Чалавеку стала кепска. Як рэагуюць на гэта вельмі "духоўныя" расейцы, якія любяць хваліцца сваёй шчодрай душой і абвінавачваць "подлы" Захад у індывідуалізьме?
Наконт дабрыні я ня пэўная, аднак што спагадлівыя - гэта неаспрэчна. Сама ў гэтым пераконвалася шмат разоў. Ня тое што прысесьці на калені, схапіўшыся за жывот, - можаш проста стаяць у разгубленасьці, азіраючыся па баках, - і да цябе абавязкова хто-небудзь зьвернецца з прапановай дапамагчы.
Засталося правесьці гэткі ж эксперымент у Беларусі....
На зэдлі прыпынку ля майго дому ужо больш за год сядзіць бомж з адной нагой. Калі гляджу, адварочваецца. Нешта перашкаджае падыйсці і запытаць, ці патрэбна дапамога. І мне таксама. Чаму, адкажу - усе ведаюць, што проста запытаць - толькі пачатак, потым трэба будзе нешта рабіць, неяк дапамагчы. А як?.. Я не маю сваёй машыны, каб адвесьці туды, дзе дапамогуць, не маю сілы, каб дапамагчы дайсці, грошаў, каб штоські купіць, ці проста заплаціць, нават проста пабойваюся.. А яшчэ ведаю, што калі што супраць мяне выступіць уся сям'я - І няма свабоднаг месца, і можна заразіцца, і хто яго ведае, каго у дом прявядзеш - і гэта толькі частка таго, што скажуць. Нхто не жадае на сябе браць абузу... Калі не дапамагае дзяржава, кожны лічыць: "а чаму я?"
Дык тое бомж. І да таго ж - проста сядзіць. Іншая справа - калі яўна відаць, што з чалавекам адбываецца нешта ня тое, чалавек скурчыўся ад болю ці нават страціў прытомнасьць. Мая цёця расказвала, што калі ў яе схапіла сэрца і яна павалілася ў двары каля дому, першым міма яе прайшоў малады мужчына зь дзіцём. Хлопчык сказаў: "Тата, глядзі, цёці кепска, яна ўпала!". А тата адказаў: "Калі цёця напілася - хай і ляжыць". Потым ішла маладая пара - яны дапамаглі ўстаць і правялі да пад'езду.
Вось у чым рэч: у нас і ў Расіі так шмат бухаюць, што ледзь ня кожнага, хто раптам паваліўся, лічаць п'яным. Адна толькі розьніца - у нас усё-ткі спачатку паглядзяць, ці насамрэч чалавек паддаты, або ўсё-ткі яму кепска. У Расеі, як выявілася, нават не цікавяцца.
Я ў такіх сытуацыях спачатку штурхаю чалавека і гляджу на рэакцыю. Двойчы трапляліся п'яныя і двойчы - тыя, каму стала кепска. Адна дзяўчына сама прыйшла ў прытомнасьць, калі я пляснула на яе вады (у сьпёку заўжды нашу з сабой хаця б 250-грамовую бутэлечку з вадой), а для мужчыны давялося выклікаць хуткую дапамогу. Дактары сказалі, што калі б праляжаў яшчэ хвілін 20, то памёр бы. Аднак ведаю, што не памёр бы - таму што проста я першая пабачыла, як ён заваліўся, і першая падскочыла да яго, але тут жа набегла шмат народу - і ўсе з мэтай дапамагчы. Не далі б памерці.
Розныя выпадкі бываюць... Зараз прачытала ў каментах пра бамжа і згадала гісторыю ў нашым доме. Пару год таму, зімой (моцныя марозы якраз былі), у нас у доме пасяліўся нейкі валацуга. Лесвіца ў доме ізаляваная, па ёй фактычна ніхто не ходзіць. Спачатку яго пашкадавалі - вырашылі, што пакуль марозы стаяць, няхай жыве. Папярэдзілі, каб "не спраўляў патрэбаў" у пад'ездзе і ўвогуле паводіў сябе прыстойна. Некаторыя цётачкі нават пачалі яго падкормліваць... Скончылася ўсё тым, што валацуга гэты прывёў да сябе цэлую кампанію. Кожны вечар яны ладзілі баляванні на лесвіцы, біліся, раўлі на ўвесь дом і г.д. Бывала, званілі ў кватэры і патрабавалі(!) ежы ці выпіўкі. Урэшце прыйшлося выклікаць міліцыю. На развітанне бамжы наабяцалі шмат усяго - і кватэры спаліць, і кішкі павыпускаць... Пэўны час я смецце з асцярогай выносіла.
