietje voor, die ze weg zwaait met haar mini zwaard. ‘Laat ze toch.’ grijnst Ian schouderophalend, voor hij een hap uit zijn Big Tasty neemt. Hij had gelijk. Dit was haar avond, zelfs al zaten die twee apen er bij. Dankzij die apen zou deze avond wel flink wat geld kosten, maar goed, ze was met Ian, en ze zou het verdomme leuk hebben.
Aan het tafeltje naast hen zit een gezin van drie, met een meisje van zes. Ze kijkt een beetje sip naar Vivian en Justin, die ondertussen hun frietjes bij het gevecht betrokken hebben.
Even staart ze naar de ouders van het meisje, die er keurig bij zitten. De moeder eet voorzichtig van haar sla, alsof ze bang is dat er een sprinkhaan uit zal kruipen. Het is duidelijk dat ze hier niet vrijwillig zijn. En inderdaad, nog geen minuut later legt de vrouw haar plastic bestek neer, en werpt haar man een vernietigende blik toe. ‘Als je moeder nog eens voorstelt dat we met Trien naar de McDonalds gaan, zeg haar dan dat ik nog liever een moord pleeg.’
Ze weet nog net haar cola binnen te houden, terwijl de man aanzienlijk geniet van zijn vette-wow-dit-zijn-zoveel-calorieën burger.
Onder de tafel pakt Ian haar hand, en geschrokt draait ze haar hoofd. ‘Ik ben het maar.’ grinnikt hij.
Subtiel schuifelt hij zijn stoel dichterbij. ‘Weet je dat je saus hebt, precies hier?’ hij legt zijn vinger op haar lippen. ‘Hm, nee, want ik heb geen saus gehad.’ Hij ging haar toch niet midden in de McDonalds kussen? Gepanikeerd houdt ze haar adem in. ‘En toch zit het er, vreemd.’ Hij buigt zich grijnzend naar haar toe, en verwijdert de saus zeer grondig van haar lippen.
Gekuch laat hen beiden opkijken. Voor hun tafeltje staat een medewerker van de McDonalds, en aan zijn gezicht te zien komt hij hen niet mededelen dat ze de vijfduizendste klanten zijn.
Nu merkt ze opeens op dat Justin en Vivian hun frietjes op hebben- Of, wacht eens even.
‘We zouden er op staan als u het restaurant zou verlaten, en de volgende keer uw kinderen in het oog houdt.’ Ze zou bijna voor hem klappen, zo trots dat hij bedrijfsmanager van een freaking fastfoodrestaurant is.
‘Mogen we de hamburgers meenemen?’ Klinkt Ian’s stem kalm, waarop de manager hem kwaad aankijkt. ‘We zouden graag zien dat u binnen vijf minuten weg bent.’ Hij heeft ondertussen al een ondergeschikte de taak gegeven om het slachtveld aan frietjes om hun tafeltje heen op te ruimen. Arme jongen.

Als ze bij de auto zijn aangekomen, kunnen ze allebei hun lachen niet meer inhouden.
Zodra ze weer iets bedaard is, kijkt ze zo streng mogelijk op haar broertje en zusje neer. ‘Met jullie ga ik dus nooit meer naar de McDonalds.’ En opnieuw een lachbui.
In de auto eten ze hun restjes eten op, en gaan dan met de radio aan weer op weg terug naar huis.

Eenmaal terug bij haar thuis is de tweeling dood op van hun voedsel gevecht, en dus dragen ze de twee naar hun slaapkamer.
Zorgvuldig stopt ze ze in, en geeft ze beiden een kus op hun voorhoofd. ‘Slaap lekker.’ ‘Slaap lekker Val. Slaap lekker Ian.’ Awh, ze konden zo cute zijn.
