fikaton 14, dzień #5: inne życia i wymiary

[le_mru]

Autorka: le_mru
Ilość słów: 526
Fandom: Dragon Age II
Ostrzeżenia: spoilery do zakończenia gry - akcja dzieje się po nim
Prompt: Other Lives and Dimensions and Finally a Love Poem. Zainspirowane jest jednak oczywiście sztandarowym Tom The Model i można dostrzec tam jeszcze jedno zapożyczenie.

Comments

[novin_ha]

Oj, jaki angst ;) Oczywiscie nie rozumiem fika w 100%, bo koncowke gry mialam dawno i juz jej az tak dobrze nie pamietam, ale doceniam nastroj i trzecioplanowa obecnosc Fenrisa ;)

Tylko ten "czempion" mi strasznie zgrzytal, bo jednak w polskim chyba sie tego slowa nie uzywa w takim znaczeniu, w sporcie, w przypadku psow, ale nie na okreslenie obroncy. Domyslam sie, ze to oficjalne tlumaczenie?

[le_mru]

Strażniczka Fereldenu i czempionka Kirkwall :) 'Obrońca' nie jest też odpowiednikiem tego określenia przecież.

[mlekopijca]

Zawsze mam mieszane uczucia co do Andersa w DA2 (głównie z racji dużego kontrastu między Andersem w Awakening a Andersem w Kirkwall< z dodatkowym pasażerem w ciele), ale tu go lubię, bardzo. Bo to zdanie Wiedział o tym najlepiej, przecież próbował cały czas za pomocą swojego wrodzonego lenistwa i hedonizmu. Przymus działania przezwyciężał jego wady za każdym razem, choć teraz nie można było powiedzieć, że to polepszenie charakteru. łączy tych dwóch Andersów w jednego, znacznie bardziej spójnego.

(Zdziwił mnie Fenris, musiało mi chwilę zajać przypomnienie sobie, że to że ja musiałam go zabić w finale, nie znaczy, że każdy musiał. A że w drugiej grze się obraził i poszedł sobie w pizdu nie pomogło tym bardziej).

[le_mru]

Fenris był zniesmaczony całą sytuacją, ale więzy przyjaźni i lojalności wobec Hawke i pozostałych mogły go przekonać.

Dzięki za komentarz!

[ext_1589457]

Bardzo się mi podoba ten fatalizm idei/idealizmu - pewnie, nic nie mogła zrobić, jaka ziemska, materialna rzecz może powstrzymać idealistę? Nawet on sam, nawet jego własne wady nie dały rady. Pasuje mi to (i trafia w moje-ulubione-tematy, ale ciii). Tak samo, jak ostatnie zdanie.

Drobiazgi, przedstawiające świat - pies, pościg, gdzieś tam daleko Fenris (który pewnie zachodzi w głowę, jakim cudem doszło do tego, że broni magów) - też się mi bardzo podobały. Tworzą nastrój, no i właśnie budują typowo growe wrażenie żywego świata naokoło bohaterów literackimi środkami.

[le_mru]

No właśnie ja nie jestem pewna, czy to była manifestacja tego czystego idealizmu - bo to, co zrobił Anders, wykraczało poza sprawiedliwość, nawet ślepą, w rejon, który nazwałabym zemstą. Mnie się wydaje, że ludzka powłoka ideę sprawiedliwości nieco spoczwarzyła, wykrzywiła, i tego mieliśmy przedsmak właśnie w tamtym momencie.

Bardzo dziękuję za komentarz:)

[soriso]

ciekawe, szczególnie na końcu - uświadomiło mi to, że hawke faktycznie (pewnie niesłusznie) musiała od czasu do czasu zastanawiać się, w jakim stopniu ta skrajność andersa była efektem jej... działań? szczególnie, jeśli byli parą, jak u ciebie. racjonalnie pewnie wiedziała, że rozmowy by mu tego raczej z głowy nie wybiły, ale pewnie uderzyło ją to takie "gdybym coś zrobiła, mogłabym temu zapobiec". dobrze, że anders to sprostował!

przyjemnie się czytało, mimo że oni mają raczej niewesoło teraz. wzmianka o fenrisie ucieszyła również i mnie, bo lubię go znacznie bardziej niż andersa :D