Еще раз затянуться крепкой травой Суцкевера
די רױטע ציגל פּון דײַן לײַב - געדענקסט ניט זײער בנין,
געדענקסט ניט מער דײַן גאַס און בײַם לאַמטערן־שײַן דעם נומער.
אַ װאָלקן איז געבליבן אין אַ פֿורעמען זיך, ליניען,
געבליבן איז אַ געלער בלאַט אין אָנדענק פֿון אַ זומער.
געדענקסט ניט מער דעם יונגן פּנים פֿונעם ערשטן רעגן,
דעם אַדרעס פֿון דײַן טױב און איר קמיע אינעם שנעבל.
די לאָנקע, װוּ איר זענט צוזאַמען זאַלבע אײנס געלעגן,
צעפֿרעסן איז אַצינד פֿון פּעך און שװעבל.
געדענקסט ניט מער דײַן טאַטע־מאַמע. װער האָט דיך געבױרן?
דער זעלבער אַש פֿון פֿײַער און זײַן קרבן, װײסט ניט װעמעס.
נאָר אינעװײניק װײסטו יאָ: עס הערט ניט אױף צו יױרן
דאָס טונקלסטע און קלאָרסטע װאָרט פֿון אַלע װערטער: אמת.
נאָר אינעװײניק װײסטו יאָ: דער פֿינקלענדיקער עיקר
איז דימענטיקער װי געװען און קאָנסט מיט אים צעשנײַדן
די שאָטנװעלט, אַז פֿידלען זאָלן שפּילן פֿון די שטיקער
און לינדערן אין דיר אַ צװײטנס לײַדן.
Подстрочник:
"Красные кирпичи твоего тела - ты не помнишь их строения,
Ты больше не помнишь свою улицу и номер в свете уличных фонарей.
Облако осталось в формировании, линии,
Остался желтый лист в памяти лета.
Ты не помнишь больше юный лик первого дождя,
Адрес голубя и его талисман в клюве,
Луг, на котором вы вместе лежали в одиночку,
Пожран теперь смолой и серой.
Ты не помнишь своих родителей. Кто тебя породил?
Тот же самый пепел с огня их жертвы, ты не знаешь, чьей.
Но внутри ты да знаешь: не прекратилось брожение
Темнейшего и светлейшего слова из всех слов - правды.
Но внутри ты знаешь: искрящаяся суть
Еще бриллиантовее, чем была, и ты можешь ею разрезать
Мир теней, так пусть же скрипки играют из кусков
И нежат в тебе боль другого."