адну пальчатку згубіла ў Брусэлі. другую - пакінула Амстэрдаму. а ў Любліне набыла новыя - сонечнага-сонечнага колеру. кожны раз калі апранаю іх - узгадваю Брусэль, Амстэрдам, Люблін і Сонца. і ўсьміхаюся.

Горад становіцца тваім, калі ты пачынаеш скарачаць шляхі ў ім ( Read more... )

зьверху горад здаецца белым-белым, пухнатым-пухнатым - заінелым і чамусьці цёплым. а калі апускаесься, бачыш, што іней застаўся дзесьці ўгары. унізе горад шэра-марозны, амаль бяссьнежны, пусты і гулкі. лётаюць толькі птушкі і машыны.

люблю гэты горад. у яго прыгожая назва, зь якой зьвязаныя цудоўныя незьдзяйсьняльныя мары. ён амаль заўсёды пахмурна-мяккі і празрыста-халодны. магчыма таму, што выбіраюся на вуліцу звычайна ўвечары. тут чароўныя дрэвы, лябірынтавыя будынкі і пяшчотныя ліхтары. вялікая чорная птушка ў скверы на мокрым лісьці, што павольна зацярушваецца сьнегам, ( Read more... )

у лябірынце мрояў
пра іншыя гарады
восень зьнікае моўчкі
за паваротам сну.
тое, пра што маўчыш ты,
ёсьць толькі марай - ды
чарговае скрыжаваньне:
зіма чакае вясну.

сьнег мокры i халодны. парапет мокры i халодны.
горад... горад сонны i цёплы...
а чаму у гэтым горадзе сёньня столькi мiлiцыi?

у гэтым дзівосным горадзе з цёплай назвай восень паўсюль. ня трэба нікуды ехаць ці ісьці. расплюшчваеш вочы - і вось яна - тумановая і залатая, арабінавая і кляновая, сумная і ўтульная. пяшчотная восень у пяшчотным горадзе.