Шчасьце ё

[rosy_bud]

Усе ведаюць анэгдод пра сяляніна, які скардзіўся на жыцьцё. І сьвятар яму параіў узяць ў хату сьвіньню, казла, карову і г.д. і пажыць разам дзесьці тыдзень. Калі тэрмін мінуў, селянін адчуў сябе вельмі шчасьлівым, выгнаўшы ўсё гэтае шчасьце на двор:)

Сёньня, калі мы сьпявалі, кіраўнічка прапанавала практыкаваньне - заціснуць аловак паміж зубоў і так

Comments

[soft_tiger]

Думаю, не. :)

Родныя душы

[rosy_bud]

Што, "плавали, знаем", браціг? :))

Re: Родныя душы

[soft_tiger]

Плавалі яшчэ як, сястрычка. :)

[sashatheone]

Якое цікавае пытанне.

Прафесар: "Шчасце - не ў дасягненні мэты, а ў працэсе яе пераследу!"
Студэнт: "Значыць, шчаслівы чалавек, які халоднай дажджлівай наччу даганяе і не паспявае дагнаць апошні аўтобус."

Пэўна, усёткі прафесар мае рацыю - шчасце ў працэсе, проста студэнт прывёў няўдалы прыклад вельмі кароткачасовага працэсу :)

А калі б чалавек дагнаў аўтобус, ці было б гэта шчасцем? Хутчэй задавальненнем - сігналам арганізма, што становішча стала больш спрыяльным.

Ці шчасце - гэта задавальненне? Думаю, не. Бесперапынна раздражняючы цэнтр задавальнення мозгу, можна знясіліцца і памерці. Шчасце - у нейкай цэласці жыцця, у тым ліку і ў руху да мэты, але не абавязкова.

Выбачайце шмат букаў, абавязуюся надалей пісаць лаканічна :)

[rosy_bud]

Можна не выбачацца, многа букаф у цікавым камэнце нават вітаецца :)
Так, шчасьце ў працэсе, але часам думаю, што я развучылася зьвяртаць цвагу на прыемныя яго бакі. Спадзяюся, гэта не хранічна :)

[annahonda]

Знойдзеце месца, дзе ўжо скончыліся эксцэсы -- паведаміце. Бо для мяне было б шчасцем яго адшукаць.
Для мяне актуальны другі расхожы вобраз.
Вось сяжу і думаю -- ну і чаго гавораць , што бомба двойчы ў адну варонку не цэліць?

абяцаю

[rosy_bud]

1)Абавязкова паведамлю ды ў госьцейкі запрашу :)
2) Ох-х... Яшчэ як цэліць (суб"ектыўны досьвед :)

[lionellia]

так, яшчэ раяць яшчэ абутак насіць на адзін размер менш, каб прыходзіць дадому, здымаць яго і лавіць кайф са словамі "жызнь хараша":) так складзены чалавек, нічога тут не паробіш=)

і пра алоўкі. прыгадалася, што калі я хадзіла на танцы (бальныя), то наш кіраўнік лаяўся на тое, што мы мала ўсміхаемся. аднойчы ён нам прынес кучу алоўкаў, раздаў іх, каб мы з імі танчылі. то бок гарызантальна трэба было трымаць у роце, што спрыяла ілюзіі нібыта ты ўсміхаешся. на наступных занятках мы ўсе ўсміхаліся самастойна, бо насамрэч цяжка танчыць усе заняткі з алоўкам:)

[rosy_bud]

1) пра абутак файны анэгдод таксама
2) ваш кіраўнік - Чыкаціла, бо ў мяне сутарга зводзіць сківіцы нават сёньня (а сьпявалі мы ўчора дзесьці толькі хвілін 15). Мяркую, вашыя заняткі доўжыліся больш...

[lionellia]

ну, нам не трэба было спяваць:))) затое на наступныя заняткі кожны, хто пераставаў усміхацца, бачыў аловак у руках кіраўніка - і зноў пачынаў усміхацца=))

[manevich]

Шчасьце без эксцэсаў - гэта што каханьне бэз каханкі! Толькі ў труне такое магчыма!
Сапраўднае чалавечае шчасьце - гэта дынаміка, памкненьне, разьвіцьцё, шлях, дасягненьні ды інш. ...