Als ze de lamp uitknipt ziet ze hun hoofdjes al op het kussen vallen, en terwijl ze de deur dichtdoet beseft ze dat ze alleen met Ian is. Álleen. Met Ian. Ze rilt even. ‘Heb je het koud?’ Zonder een antwoord af te wachten, slaat hij zijn armen om haar heen, en begint zoenen in haar nek te drukken. Met een grijns trekt ze hem mee haar kamer in, waar ze zachtjes neerploffen op haar onopgemaakte bed. Charmant. CRAP, lag daar nou een BH? In de hoop dat hij hem niet ziet, laat ze zich achterover op haar kussen drukken. Hmm, ze snapte waarom meisjes hem graag wilden. Wacht eens even- Ho fuck! Geschrokken schiet ze overeind, als zijn hand langzaam naar haar broek afdaalt. ‘Ian?’ Ze probeert zichzelf onder controle te houden, maar dat gaat moeilijk omdat hij haar met zo’n lieve lach aankijkt. ‘Is er iets mis?’ Voorzichtig haalt hij een plukje haar voor haar oog vandaan. Het beste was om het gewoon te zeggen, rustig en beheerst- ‘Ik ben maagd.’ flapt ze er uit, wat dus duidelijk niet rustig en beheerst is.
‘En dat wil ik het liefst nog even zo houden.’ Ze knijpt even haar ogen samen, hij gaat haar nooit meer aankijken hierna. ‘Ik begrijp het.’ Je wat? Stomverbaasd kijkt ze hem aan. ‘Ik wacht wel.’ Huhm, was dat zo’n standaard tekst, en moest ze hem nu om de hals vliegen van; Ow dat is zo lief van je, laten we het doen? Het was goed mogelijk. ‘Oké, vind je het niet erg?’ Het gekke was dat hij er inderdaad niet uit zag alsof hij het erg vond. ‘Ik vind het echt niet erg.’ Ter ondersteuning van zijn woorden legt hij haar hand op zijn hart. ‘Ik vind je echt heel leuk.’ Oh god. ‘Je kent me pas twee dagen.’ mompelt ze schamper. ‘En het waren verdomme de twee beste dagen van mijn leven!’ roept hij enthousiast uit. Zelfs al meende hij die woorden niet, ze klonken alsnog geweldig vleiend. Grijnzend legt ze haar vinger op zijn lippen. ‘Stil man, iedereen slaapt.’ Hij grinnikt en slaat zijn armen om haar heen. ‘Kan ik je morgen weer zien?’ Interessant, hij wou haar voor een derde keer zien. Was er dan toch een kans dat hij haar net zo leuk vond als zij hem? Ze krijgt een lach op haar gezicht terwijl ze haar hoofd op zijn schouder laat leunen. ‘Ja, tuurlijk.’

Een week later draait hij vrolijk rond op zijn bureaustoel, zich uitrekkend en breed grijnzend. Een week met Valerie had hem ál zijn andere dates opslag doen vergeten. En ook al kenden ze elkaar nog niet lang -wat Valerie telkens benadrukte zodat hij niet te ver ging met hun relatie, Ho wacht, sinds wanneer was het meisje degene die er voor zorgde dat het niet te serieus werd? En had hij echt zojuist het woord “relatie” gedacht?- hij wist zeker dat zij de ware was. Wat aan de andere kant natuurlijk ook wel erg optimistisch gezien was, gezien hij pas zeventien was.
‘Joo!’ vrolijk komt Bram zijn kamer binnengelopen, en geeft hem een boks. ‘Mark en ik gaan vanmiddag naar het winkelcentrum,’ Huhm, Val werkte vandaag niet. ‘Ga je mee?’ ‘Neh, heb al met Val afgesproken, ik zou Finding Nemo meenemen voor haar broertje en zusje.’ Bram kijkt hem aan alsof hij zonet een baksteen tegen zijn hoofd heeft gekregen. Hm, Valerie’s achternaam betekende baksteen.