Патрапіш пару разоў у падобную сітуацыю, і пасля неяк цяжка бамжоў шкадаваць. :(
Жахлівая гісторыя, што і казаць. У мяне рацыянальна адсутнічае спачуваньне да бамжоў. Калі нехта дайшоў да такога жыцьця - сам вінаваты. Мо ёсьць нейкія выключэньні, але я пра іх ня ведаю. Заўжды можна знайсьці спосаб жыць як чалавек - хаця бы зьехаць у вёску, дзе шмат закінутых хат і заўсёды не стае працоўных рук.
А я была амаль упэўнена ў выніках :). Нам у падарожжах па краіне людзі заўсёды дапамагалі і не заставаліся абыякавымі. І паглядзіце, і ў расійска-амерыканскім, і ва ўкраінскім эксперыменце чалавек садзіўся на зямлю, то бок яскрава дэманстраваў, што яму кепска. А ў беларускім - толькі курчыўся стоячы. Калі б сеў, думаю, вынікі былі б яшчэ хутчэйшыя па часе.
Click to view
Comments 20
амэрыканцы - шчырыя і добрыя! а расея як звычайна.
Reply
Reply
Reply
На зэдлі прыпынку ля майго дому ужо больш за год сядзіць бомж з адной нагой. Калі гляджу, адварочваецца.
Нешта перашкаджае падыйсці і запытаць, ці патрэбна дапамога. І мне таксама. Чаму, адкажу - усе ведаюць, што проста запытаць - толькі пачатак, потым трэба будзе нешта рабіць, неяк дапамагчы. А як?.. Я не маю сваёй машыны, каб адвесьці туды, дзе дапамогуць, не маю сілы, каб дапамагчы дайсці, грошаў, каб штоські купіць, ці проста заплаціць, нават проста пабойваюся.. А яшчэ ведаю, што калі што супраць мяне выступіць уся сям'я - І няма свабоднаг месца, і можна заразіцца, і хто яго ведае, каго у дом прявядзеш - і гэта толькі частка таго, што скажуць. Нхто не жадае на сябе браць абузу... Калі не дапамагае дзяржава, кожны лічыць: "а чаму я?"
Reply
Вось у чым рэч: у нас і ў Расіі так шмат бухаюць, што ледзь ня кожнага, хто раптам паваліўся, лічаць п'яным. Адна толькі розьніца - у нас усё-ткі спачатку паглядзяць, ці насамрэч чалавек паддаты, або ўсё-ткі яму кепска. У Расеі, як выявілася, нават не цікавяцца.
Reply
Reply
Reply
Зараз прачытала ў каментах пра бамжа і згадала гісторыю ў нашым доме. Пару год таму, зімой (моцныя марозы якраз былі), у нас у доме пасяліўся нейкі валацуга. Лесвіца ў доме ізаляваная, па ёй фактычна ніхто не ходзіць. Спачатку яго пашкадавалі - вырашылі, што пакуль марозы стаяць, няхай жыве. Папярэдзілі, каб "не спраўляў патрэбаў" у пад'ездзе і ўвогуле паводіў сябе прыстойна. Некаторыя цётачкі нават пачалі яго падкормліваць... Скончылася ўсё тым, што валацуга гэты прывёў да сябе цэлую кампанію. Кожны вечар яны ладзілі баляванні на лесвіцы, біліся, раўлі на ўвесь дом і г.д. Бывала, званілі ў кватэры і патрабавалі(!) ежы ці выпіўкі. Урэшце прыйшлося выклікаць міліцыю. На развітанне бамжы наабяцалі шмат усяго - і кватэры спаліць, і кішкі павыпускаць... Пэўны час я смецце з асцярогай выносіла.
Патрапіш пару разоў у падобную сітуацыю, і пасля неяк цяжка бамжоў шкадаваць. :(
Reply
У мяне рацыянальна адсутнічае спачуваньне да бамжоў. Калі нехта дайшоў да такога жыцьця - сам вінаваты. Мо ёсьць нейкія выключэньні, але я пра іх ня ведаю. Заўжды можна знайсьці спосаб жыць як чалавек - хаця бы зьехаць у вёску, дзе шмат закінутых хат і заўсёды не стае працоўных рук.
Reply
Reply
Reply
І паглядзіце, і ў расійска-амерыканскім, і ва ўкраінскім эксперыменце чалавек садзіўся на зямлю, то бок яскрава дэманстраваў, што яму кепска. А ў беларускім - толькі курчыўся стоячы. Калі б сеў, думаю, вынікі былі б яшчэ хутчэйшыя па часе.
Reply
Leave a comment