К началу учебного года. Рассказ про жабу
Рассказ написался летом. Собеседник в сети, с которым еще не успели толком познакомиться, вдруг попросил рассказать ему какую-нибудь историю. Что рассказать человеку, о котором совсем ничего не знаешь? Хотела уже отказаться, а потом вспомнилось "А вот жила на болоте жаба, большая была дура, прямо даже никто не верил, и вот повадилась она, дура…" И продолжилось. Собеседник вскоре пропал, удалив аккаунт. А рассказ остался.
Про жабу
А вот жила на болоте жаба, большая была дура, прямо даже никто не верил, и вот повадилась она, дура…
читать все только что опубликованные диссертации. Откуда она их брала? Ну, не из болота, конечно. Не так уж плохи дела в нашей звёздной системе, чтобы у последней болотной жабы не было доступа к межгалактическому информаторию. Жаба наша подписалась на университетскую рассылку и получала эти диссертации ещё горячими, как пирожки из печи. Вы мне определенно не верите, так ведь? Что? Понимала ли она там хоть что-нибудь? Конечно, нет. Я же говорю - жаба была дура дурой. Но чтение это ее освежало и ободряло, не хуже болотной водички. Столько слов, чисел, графиков! И оформлено все по правилам! Красота!
Кто выдумал эти правила? Откуда мне знать? Мне диссертаций писать не доводилось. Но подозреваю, что какая-нибудь жаба, пробравшаяся в научный совет. Лучше были только каталоги и расписания транспорта, но их, увы, так часто не публикуют. Кроме того, у жабы (не спрашивайте меня, я понятия не имею, как) оказались врождённая грамотность и фотографическая память. Ее любимой игрой стало часами охотиться на страницах и, конечно, она находила, что искала. Тогда счастливая жаба отправляла письмо автору.
Не говорите глупостей, конечно, жабы не могут писать. Вы их лапы видели? Конечно, голосовым сообщением. У информатория отличный голосовой мессенджер - он справляется с самыми ужасными акцентами. Письма все были что-то вроде "Глубокоуважаемый сударь! Я с огромным удовольствием ознакомилась с вашей работой и хотела бы от всего сердца поздравить вас! Но с глубокой скорбью вынуждена проинформировать вас, что в вашем сочинении содержится несколько серьезных ошибок, которые препятствуют тому, чтобы оно стало бриллиантом современной науки. Считаю своим долгом отправить копию этого сообщения в Научный совет Межгалактического университета”. На этом месте, я думаю, автор уже начинал нервничать и думал парочку не самых хороших слов в адрес слишком придирчивой зануды, из-за которой, возможно, теперь придется переделывать всю работу. И только в конце сообщения приводился список ошибок - какая-нибудь убежавшая запятая, спрятавшаяся в крошечном шрифте сноски опечатка и тому подобное.
Если бы эти письма были бумажными, авторы, наверняка, с огромным удовольствием рвали бы их на тысячу клочков. К сожалению, просто удалить голосовое письмо не дает столь же успокаивающего эффекта, поэтому авторы, которые не знали, куда жаловаться, жаловались в информаторий. Ученому совету тоже эти письма быстро надоели, и академики потребовали, чтобы вопрос жабы был решен.
В правлении информатория долго спорили, кто-то даже предложил отключить жабу от сети. Но все остальные единодушно решили, что это было бы слишком жестоко. После двухдневной конференции решение все же нашли. Жабу забрали из болота и устроили корректором в научный отдел информатория. Кто-то говорил, что спустя какое-то время она потеряла свое рвение, но тем не менее, она до сих пор достойно работает и даже иногда получает премии. Вы до сих пор мне не верите? Ну, воля ваша. Но если вы случайно окажетесь рядом с тем болотом, посмотрите внимательно - я уверена, что вы не найдете там ни одной жабы, которая читала бы диссертацию.