‘Wat is er toch van je geworden?’ Bram kijkt hem aan alsof hij een zwerver is, die zo’n goede student leek te zijn op de universiteit. ‘Ik ben verliefd!’ Hij grijnst en draait nog een rondje op zijn stoel. ‘Heel leuk, kun je er mee kappen, want Mark en ik willen onze rokkenjager terug.’ Met open mond staart hij zijn beste vriend aan. ‘Maar ik ben gelukkig met Val.’ brengt hij er verontwaardigd tegen in. ‘Nu nog wel.. Maar op den duur zal je merken dat babysitten en naar-hotdog-ruikende haren het tóch niet helemaal zijn.’ Het is even stil, terwijl Bram hem indringend aankijkt. ‘Ga lekker met Mark naar het winkelcentrum om wat sletjes te versieren,’ perst hij er dan kwaad uit. ‘Ik ga naar Valerie vanmiddag.’

‘Is er iets mis, je ziet er niet zo vrolijk uit.’ Valerie kijkt hem bezorgd aan als ze die middag op de bank zitten met Justin en Vivian, die beiden verdiept zijn in Finding Nemo. ‘Neh, gaat prima.’ hij tovert een grijns tevoorschijn, en slaat zijn arm om haar heen. ‘Ik zat te denken hoe blij ik ben met jou als mijn vriendin.’ Kut, daar had je het weer, noemde hij haar wéer zijn vriendin. Dit keer schiet ze echter niet op haar hoede overeind, maar kust ze zijn kin, het hoogste waar ze bij kan. Dus ze waren eindelijk uit de gewoon-aan-het-daten fase gekomen..
‘Val, ik heb zo’n dorst.’ Met smekende oogjes kijkt Vivian haar aan, waarop Justin natuurlijk ook meteen een droge keel heeft. Ze kreunt terwijl ze zich uit Ian’s warme armen bevrijd. ‘Ik loop wel mee.’ Wat duidelijk laat merken dat hij alleen met haar wil zijn, gezien het twee meter lopen is naar de kleine keuken.
In plaats van drinken in te schenken, hijst ze zichzelf op het aanrecht, en slaat haar armen om zijn nek. Alsof die twee het door hebben dat het wat langer duurt dan normaal, nu ze een film kijken.
Grijnzend laat ze zijn handen hun gang gaan. Het feit dat hij nog steeds bij haar was, had haar meer zelfvertrouwen over haar lichaam gegeven. Vrolijk beantwoord ze zijn zoenen, tot ze opeens een hoofd om de hoek ziet steken. Verdomme. ‘Ik heb echt heel erg dorst Val.’ jammert Vivian, waardoor Ian ook opeens merkt dat hij bekeken wordt. Betrapt laat hij haar los, en kijkt grijnzend naar het meisje. Met een rood hoofd pakt Valerie ondertussen twee bekers uit een kastje, en schenkt er limonade in.
‘Alsjeblieft lieverd.’ mompelt ze terwijl ze de beker in Vivians hand drukt, en de andere beker aan Justin, die ondertussen ook is komen kijken, geeft.
Terwijl ze met zijn vieren de keuken uit lopen, wenkt ze hem mee naar haar kamer, waar ze beiden in een zenuwachtig gegiechel losbarsten. Grijnzend geeft Ian haar een zacht duwtje, waardoor ze op het bed beland, en nog na grinnikend gaat hij op haar liggen. Ongestoord zetten ze hun liefdesspel van in de keuken verder, maar nu op haar heerlijk zachte -opgemaakte- bed. Ze bijt op haar lip om het niet uit te lachen -het kriebelt gewoon- als hij haar shirt een klein beetje omhoogtrekt en een kus op haar buik plant.
Ze neemt een besluit, want hoeveel jongens zouden er na Ian nog komen? Beslist geen wachtrij vol.
‘Ian?’ Damn, haar stem moest niet zo trillen, dat was niet echt bepaald verleidelijk. Vragend kijkt hij haar aan. Hm, wat was hij lief als hij zo keek, ook werkelijk geïnteresseerd in wat ze zei. ‘Ik was pas’ gister ‘boodschappen doen, en toen kwam ik opeens’ na vijftien minuten omgelopen te hebben ‘langs een drogisterij,’ Nieuwsgierig staart hij haar aan, maar wist hij al waar ze heen ging? Ze was daar in ieder geval niet geweest om een zwangerschapstest te kopen. Ze buigt zich over de bedrand, en haalt uit een sok onder haar bed -waar bewaarde andere mensen die dingen?- een condoom. Ze had gewoon serieus een condoom gekocht. Nog steeds kon ze haar eigen moed niet geloven.
