Дубаль - 2
Дубаль - 2
Ён сядзеў за кампутарам. На маніторы калода карт, гэта была яго адзінае захапленьне, раскладваць карты. Ён так быў захоплены гульнёй, што ня чуў стука ў дзьверы. Толькі калі побач ўзнік дзяжурны лейтэнант незадаволена запытаў:
- Почему без стука? Что тебе?
- Товарищ, полковник, я стучал Вы видимо не слышали.
- Ладно, что за срочность?
- Вам пакет из министерства.
Начальства ён паважаў і асьцярагаўся таму падхапіўся з месца і накінуўся на дзяжурнага:
- Что ж ты раньше не доложил?
- Тааак я сразу же, как получил..
- Молчать! - ён вырваў з рук збянтэжаннага дзяжурнага пакет і кінуў - Свободен!
Той, перапалоханы, куляй выскачыў з кабінету:
- Надо ж, нарвался.
У вайсковай частцы усе добра ведалі, што не дай Бог, трапіць да камандзіра, калі той за кампутарам. Ён рабіў выгляд, што займаецца службовымі справамі, аднак ні для каго ня было таямніцай, што той акрамя картаў нічым не цікавіўся, тым больш інтэрнэтам, ў якім ён быў “ні вуха, ні рыла”
Асцярожна падрэзаў пакет і з нецярпеньнем ў яго зазірнуў:
- Ну а как снимают! За служебное несоответствие. А ведь верой и правдой, не щадя живота, да я за него и в огонь и воду.
Ён з палёгкай ўздыхнуў, калі прачытаў кароткі змест ліста. Ў ім міністар загадваў заўтра, 23 чэрвеня ў 9.00, прыбыць на лыжнаролерную трасу, форма адзеньня - спартовая. Ўсю ноч ён ня мог сплюшчыць вочы, круціўся на ложку, як вужака на патэльне. Як цьвік, ў галаве ў дадатак да яго металічнай ўстаўкі, было шмат пытаньняў:
- Почему на трассу, при чем спортивный костюм, брать оружие или нет? - і шмат яшчэ “чаму?”
Раніцай, стоячы перад люстэркам, крытычна аглядаў сябе ў спартовай вопратцы:
- Даааа! - Пуза яго, далёка за цэнтнер тушы, вельмі непрывабна вылазіла з штаноў. Канешне, вайсковая вопратка яму больш да спадобы
- И где мои двадцать? Или когда краповый добывал?
Цяжка уздыхнуйшы падаўся з хаты. На месцы збору ён ўбачыў купку чынавецтва апранутую у спартовую форму. Не ўсіх адразу пазнаў, вопратка змяніла знешні выгляд, відаць і ім было няёмка сябе адчуваць. Аднак, з “бацькай” не паспрачаешся. Прыбыў “сам”, павітаўся кіўком з усімі, праходзячы паўз яго коратка кінуў:
- Дмитрий, побежыш радам са мной!
- Есть! - Рука ускінулася да галавы, аднак схамянуўся, ён жа ня ў форме.
Пабеглі. Наперадзе “сам” побач Зьміцер. Ахове загадана трымацца на адлегласьці, за імі трусілі міністры. Праз кожныя 50 метраў з кустоў выглядалі заклапочанныя твары, апранутых ў цывільнае, ахоўнікаў.
- Слушай, Дмитрий, ты мне нужен вот зачем. Ты знаеш, што 3-го праздник, сделай мне подарок.
- Рад стараться!
- Да лезь папярод батьки! Выслухай да канца. Арганизуй мне на праздник небольшой шухер, эдак человек на 50-т. А то твой «эскадрон» застаялся в канюшне
Зьміцер ведаў аб якім “шухере” ідзе размова таму адразу прапанаваў
- Жылы дом?
- Ты, што аппазицыйных газет не чытаешь? Там жа чотка обозначено, што у нас отрицательное сальдо 1.748 млрд долларов. Плюс 1.5 млрд долг Расии. Мы не настолька багаты чтоб строить новыя дома. Эта Валодя, мог себе позволить взрывать , так его можно понять, у него Чечня и нефтедолларов куры не клюют. Да и зачем мне шум на весь белый свет. Дожился, на меня уже и в Чаде пальцем тыкают.Мне нужно скромно, но со вкусом.
Небось Витебск помнишь? Так что давай, как гаворил А.Папанов в “Махнатой руке”, тьфу, перапутал в “Бриллиантовой” - “Без шума и пыли” Зная твою преданность буду откровенен, Алексий знал кого награждать. Мне нужно кадры ператрахнуть да и аппазицыю немного шугануть, а то абнаглели, падавай им выбары па закону, камиссии там разныя. Буде им кофэ и какава. А теперь вали одсюда. Это дело возьму лично под свой кантроль. Не баись, буду путать всех, да тебя не доберуца.
Зміцер збочыў і спыніўшыся пачаў прыкідваць як к гэтай справе падыйсьці.
Мы ўсе ўжо ведаем сумныя вынікі гэтага “шухера” Ўжо ў Чэрыкаве і Клімавічах сьціпла “наехалі” на грамадскіх актывістаў Сямёна Панізаўцова і Сяржука Аржанцава. Спадар Ў.Шэйман атрымаў няпоўную службовую адпаведнасьць.
Так што як казаў Астап Бэндар:
- Паседжаньне працягваецца, спадары судовыя засядацелі!
Яўген Мурашка.