Оригинал на Эсперанто
Pri bufo
Kaj jen loĝis en marĉo bufo. Kaj tiom stulta tiu bufo estis, eĉ neniu kredus, stultega! Kaj ekhavis ĝi kutimon… tralegi ĉiujn ĵus publikitajn disertaĵojn. Kie ĝi ilin trovis? Nu, ne el la marĉo, certe. Ne tiom malbonas aferoj en nia stela istemo, por ke la lasta marĉa bufo ne havu aliron al la universala informejo. Do nia bufo abonis la universitatan dissendon kaj ricevis tiujn disertaĵojn tute freŝaj, kiel kuketoj el la forno. Ne, vi evidente ne kredas al mi, ĉu? Kio? Ĉu ĝi komprenis ilin? Certe, ne. Mi ja diris ke la bufo estis stultega. Sed tiu legado la bufon malstreĉigis kaj vigligis. Tiom da vortoj, numeroj, grafikaĵoj! Kaj ĉio estas laŭregule aranĝita! Belega! Kiu inventis tiujn regulojn? Nu, kiel mi sciu? Mi ja neniam verkis disertaĵon. Sed mi suspektas ke iu bufo el scienca konsilio. Pli bonaj estis nur katalogoj kaj veturilhoraroj, sed tiujn oni ne eldonas tiom ofte.
Krom tio, la bufo (ne demandu min kiel, mi ne scias) havis denaskan absolutan erarsenton kaj fotografan memoron. Ĝia ŝatata ludo iĝis dum horoj ĉasadi tra la paĝoj kaj certe finfine trovi kion ĝi serĉis. Tiam la feliĉa bufo sendis mesaĝon al la aŭtoro.
Kiel sendis? Ne diru stultaĵojn, bufoj ne kapablas skribi, ĉu vi vidis iliajn piedojn? Per voĉmesaĝilo certe. La informejo havas perfektan voĉmesaĝilon - ĝi sukcesas prilabori la plej terurajn akĉentojn. Do la mesaĝoj ĉiuj similis al “Plenestimata sinjoro! Mi kun granda plezuro konatiĝis kun via laboro kaj de tuta mia koro volas gratuli vin! Sed kun la plej profunda funebro mi devas informi vin ke via verko enhavas kelkajn erarojn, kiuj tute al ĝi malhelpas iĝi la plej brila diamanto de la moderna scienco. Mi konsideras mia devo ankaŭ sendi kopion de tiu ĉi mesaĝo al la Scienca konsilio de la intergalaksia Universitato”. Ĉi-loke, mi pensas, la aŭtoro jam komencis maltrankviliĝi kaj eĉ pensis du aŭ tri fivortojn pri ĉikanema pedanto, pro kiu eble devos esti refarota la tuta laboro. Kaj nur fine de la mesaĝo troviĝis listo de eraroj - iu forkurinta komo, kaŝita en literetoj de piednoto tajperaro kaj tiel plu.
Se la mesaĝoj estus skribitaj sur papero, la aŭtoroj certe kun grandega plezuro disŝirus ĉiujn el ili je miloj da pecetoj. Bedaŭrinde simple forigi la voĉan leteron ne havas tiun trankviligan efikon, Do la aŭtoroj kiuj ne sciis pri kiu plendi, sendadis plendojn al la informejo. Al la scienco konsilio tiuj leteroj ankaŭ baldaŭ ektedis kaj la akademianoj postulis ke iu estu farota pri la bufo.
La estraro de informejo longe pridiskutis, iu eĉ proponis ke la bufo estu malkonektita de la reto. Sed ĉiuj aliuj diris ke tio estus tro kruela. Do post dutaga konferenco la solvo estis trovita. Oni forprenis la bufon el la marĉo en la informejon kaj dungis ĝin kiel korektisto de la scienca fako. Iu menciis ke post kelkaj jaroj ĝi ne plu estas tiom fervora, tamen ĝi laboras digne kaj eĉ ricevas iafoje premiojn. Ĉu vi ĝis nun ne kredas? Nu, tio estas via afero. Sed se iam vi hazarde preterpasos tiun marĉon, rigardu atente. Mi certas ke vi ne plu trovos tie eĉ unu bufon, legantan disertaĵon.