Beiden staren ze er even naar, ze kan niet ontkennen dat het vrij interessante objecten zijn. ‘Weet je het zeker?’ Awh, hij maakte zich zorgen om haar gevoelens. Ze knikt zelfverzekerd, en bekijkt nog eens haar geweldige keus. ‘Chocolade?’ nieuwsgierig staart hij er ook naar. ‘Chocola is lekker.’ verdedigt ze zichzelf. Goed, ze was niet van plan ook daadwerkelijk aan het ding te- iel gadver. Maar goed, het idee was leuk.
‘Dus,’ met zijn hoofd schuin kijkt hij op haar neer. De neiging onderdrukkend om te giechelen, laat ze hem haar shirt uit trekken. Voorzichtig streelt hij haar sleutelbeen, wat haar nog net geen kippenvel bezorgt. Hij zucht. Waarom zucht hij? ‘Val,’ Oh kut, vond hij haar te dik? Meteen trekt ze haar buik in. ‘Ik vind je echt heel leuk, Val.’ Ah, dit ging toch niet aflopen op een “Ik ben je niet waard, ik moet aan mezelf werken” afwijzing? Ze knikt, nog steeds haar adem inhoudend. ‘Ik wil het niet verkloten.’ Verontschuldigend kijkt hij haar aan, waarop ze in één klap haar adem laat lopen. ‘Hield je je buik in?’ grijnst hij dan. ‘Nee,’ piept ze verontwaardigt, al weet ze meteen dat hij haar toch niet geloofd. ‘Huhm,’ hij grijnst nog eens, en gaat dan naast haar liggen. ‘Het is fijn om bij jou te zijn.’ Awh. Met een zucht laat ze haar hoofd tegen zijn borst rusten. Langzaam streelt hij haar haar, en bijna zou ze zo in slaap vallen. Als ze dan het risico niet liep om te gaan snurken..

De volgende dag kan ze het niet helpen om elke klant een verschrikkelijk grote glimlach toe te werpen. Misschien schrikt het ze af, misschien vonden ze het leuk dat ze zo dol op haar baan was.. Whatever.
Opeens herkent ze de twee jongens die op haar af komen lopen. Het zijn Ian’s vrienden. Hmm.. Ian. ‘Hoi, waar kan ik jullie mee helpen?’ Weer die immens grote grijns. Hoewel de jongens er alles behalve vrolijk uitzagen. De ene kijkt haar aan alsof ze een hoop stront is, en de ander lijkt haast verontschuldigend zijn ogen neer te slaan.
‘Ja, je kunt ons wel helpen.’ zegt de ene jongen snuivend. Ow, dus nu ziet ze er niet alleen uit als een hoopje stront, maar ruikt ze er ook nog naar.
Ze haalt haar schouders op om te laten merken dat hij verder kan gaan. ‘Zou je Ian deze twintig dollar kunnen geven?’ Hij haalt een briefje uit zijn zak en drukt dat in haar hand. ‘Zeg maar dat hij hem werkelijk verdiend heeft.’ En waaraan dan wel? ‘Kunnen jullie het hem zelf niet geven?’ vraagt ze terwijl ze het briefje weer in zijn richting houdt. ‘Nee, we gaan naar de film, maar we dachten dat jij hem nog wel zou zien vandaag.’ Dat was waar. ‘Oké, en jullie gaan me niet vertellen waarom ik dit aan hem moet geven?’ De jongen grijnst even zelfvoldaan. ‘Omdat hij de weddenschap gewonnen heeft, natuurlijk.’

Grijnzend wacht Ian voor Valerie’s huis tot ze open zal doen. In zijn hand houdt hij een reep chocola, en Hercules vast. Hij had vroeger zelf altijd genoten van die film, dus het zou Justin en Vivian vast bezig houden.
