na een ietwat formele hoofdknik zet ik m'n hoed op, trek m'n sjaaltje goed aan en zet m'n kraag omhoog, om tenlsotte met wankele stap met de stok aan de hand de deur uit te gaan ...
Op zijn eentje verantwoordelijk voor mijn oneindige softheid, een kleuter laat je niet naar zoiets kijken! En al zeker niet als ene jongetje is! Wee mijn ouders! Wee hen!
hmmm, je hebt nog gelijk ook, ik had dat onding in de verkeerde context gezien. Pokemon is veel te modern om als zondebok voor mijn softheid door te gaan. Ik had het verward met iets dat in mijn geheugen blijft steken in verband met bolvormige wezentjes die de hele tijd schattig doen maar ik kan op de naam niet meer komen. In ieder geval traumatisch.
Ik herinner me zo'n spelletje waar een roos bolvormig wezentje de wereld moest redden door bommen op te eten. Dan ontploften de dingen in dat wezen en werd die zo gigantisch dik. Het heeft ook zijn tijd gehad op de beeldbuis denk ik.
Comments 13
Reply
Reply
na een ietwat formele hoofdknik zet ik m'n hoed op, trek m'n sjaaltje goed aan en zet m'n kraag omhoog, om tenlsotte met wankele stap met de stok aan de hand de deur uit te gaan ...
nee hoor :) complimenten mogen, pity me, please ...
Reply
Reply
Op zijn eentje verantwoordelijk voor mijn oneindige softheid, een kleuter laat je niet naar zoiets kijken! En al zeker niet als ene jongetje is! Wee mijn ouders! Wee hen!
Reply
ik zat net in het middelbaar ofzo toen pokémon op tv kwam, dus dat was al een oud jongetje!
Reply
Reply
Reply
Maar het hééft wel iets, dat Jigglypuff liedje...
Reply
Leave a comment