Про жабу
А вот жила на болоте жаба, большая была дура, прямо даже никто не верил, и вот повадилась она, дура…
читать все только что опубликованные диссертации. Откуда она их брала? Ну, не из болота, конечно. Не так уж плохи дела в нашей звёздной системе, чтобы у последней болотной жабы не было доступа к межгалактическому информаторию. Жаба наша подписалась на университетскую рассылку и получала эти диссертации ещё горячими, как пирожки из печи. Вы мне определенно не верите, так ведь? Что? Понимала ли она там хоть что-нибудь? Конечно, нет. Я же говорю - жаба была дура дурой. Но чтение это ее освежало и ободряло, не хуже болотной водички. Столько слов, чисел, графиков! И оформлено все по правилам! Красота!
Кто выдумал эти правила? Откуда мне знать? Мне диссертаций писать не доводилось. Но подозреваю, что какая-нибудь жаба, пробравшаяся в научный совет. Лучше были только каталоги и расписания транспорта, но их, увы, так часто не публикуют. Кроме того, у жабы (не спрашивайте меня, я понятия не имею, как) оказались врождённая грамотность и фотографическая память. Ее любимой игрой стало часами охотиться на страницах и, конечно, она находила, что искала. Тогда счастливая жаба отправляла письмо автору.
Не говорите глупостей, конечно, жабы не могут писать. Вы их лапы видели? Конечно, голосовым сообщением. У информатория отличный голосовой мессенджер - он справляется с самыми ужасными акцентами. Письма все были что-то вроде "Глубокоуважаемый сударь! Я с огромным удовольствием ознакомилась с вашей работой и хотела бы от всего сердца поздравить вас! Но с глубокой скорбью вынуждена проинформировать вас, что в вашем сочинении содержится несколько серьезных ошибок, которые препятствуют тому, чтобы оно стало бриллиантом современной науки. Считаю своим долгом отправить копию этого сообщения в Научный совет Межгалактического университета”. На этом месте, я думаю, автор уже начинал нервничать и думал парочку не самых хороших слов в адрес слишком придирчивой зануды, из-за которой, возможно, теперь придется переделывать всю работу. И только в конце сообщения приводился список ошибок - какая-нибудь убежавшая запятая, спрятавшаяся в крошечном шрифте сноски опечатка и тому подобное.
Если бы эти письма были бумажными, авторы, наверняка, с огромным удовольствием рвали бы их на тысячу клочков. К сожалению, просто удалить голосовое письмо не дает столь же успокаивающего эффекта, поэтому авторы, которые не знали, куда жаловаться, жаловались в информаторий. Ученому совету тоже эти письма быстро надоели, и академики потребовали, чтобы вопрос жабы был решен.
В правлении информатория долго спорили, кто-то даже предложил отключить жабу от сети. Но все остальные единодушно решили, что это было бы слишком жестоко. После двухдневной конференции решение все же нашли. Жабу забрали из болота и устроили корректором в научный отдел информатория. Кто-то говорил, что спустя какое-то время она потеряла свое рвение, но тем не менее, она до сих пор достойно работает и даже иногда получает премии. Вы до сих пор мне не верите? Ну, воля ваша. Но если вы случайно окажетесь рядом с тем болотом, посмотрите внимательно - я уверена, что вы не найдете там ни одной жабы, которая читала бы диссертацию.
