ԱՌԱՍՊԵԼՆ ԱՆՄԱՀ Է. ԿԵՑՑԵ՛ ԳԻՏՈՒԹՅՈՒՆԸ

[lernci]

Հորինված պատմության հիման վրա կարելի է
կանխատեսում կատարել միայն հորինված ապագայի
համար, իսկ մենք բոլորս ապրելու ենք մեկ այլ
ապագայում՝ իրական։

․․․ ժամանակակից աշխարհն այնքան էլ դիմացկուն
չէ սեփական անցյալում կատարվող փոփոխությունների
նկատմամբ, ինչպես դա կարող է թվալ։
Ալեքսանդր Ռոզով,
«Արեւն առագաստների վրա»
Այս տարվա գարնանը Արմակադ ցանցային դահլիճում

Comments

[anonymous]

Հարգելի mar_amirchanyan, ես չեմ էլ փորձել բանավիճել Հրաչ Մարտիրոսյանի հետ ըստ նյութի էության, քանի որ այդ հարցով ինքս չեմ զբաղվել, այնպես որ ինչ-որ որոշակի փաստարկներ կամ կարծիք «Քարահունջի» մասին չէի էլ կարող ունենալ․ ոչ լեզվաբանական, ոչ էլ՝ պատմաբանական։ Հոդվածն առհասարակ վերաբերում է ոչ թե գիտության այս կամ այն ճյուղին՝ լեզվաբանությանը կամ պատմագիտությանը, այլ գիտական եղանակի հարցերին, մեթոդաբանությանը։ Այսինքն գիտական ենթադրույթի եւ ապացուցված փաստի, չհաստատված տեսության եւ հերքված տեսության, անհավանական պնդման եւ սխալ պնդման հարաբերությունների, շարադրանքի տրամաբանական հետեւողականությանը եւ նման այլ հարցերին։ Այնպես որ իմ հոդվածի վերաբերյալ ձեր գնահատականների աղբյուրը ես չհասկացա։ Մասնավորապես՝ «ուռա-հայրենասիրական»-ի պիտակը․ ես հայրենասիրության մասին առհասարակ ոչինչ չեմ գրել։ Ճիշտ հակառակը․ հայրենասիրության գաղափարը առաջ է տարել իր հոդվածում հենց Հրաչ Մարտիրոսյանը, որից ես մեջբերումներ եմ արել։ Այսինքն, իմ ամբողջ հոդվածի իմաստը հենց գիտական մոտեցման, գիտական եղանակի կիրառման անհրաժեշտությունն է, որը «քարահունջականների» մոտ չկա՝

Մաս չորրորդ

[anonymous]

Դուք գրում եք, որ «բնիկության հարցը հնդեվրոպական մայր-հայրենիքի հետ շաղկապելը» մեթոդաբանական սխալ էր։ Գուցե։ Բայց այդ սխալը իր հերթին կապվում է մեկ այլ հարցի հետ․ թե ինչ է ազգը։ Ազգը ինձ համար լեզուն է, ու միայն լեզուն։ Բայց ինքը լեզուն փոփոխվող երեւույթ է։ Այսինքն ցանկացած ազգ սահմանափակ է ժամանակի մեջ, քանի որ լեզվի հնագույն վիճակները արդեն անըմբռնելի են դառնում։ Բայց եթե դիտարկենք լեզվի եւ դրա կրողների բարեշրջական, ժառանգորդական փոփոխությունը ապա կարող ենք խոսել ազգերի ավելի ընդարձակ սահմանման մասին, եւ ազգի «ագին» կարող է հասնել մարդկային պատմության հեռու խորքերը։ Տվյալ դեպքում՝ հնդեւրոպական միասնության խորքերը։ Ուրեմն եւս մի նոր հարց․ իսկ արդյո՞ք հայոց լեզուն առհասարակ հնդեւրոպական է։ Թե՞ նրա հնդեւրոպականությունը հետագա ձեռքբերում է, ավելի ուշ շերտ։ Այստեղ հայտնվում է արդեն «արմենների» եւ «հայերի» խնդիրը։ Եւ այլն, եւ այլն։ Ամեն ինչ փոխկապված է, հետեւապես եւ ձեր նկատածը կարող է եւ մեթոդաբանական սխալ չդիտվել։ Այլ սոսկ տարբերակ։ Հայերը կարող են տեղաբնիկ համարվել եթե․ 1. հայերենը ի սկզբանե հնդեւրոպական լեզու է ԵՒ հնդեւրոպական

Re: Մաս չորրորդ

[mar_amirchanyan]

Կփորձեմ հնարավորինս սպառիչ պատասխանել Ձեր մեկնաբանությանը

Re: Մաս չորրորդ

[anonymous]

Մարիամ ջան,

Կարծում եմ լավ զրույց ստացվեց։ Ձեր վերջին մեկնաբանություններին ես այնքան եմ համաձայն, որ ուրախ կլինեի կենդանի զրույց ունենալ․ կարծում եմ, ցանցայինը այլեւս սպառեց իրեն։ Բանն այն է, որ այնուամենայնիվ որոշ հարցերում համաձայն չեմ, եւ կուզեի բանավիճել, իսկ այլ հարցերում ինքս հարցեր ունեմ, եւ կուզեի լսել ձեր կարծիքը։ Եթե իմ այս ցանկությունը միակողմանի չէ, կխնդրեմ զանգել 091 20 82 069 համարով (եթե իհարկե, դուք Հայաստանում եք բնակվում։-)) հակառակ դեպքում իմ սքայպ-անունն է tarumian Իսկ այս հրապարակում ես երեւի էլ չգրեմ։ Ես առհասարակ չեմ սիրում շփման այս ձեւը։ Բայց համենայն դեպս, շնորհակալություն Արթուրին այս հնարավորությունն ընձեռելու համար։

Ռուբեն

Re: Մաս չորրորդ

[mar_amirchanyan]

Բարի: Մոտակա օրերին ես Ձեզ կզանգահարեմ, և կարող ենք հենց մեր բաժնում քննարկել Ձեզ հուզող հարցերը:

Re: Մաս չորրորդ

[lernci]

Ես եմ շնորհակալ երկուսիդ էլ նման օգտակար քննարկում ծաւալելու համար: