Վիշապը, վիշապը…,-լսեցի գոռոցները:
Ամառ է: Ես տանը մենակ եմ: Էլի մտել եմ քարե տաք գռի մեջ, որ չէր ծառայում իր նպատակին ու տունս էր դարձել: Ամրոցս: Կիսահաս ու կաթոտ գարու ծակող քիստերը ձեռքիս, պառկած գուռի մեջ` նայում եմ երկինք: Երբ աչքերս հոգնում եմ, գցում եմ դրանք քարի ծակոտկեններին, պատկերներ գտնում ու փակում հանգիստ: Երազ ու արթուն խառնվել է իրար
(
Read more... )
Comments 6
(The comment has been removed)
Reply
(The comment has been removed)
Reply
Reply
Reply
Reply
Leave a comment