Вось я і дома. Тарас кажа, што прайшоў месяц, а мне чамусьці здаецца, што крыху меней. Аднак розніцы, бадай, тут няма ніякай. Проста ў мінулы раз я балюча адчуў, што мяне тут не вельмі жадаюць бачыць, не чакаюць, я нібы і не дома...Хаця, пэўна, гэта ўсё з-за праблем маці на працы. Колькі Сафія ды ўсе мы казалі ёй, каб звальнялася яна адтуль ды ішла ( Read more... )