Այդ մարդուն կարոտեցի
Իսահակյանինն է կարծեմ: Հիշեցի ուղղակի: Վատ օր էր: Եղածը մեծ բան չէր /Աստված չանի/, բայց դեպի հետ փորեցի ու... վատ օր դարձավ միտեսակ:
Ուրեմն Իսահակյանի /կարծեմ/ մոտ մի կին կորցնում է որդուն: Լռվում է դարդից ու վշտից: Բոլորը մոտենում են, թե` դու էլի զավակներ ունես, սրա համար պիտի ապրես, նրա համար... դու այսպիսի պարտք ունես, սրա պարտավորությունը ունես, բա ամոթ չի... Ու` տենց: Կինը քարացած մնում է տեղում: Մի անցորդ տեսնում, հարցնում է, թե ինչ է եղել այդ կնոջը: Գյուղացիները պատմում են: Սա գնում, առանց խոսքի համբուրում է ձեռքը այդ կնոջ, նստում է կողքն ու նրա հետ արտասվում: Կինը բարձրացնում է գլուխը, նայում անծանոթին, սրբում է աչքերը, վեր է կենում ու քայլում դեպի Տուն:
Այդ մարդուն կարոտեցի: