Ինչքա՜ն ծիծաղեցին էն գիշեր․․․
Ամենքը գաղթականներ էին։ Նոր էին Թիֆլիս հասել։ Զանոն էլ նրանց հետ էր։ Իր հոր փեշիցը բռնած նա անց էր կացել ձյունոտ սարերով, ամայի, ցուրտ դաշտերով, երկա՜ր-երկա՜ր ճանապարհ։
Նա չէր հասկանում, թե ինչու պատահեց էն ամենը, ինչ որ ինքը տեսավ․ էն հրացանների ճայթյունը, էն աղաղակը, էն ծուխն ու կրակը, էն փախուստը, որ փախչում էին
(
Read more... )
Comments 6
(The comment has been removed)
․․․ Վերջերս խօսում էի տափակ հումորների մասին, որ հրամցնում են մի քանի տգէտներ, ասում եմ, մեր հումորի զգացումը շատ բարձր է, ու այն մեզ չի լքել նոյնիսկ ամէնածանր ժամանակներում, ու օրինակ եմ բերում հէնց այս պատմուածքը ․․․
Reply
(The comment has been removed)
Reply
Leave a comment