Հենց հիվանդանում- բարձր ջերմում եմ, մայրս գալիս, /սրսկում/ նստում է կողքս...
Չէ, աթոռին:
Ես քնում եմ: Բացում եմ աչքերս` նստած է... Ինչ-որ բան ասում եմ, ոնց որ. Ասենք` կհոգնես... Գնա, լավ եմ... Սոված չես ՞՞՞ ...
Ու էլի քնում եմ:
Նստում է քանի ժամ, մինչև երբ արթնանամ, լավ լինեմ:
Գնալուց պաչում է ճակատս, ասում` կներես...
Չգիտեմ ինչու:
Բան հիշեցի. Երբ փոքր
(
Read more... )
Comments 18
Reply
Reply
Reply
քեզնից ու սիրածդ մարդկանցից էլ
Reply
Reply
Reply
վաղուց չէի տեսել քեզ
Reply
արի քեզ մի լավ հետազոտենք, շտո-լե
իմունիտետ-բան
հմ՞
Reply
կամ ուղղակի չեմ հասցնում լավ լավանամ, ու տենց` ձգում եմ սրացումներով /խելքիս եմ զոռ տալիս, էլի Ճ/
Reply
ինքնադիագնոստիկա
լացում եմ ՃՃՃՃՃՃՃՃՃՃՃՃճ
Reply
բայց որ գնում ես մոտները, ասում են` դե ասա
ինչ ասեմ ՞՞՞
դա միշտ ամենավատ մասն է
Reply
Reply
բայց սա նեղ անձնական-անկողնային էր Ճ
բռնել ես տալիս ՞՞՞
Reply
Leave a comment