Ու պառկած էր բազմոցին`թուլացած,գրեթե անզգա,մարմինը սառը քրտինքով սոսնձված բազմոցի տեղ-տեղ գունաթափ կաշվին:Չկար,չէր զգում իր ներկայությունն աշխարհում:Սարափելի է,բայց ոչինչ չէր մտածում.ուղղակի ընդունակ չէր:Ու միայն զգում էր,որ ատում է հետճաշյա այդ շոգ,դարից էլ երկար ժամերը,երբ իրեն նույնիսկ իր ներկայությունը չէր մնում:Դաժան էր:Հետո նորից սկսում էր
(
Read more... )