Учора бачыў, як Андранік Антанян дасылаў на пошце звычайны ліст да жонкі. Я такіх лістоў ужо гадоў 20 не дасылаў. :) Аказваецца, Антанян такі злосны кансэрватар і прыхільнік традыцыяў бацькоў.
Некалі гэты Антанік напісаў рэцэнзію на маю слабенькую кніжку. Я яго ніколі ў жыцці не бачыў. Алесь, перадай яму, калі ласка, што я яму ўдзячны за тую СПРАВЯДЛІВУЮ крытыку, яна мне памагла ў далейшым...
Паважаны Андрэй, мне радасна, што (нарэшце) прыйшло паразуменьне. Сёньня стараюся не пісаць пра кніжкі, якія мне не падабаюцца. Магчыма, гэта не зусім шчыра, але іначай ужо й я хочацца.
Я б не ўспомніў пра тую "смуту", але акурат у гэтыя дні вычытваю яе для "Камунікату". І прыходжу да адной толькі цьвёрдай высновы - якія добрыя і гуманныя ўсё ж людзі патрапіліся ў маім дэбюце! Калі б мне на вочы цяперашняму патрапілася тая кніжка (ды і тады я адчуваў усю яе антымастацкую гадасьць)- не ведаю... Хутчэй за ўсё проста не пісаў бы нічога, але на аўтары паставіў бы асінавы крыж. Суцяшае толькі, што я не пайшоў шляхам "смуты". Маю на ўвазе, што паступова пачаў адчуваць асалоду ў марудным пісаньні, і паступова сам сябе навучыўся крытыкаваць. У мінулым годзе бачыўся з Дубаўцом і сказаў яму: "Вы ж мяне проста па-чалавечы пашкадавалі тады", на што ён адмахнуўся...
Comments 5
Reply
Reply
мне радасна, што (нарэшце) прыйшло паразуменьне.
Сёньня стараюся не пісаць пра кніжкі, якія мне не падабаюцца. Магчыма, гэта не зусім шчыра, але іначай ужо й я хочацца.
Reply
Суцяшае толькі, што я не пайшоў шляхам "смуты". Маю на ўвазе, што паступова пачаў адчуваць асалоду ў марудным пісаньні, і паступова сам сябе навучыўся крытыкаваць.
У мінулым годзе бачыўся з Дубаўцом і сказаў яму: "Вы ж мяне проста па-чалавечы пашкадавалі тады", на што ён адмахнуўся...
Reply
Leave a comment