Оригинал на Эсперанто
Pri bufo
Kaj jen loĝis en marĉo bufo. Kaj tiom stulta tiu bufo estis, eĉ neniu kredus, stultega! Kaj ekhavis ĝi kutimon… tralegi ĉiujn ĵus publikitajn disertaĵojn. Kie ĝi ilin trovis? Nu, ne el la marĉo, certe. Ne tiom malbonas aferoj en nia stela istemo, por ke la lasta marĉa bufo ne havu aliron al la universala informejo. Do nia bufo abonis la universitatan dissendon kaj ricevis tiujn disertaĵojn tute freŝaj, kiel kuketoj el la forno. Ne, vi evidente ne kredas al mi, ĉu? Kio? Ĉu ĝi komprenis ilin? Certe, ne. Mi ja diris ke la bufo estis stultega. Sed tiu legado la bufon malstreĉigis kaj vigligis. Tiom da vortoj, numeroj, grafikaĵoj! Kaj ĉio estas laŭregule aranĝita! Belega! Kiu inventis tiujn regulojn? Nu, kiel mi sciu? Mi ja neniam verkis disertaĵon. Sed mi suspektas ke iu bufo el scienca konsilio. Pli bonaj estis nur katalogoj kaj veturilhoraroj, sed tiujn oni ne eldonas tiom ofte.
Krom tio, la bufo (ne demandu min kiel, mi ne scias) havis denaskan absolutan erarsenton kaj fotografan memoron. Ĝia ŝatata ludo iĝis dum horoj ĉasadi tra la paĝoj kaj certe finfine trovi kion ĝi serĉis. Tiam la feliĉa bufo sendis mesaĝon al la aŭtoro.
Kiel sendis? Ne diru stultaĵojn, bufoj ne kapablas skribi, ĉu vi vidis iliajn piedojn? Per voĉmesaĝilo certe. La informejo havas perfektan voĉmesaĝilon - ĝi sukcesas prilabori la plej terurajn akĉentojn. Do la mesaĝoj ĉiuj similis al “Plenestimata sinjoro! Mi kun granda plezuro konatiĝis kun via laboro kaj de tuta mia koro volas gratuli vin! Sed kun la plej profunda funebro mi devas informi vin ke via verko enhavas kelkajn erarojn, kiuj tute al ĝi malhelpas iĝi la plej brila diamanto de la moderna scienco. Mi konsideras mia devo ankaŭ sendi kopion de tiu ĉi mesaĝo al la Scienca konsilio de la intergalaksia Universitato”. Ĉi-loke, mi pensas, la aŭtoro jam komencis maltrankviliĝi kaj eĉ pensis du aŭ tri fivortojn pri ĉikanema pedanto, pro kiu eble devos esti refarota la tuta laboro. Kaj nur fine de la mesaĝo troviĝis listo de eraroj - iu forkurinta komo, kaŝita en literetoj de piednoto tajperaro kaj tiel plu.
Se la mesaĝoj estus skribitaj sur papero, la aŭtoroj certe kun grandega plezuro disŝirus ĉiujn el ili je miloj da pecetoj. Bedaŭrinde simple forigi la voĉan leteron ne havas tiun trankviligan efikon, Do la aŭtoroj kiuj ne sciis pri kiu plendi, sendadis plendojn al la informejo. Al la scienco konsilio tiuj leteroj ankaŭ baldaŭ ektedis kaj la akademianoj postulis ke iu estu farota pri la bufo.
La estraro de informejo longe pridiskutis, iu eĉ proponis ke la bufo estu malkonektita de la reto. Sed ĉiuj aliuj diris ke tio estus tro kruela. Do post dutaga konferenco la solvo estis trovita. Oni forprenis la bufon el la marĉo en la informejon kaj dungis ĝin kiel korektisto de la scienca fako. Iu menciis ke post kelkaj jaroj ĝi ne plu estas tiom fervora, tamen ĝi laboras digne kaj eĉ ricevas iafoje premiojn. Ĉu vi ĝis nun ne kredas? Nu, tio estas via afero. Sed se iam vi hazarde preterpasos tiun marĉon, rigardu atente. Mi certas ke vi ne plu trovos tie eĉ unu bufon, legantan disertaĵon.