Zodra de deur openvliegt, verdwijnt zijn grijns. ‘Wat is er gebeurd?’ Geschrokken wil hij zijn armen om haar heen slaan, maar ze slaat hem weg. ‘Klootzak.’ sist ze door haar tranen heen, terwijl ze zich kwaad omdraait.
Verbaasd loopt hij haar achterna. ‘Wat heb ik gedaan?’ Hij spreidt hulpeloos zijn armen, ten teken dat hij het echt niet begrijpt. ‘Zegt dit je iets?’ Woedend haalt ze twintig dollar uit haar broekzak. Twintig dollar. KUT. ‘Val,’ ‘Het maakt niet uit, ik weet alles al. Je vrienden waren vriendelijk genoeg me op de hoogte te brengen van jullie weddenschap.’ Kwaad propt ze de twintig dollar in zijn hand. ‘De hoeveelste was ik?’ Doordringend staart ze hem aan. ‘Nou?’ Nog meer tranen. ‘Ik.. weet niet.’ Hij laat zijn schouders hangen. Ze knikt afkeurend. ‘Ga,’ ze drijft hem richting de deur. ‘En laat me met rust.’ ‘Maar Val, wat ik zei was wa-’ BAM. De deur was voor zijn neus dichtgeslagen.
Kwaad wrijft Valerie de tranen uit haar ogen, en ziet opeens Vivian om de hoek van haar slaapkamerdeur staren. ‘Ow Viv,’ luid haalt ze haar neus op. ‘Wat is er?’ Ownee, ze moest Vivian niet aan het huilen maken. ‘Ik ben verschrikkelijk verkouden.’ Snel scheurt ze een stuk keukenrol af, en veegt daar haar neus aan af. Huhm, ruw papier.. ‘Niet waar.’ Vivians onderlip begint te trillen. Klote. ‘Zullen we gezellig een film kijken?’ Ze tovert een waterig lachje tevoorschijn om Vivian gerust te stellen. ‘Ja, Finding Nemo!’ roept die meteen vrolijk. Kut. Die had Ian natuurlijk laten liggen. ‘Wil je niet liever een andere film kijken?’ Vastberaden schudt het meisje haar hoofd. ‘Justin wil ook meekijken.’ zegt ze dan terwijl ze de deur verder opent en Justin haar ook vrolijk aan kijkt.
‘Goed, dan gaan we Finding Nemo kijken. Maar ik moet eerst even naar de WC.’ Vastbesloten stormt ze haar kamer in, en haalt de sok onder haar bed tevoorschijn. Vervolgens loopt ze nog net niet stampend van woede door naar het toilet, en spoelt de condoom met veel genoegen door. Verdomme, en het had haar twintig minuten gekost de moed te verzamelen dat ding te halen. Klootzak.

‘Waarom heb je haar verteld over de weddenschap?’ Hij heeft zijn handen kwaad tot vuisten gebald, terwijl hij naar Brams zelfvoldane grijns staart. Opeens weet hij niet meer waarom ze vrienden waren. Zou het genoeg genoegen brengen als hij Bram op zijn neus sloeg? ‘Ik vond dat ze het recht had om het te weten.’ Het klonk anders niet iets als wat Bram zou doen. ‘Een relatie kan toch niet op een leugen gebaseerd zijn?’ Weer die zelfvoldane blik. Hij voelt zijn binnenste haast branden van woede. ‘Kom op vriend, bekijk het van de goede kant. Ik heb je van nog zo’n aanhankelijke trut afgeholpen, én van elke avond oppassen.’ Maar hij vond het godverdomme LEUK om op te passen. ‘Je had het recht niet.’ Daarmee draait hij zich om, en loopt kwaad weg, voor hij Bram echt wat aan doet.