7.07.08 г.
Ён сядзеў за кампутарам. На маніторы калода карт, гэта была яго адзінае захапленьне, раскладваць карты. Ён так быў захоплены гульнёй, што ня чуў стука ў дзьверы. Толькі калі побач ўзнік дзяжурны лейтэнант незадаволена запытаў:
- Почему без стука? Что тебе?
- Товарищ, полковник, я стучал Вы видимо не слышали.
- Ладно, что за срочность?
- Вам пакет из министерства.
Начальства ён паважаў і асьцярагаўся таму падхапіўся з месца і накінуўся на дзяжурнага:
- Что ж ты раньше не доложил?
- Тааак я сразу же, как получил..
- Молчать! - ён вырваў з рук збянтэжаннага дзяжурнага пакет і кінуў - Свободен!
Той, перапалоханы, куляй выскачыў з кабінету:
- Надо ж, нарвался.
У вайсковай частцы усе добра ведалі, што не дай Бог, трапіць да камандзіра, калі той за кампутарам. Ён рабіў выгляд, што займаецца службовымі справамі, аднак ні для каго ня было таямніцай, што той акрамя картаў нічым не цікавіўся, тым больш інтэрнэтам, ў якім ён быў “ні вуха, ні рыла”
Асцярожна падрэзаў пакет і з нецярпеньнем ў яго зазірнуў:
- Ну а как снимают! За служебное несоответствие. А ведь верой и правдой, не щадя живота, да я за него и в огонь и воду.
Ён з палёгкай ўздыхнуў, калі прачытаў кароткі змест ліста. Ў ім міністар загадваў заўтра, 23 чэрвеня ў 9.00, прыбыць на лыжнаролерную трасу, форма адзеньня - спартовая. Ўсю ноч ён ня мог сплюшчыць вочы, круціўся на ложку, як вужака на патэльне. Як цьвік, ў галаве ў дадатак да яго металічнай ўстаўкі, было шмат пытаньняў:
- Почему на трассу, при чем спортивный костюм, брать оружие или нет? - і шмат яшчэ “чаму?”
Раніцай, стоячы перад люстэркам, крытычна аглядаў сябе ў спартовай вопратцы:
- Даааа! - Пуза яго, далёка за цэнтнер тушы, вельмі непрывабна вылазіла з штаноў. Канешне, вайсковая вопратка яму больш да спадобы
- И где мои двадцать? Или когда краповый добывал?
Цяжка уздыхнуйшы падаўся з хаты. На месцы збору ён ўбачыў купку чынавецтва апранутую у спартовую форму. Не ўсіх адразу пазнаў, вопратка змяніла знешні выгляд, відаць і ім было няёмка сябе адчуваць. Аднак, з “бацькай” не паспрачаешся. Прыбыў “сам”, павітаўся кіўком з усімі, праходзячы паўз яго коратка кінуў:
- Дмитрий, побежыш радам са мной!
- Есть! - Рука ускінулася да галавы, аднак схамянуўся, ён жа ня ў форме.
Пабеглі. Наперадзе “сам” побач Зьміцер. Ахове загадана трымацца на адлегласьці, за імі трусілі міністры. Праз кожныя 50 метраў з кустоў выглядалі заклапочанныя твары, апранутых ў цывільнае, ахоўнікаў.
- Слушай, Дмитрий, ты мне нужен вот зачем. Ты знаеш, што 3-го праздник, сделай мне подарок.
- Рад стараться!
- Да лезь папярод батьки! Выслухай да канца. Арганизуй мне на праздник небольшой шухер, эдак человек на 50-т. А то твой «эскадрон» застаялся в канюшне
Зьміцер ведаў аб якім “шухере” ідзе размова таму адразу прапанаваў
- Жылы дом?
- Ты, што аппазицыйных газет не чытаешь? Там жа чотка обозначено, што у нас отрицательное сальдо 1.748 млрд долларов. Плюс 1.5 млрд долг Расии. Мы не настолька багаты чтоб строить новыя дома. Эта Валодя, мог себе позволить взрывать , так его можно понять, у него Чечня и нефтедолларов куры не клюют. Да и зачем мне шум на весь белый свет. Дожился, на меня уже и в Чаде пальцем тыкают.Мне нужно скромно, но со вкусом.
Небось Витебск помнишь? Так что давай, как гаворил А.Папанов в “Махнатой руке”, тьфу, перапутал в “Бриллиантовой” - “Без шума и пыли” Зная твою преданность буду откровенен, Алексий знал кого награждать. Мне нужно кадры ператрахнуть да и аппазицыю немного шугануть, а то абнаглели, падавай им выбары па закону, камиссии там разныя. Буде им кофэ и какава. А теперь вали одсюда. Это дело возьму лично под свой кантроль. Не баись, буду путать всех, да тебя не доберуца.
Зміцер збочыў і спыніўшыся пачаў прыкідваць як к гэтай справе падыйсьці.
Мы ўсе ўжо ведаем сумныя вынікі гэтага “шухера” Ўжо ў Чэрыкаве і Клімавічах сьціпла “наехалі” на грамадскіх актывістаў Сямёна Панізаўцова і Сяржука Аржанцава. Спадар Ў.Шэйман атрымаў няпоўную службовую адпаведнасьць.
Так што як казаў Астап Бэндар:
- Паседжаньне працягваецца, спадары судовыя засядацелі!
Яўген Мурашка.
7.07.08 г.