Click to view
Я ненавіджу паэзію. Калісьці мяне перакармілі паэзіяй. Ці я сама яе аб'елася.
Але гэты верш - просты і непрычэсаны - мне шалёна падабаецца:
Калі у вачох цямнее,
мне хочацца проста ўкленчыць:
“О Божа, хачу да мамы!
да таты хачу на плечы…”
каб апынуцца ў дзяцінстве,
як колісь -
хавацца ў шафе
сярод кажухоў і шапак
цукеркі цягаць з буфету
ды красці ў
(
Read more... )
Comments 2
Reply
да гэтуль мяне ніхто не разумеў.
Reply
Leave a comment