Goodbye, Rafo

[dabavog]

Ճարտարապետ Ռաֆայել Իսրայելյանի տունը այլեւս գոյություն չունի, իսպառ ջնջվեց երկրագնդի երեսից

Երկար խոսելու տրամադրություն չկա, էս ոնց-որ օրագրիցս խառը մտքեր են, էլի, որ գրեմ երկար՝ հա կգրվի

Comments

[koreolan]

///Ինձ ասում են. հո բոլորի տները չենք պահելու ինչ ա եսիմ ով ա ապրել///

Մի բան հարցնե՞մ, իսկ ինչու՞ ոչ։ Ինչու՞ չպահել բոլոր տները։

[dabavog]

հիմա եմ ասում, որ սկսեմ թվարկել մի տասնյակ էլ չի հավաքվի

[koreolan]

Եսիմ, ինձ թվումա, որ եթե ինչ-որ բան կա, ապա by default պետքա լինի դա պահելը։ Կա, պտի մնա։ Չպահել միայն խիստ, խստագույն անհրաժեշտության դեպքում։ Ասենք երբ որ սենց լիքը մարդիկ կհելնեն փողոց, պահանջելով դա փոխել։

[dabavog]

համաձայն եմ

[ovanitas]

հա, տխուր ա էս ամենը, կամրադ
ոնց որ սյուռոտ ֆիլմի միջ լինենք... ինսունականների սկզբերի սև ու մռայլ ֆիլմերից մեկի
«դուբաիզացումը» լավ թեգ էր, ով եղել ա, գիտի: Ավելի լավ ա հյուղակում ապրես, քան դրանց սառը անշունչ երկնաքերներում: Մակարդակի խնդիր ա էս ամենը: Արժեհամակարգը համապատասխանում ա մարդկանց դատողության մակարդակին:
Մի օր մի ուրախանալու բան ես գտնում, կպնում ես, ուզում ես պոկ չգաս, բայց գլխիդ էնքան էն սենց բաներով բամփում, թե՝ չի կարելի ուրախանալ, ամեն ինչ վատ ա, մռայլ ու սև ա, որ արդեն դու էլ վախենում ես մի լավ բան նշմարես, որ չլինի թե՝ էլի չհիասթափվես հերթական անգամ:
Սենց էլ աբրըմ ենք...

[dabavog]

ափսոս ա, որ ափսոսալու բան չունենաինք՝ ուրախ կապրեինք, է
էմիրատի արաբի պես

[ovanitas]

բան չմնաց, սենց գնա դրան էլ կհասնենք

[anushanahit]

http://anushanahit.livejournal.com/146183.html

[mar_amirchanyan]

//երեւի արժի բոլորս ներողություն խնդրնեք, բայց չգիտեմ ումից//

ապագա սերունդներից
Մեզանից մեծ ու փոշիացած սերնդի համար:
Մեզ համար, որ չկարողացանք պահել:
Եսիմ..

[hovik95]

Ես իմ 16 տարեկանում, հազիվ ինֆակտ չստացա, երբ որ վիդեոն տեսա: Ախր ով-ով բայց Իսրայելյանը ուղղակի մեր ազգի վերջին 100 տարվա ազգային ճարտարապետության գլխավոր դեմքն էր:

Մի բան էլ, էտ տոնւը հենց Ռաֆաել Իսրայելյանի որդին ա վաճառել, նենց որ թող սա նրա խղճին մնա...