После прочтения становится и весело и грустно одновременно. Мне тяжело принять жизнь с детьми со всеми её трудностями. Хочу, чтобы было легче и не могу принять(
Мне падаецца, што тут шмат залежыць і ад тэмпераменту самаго чалавека і ад дапамогі і разуменьня блізкіх людей. Ды і прывучаць сябе да пазітыву -гэта справа не аднаго дню. Заўважыла, што з ўзростам стала ныцікам, хаця ў маладосьці мяне лічылі нязменным аптымыстам. Паставіла мэту не ныць, шукаць пазытыў і думаць пра прыгожае, добрае, пазытыўнае, каб напаўняцца. І трэба акружыць сябе такімі ж самымі людзьмі :)
Comments 2
Reply
Reply
Leave a comment