(no subject)

[subel]

Некалі даўно мы жанілі нашага друга ў Маскве, гадоў 12 таму. Быў стол з гасьцямі зь Беларусі, быў стол з маскалямі. Нехта з гэных маскалёў, узбуджаны братэрскімі пачуцьцямі і алькаголем, ляпнуў, што няма ніякай беларускай нацыі, няма і ніякай беларускай мовы, а толькі ёсьць адзіны народ і дыялект "вялікага і магучага". Калі надыйшла чарга да мяне прамаўляць тост, я казаў, вядома, пабеларуску і пастараўся выкарыстаць толькі такія словы, якія б ня мелі аднолькавых каранёў з расейскімі. Рогат за іхным сталом адразу зьнік. А за нашым, наадварот, зьявілася радаснае ўзбуджэньне. Дык вось той мой друг на днях даслаў мне верш Сяргея Грахоўскага "Ветразь". У гэтым вершы наўмысьле няма словаў, сугучных расейскім. Раджу захаваць, на выпадак калі каму спатрэбіцца "аргумэнт" у спрэчцы на карысьць існаваньня самабытнай беларускай мовы.

Сяргей Грахоўскі
«Ветразь»

У выраі ветразь знікае
За хваляй, нібы на спачын,
І змора яго не злякае,
Не спыніць тугой далячынь.

У змроку зіхоткая здрада
Завабіць хлуснёй у віры,
На золку сканае прынада
І кволы прамень на жвіры.

Раптоўна згаданыя мроі
У карунках пяшчотнай тугі
Павольна знікаюць, як строі,
У бязважкасці кволай смугі.

Знікае ўсхвалёваны ветразь:
З кунегаю пільна сачу,
Як водар аздобіў паветра,
І ў бездані знічкі лічу.