‘Hé liefje, wat eten we vanavond?’ Vanuit de deuropening praat ze met haar vader, die er moe uit ziet. Kut. Avondeten. ‘Uhm, weet ik niet.’ Ze was gewoon vergeten boodschappen te doen. Haar vader kijkt haar veelzeggend aan. ‘En je weet zeker dat je die jongen niet mist?’ Grr, Ian. ‘Heel zeker.’ Hij heeft verdomme mijn hart gebroken.
Haar vader ziet er niet overtuigd uit, maar knikt toch. ‘Vind je het erg als ik nog een keer die chinees op warm?’ Gelukkig waren Vivian en Justin geen grote eters. ‘Nee hoor meisje, is prima.’ Nog zo’n veelzeggende blik.
Met een zucht komt ze de woonkamer weer in, om Justin en Vivian voor de TV aan te treffen. ‘Waar kijken j-’ Ow. ‘Is dit niet al de zesde keer dat jullie die film kijken?’ Kwaad werpt ze een blik op het hoesje van Finding Nemo, alsof die de schuld heeft aan haar lijden. ‘Zevende!’ grijnst Justin trots. Ze rolt met haar ogen. Dan bedenkt ze iets waar ze misschien wat van opknapt. ‘Ik ga even douchen jongens, jullie vermaken je wel hè?’ Huhm, heerlijk, een douche midden op de dag. Vrolijk haalt ze haar badjas op uit haar kamer, werpt nog een blik op de tweeling, en loopt de badkamer in, om er het komende uur niet meer uit te komen.

Zenuwachtig loopt Ian haar straat in. Het was nu al drie dagen geleden, en hij kon niet langer aan de pijn die het hem deed niet bij Valerie te zijn, blootgesteld worden. Hij ademt even diep in, en klemt de bos rozen stevig in zijn hand. Met zijn vrije hand drukt hij op de deurbel, klaar om zijn voet tussen de deur te zetten zodra die geopend word. Er klinkt gestommel van binnen, en hij vraagt zich af wat er gebeurd. De deur wordt geopend door Justin. ‘Ia-!’ Snel drukt hij zijn vrije hand tegen Justins mond. ‘Ssht.’ Hij kijkt even de kamer in, en ziet dat Valerie er niet is. Vivian komt nieuwsgierig achter de bank vandaan. Opeens weet hij wat hem te doen staat. ‘Ik heb jullie hulp nodig.’

Nog nagenietend van haar kokend hete douche, glijd ze in haar badjas en kijkt even in de spiegel. Vrolijk plukt ze wat aan haar haar, wat niet veel nut heeft omdat het nat is. Huhm, haar badjas is bijna net zo warm als Ian’s armen.. Kwaad kijkt ze haar spiegelbeeld aan. ‘Niet aan denken.’ mompelt ze waarschuwend. Haar spiegelbeeld knikt plechtig.
Zodra ze de badkamer uitloopt, voelt ze iets onder haar voeten, en valt haar blik verbaasd op de rozenblaadjes die over de grond verspreid zijn. Nieuwsgierig volgt ze het spoor, dat naar de bank lijkt te leiden. Twee paar voeten. Geschrokken kijkt ze op. Daar zit hij. Zijn gitzwarte haar vrolijk door de war, in een net overhemd en met een roos naast zich op de bank. En.. Vastgebonden? ‘Wat doe jij hier?’ Ze kan het niet helpen. Ondanks haar sneller kloppend hart, zal ze hem nooit vergeven. ‘Mijn verontschuldigingen aanbieden.’ Hij knikt even naar de eenzame roos, omdat hij hem zelf niet vast kan pakken. Haar blik glijdt naar de rozenblaadjes op de grond, en vervolgens naar de prullenbak, waar eenzame groene stengels van kaalgeplukte bloemen uitsteken. Dan snuift ze schamper, al is ze vanbinnen al helemaal gesmolten. ‘Val..’ Hij beweegt even in zijn gevangenis van springtouw. ‘Wat ik heb gedaan, is echt iets voor een zak die jou niet waard is, maar..’ Hij grijnst even voorzichtig. ‘Door die stomme weddenschapjes ben ik uiteindelijk wel jou tegengekomen, en jij betekent alles voor mij.’ Hoopvol staart hij haar aan. ‘Dus er is geen weddenschap voor twintig dollar om te kijken hoe lang je het met me uit houdt?’ Kil kijkt ze hem aan. Huhm, wat zou ze graag in zijn armen kruipen. Wacht eens even, ze had alleen een badjas aan.. Hij schudt zijn hoofd. ‘En jij en je stomme vriendjes zijn niet bezig met één of ander project over hoe je een meisje in tien dagen kan versieren?’ Even denkt ze terug aan de film die ze pas zag. Weer schudt hij zijn hoofd. ‘Waarom zou ik je geloven?’ Eenmaal, andermaal.. ‘Omdat ik godverdomme vastgebonden met een springtouw op je bank zit, met een roos en smeek je weer van me te houden.’ Verkocht. Met een grijns gaat ze op zijn schoot zitten, en kijkt hem diep in zijn ogen. Hmm, nog steeds mooi twinkelend. En ze lijken oprecht. ‘Ik geloof je.’ fluistert ze dan terwijl ze al gretig de knopen lospeutert. ‘En ik ben nooit gestopt van je te houden.’ bekend ze dan. ‘Hmm,’ Grijnzend kijkt hij haar aan. Eindelijk heeft ze genoeg knopen losgepeuterd, zodat zijn armen vrij zijn, die hij meteen om haar heen slaat. ‘Hoi.’ fluistert ze dan grijnzend. Hm, nog een paar centimeter en haar lippen zouden die van hem weer ontmoeten. ‘Hoi.’ Nieuwsgierig schuift hij het bovenste van haar badjas iets opzij. ‘Zo,’ Hij grijnst breed. ‘Gewaagde keuze.’ ‘Ik reken nooit op vastgebonden jongens op mijn bank als ik uit de douche kom.’ ‘Touché.’ Hoera! Zijn lippen waren zo mogelijk nog zachter dan ze zich kon herinneren, en gretig beantwoord ze zijn zoenen. Langzaam staat hij op, waardoor het springtouw soepel van zijn benen glijd, en draagt haar naar haar slaapkamer.
Wanneer hij haar op haar bed heeft gelegd, glijden haar handen als vanzelf onder zijn shirt, en trekt ze het over zijn hoofd. Hm, gespierd.
Voorzichtig trekt hij de band die haar badjas om haar lichaam houdt, los. Net als hij haar van de badjas wil ontdoen, gaat de deur op een kiertje open. ‘Kijken jullie mee naar Hercules?’ Hoopvol kijkt Vivian ze vanuit de deuropening aan. ‘Misschien een andere keer Viv.’ antwoord Valerie haar rustig. Vivian knikt en doet de deur weer dicht. Als ze zich al afvroeg wat ze in ’s hemelsnaam aan het doen waren, dan vroeg ze dat niet hardop. Grinnikend laat ze zich weer op haar kussen vallen. ‘Charmant.’ Ze prutst de knoopjes van zijn overhemd langzaam open, als ze zich iets bedenkt. ‘Ehm, Ian.’ Ze voelt dat ze een rood hoofd krijgt. ‘Klein probleempje.’ Ze haalt de sok onder het bed vandaan, en houdt die op zijn kop. ‘Wat heb je er mee gedaan?’ vraagt Ian, bang dat iemand hem in die drie dagen voor is geweest. ‘Ehm,’ ze wriemelt verontschuldigend grijnzend met de sok. ‘Door het toilet gespoeld?’ Hij schiet in de lach, net als zij zelf. Dan kruipt hij voorzichtig overeind, en pakt de kleren die ze klaar had gelegd voor na het douchen van haar stoel. Alsof ze een kind van vijf is, helpt hij haar met aankleden, wat ze in tegenstelling van toen ze vijf was, helemaal niet erg vind. ‘Wel een beetje een omgekeerde wereld, huhm. Dat je me in mijn kleren helpt, in plaats van eruit.’ Hij grinnikt en drukt een kus op haar lippen. ‘Kom, we hebben vast nog niet veel van de film gemist.’