Sveda rakonto pri denaska lingvo / шведскі аповед пра матчыну мову
Bonkoraj gesinjoroj Petersson, ĉar ili ne sukcesis mem naski infanon, adoptis preskaŭ ĵusnakitan portugalan orfon.
Post kelkaj monatoj vizitis ilin malnova amiko, kiu trovis ilin absorbitaj en libroj, diskoj, vortaroj, kaj ĉia lernmaterialo. Iom mirigita, la amiko diris: "Vi ŝajnas tre okupitaj."
"Jes", respondis Sinjorino Petersson, "ni plej diligente lernas la portugalan."
"Tio certe estas interesa lingvo", rimarkis la amiko, "inter multaj aliaj..."
"Ne nur tial ni lernas ĝin", intervenis Sinjoro Petersson. "La bebo jam rampas sur manoj kaj genuoj. Baldaŭ ĝi ekstaros kaj kuretados tra la domo. Baldaŭ poste ĝi komencos paroli, kaj ni deziras tion kompreni, kion ĝi tiam spontane diros!"
alsendis Levi Petro en SCE
спадары Петэрсан, якія ня маюць сваіх дзяцей, усынавілі толькі што навароджанаю партугальскау сірату •
празь некаторы час іх наведаў стары сябра, які заўважыў, што яны поўнасьцю паглыбіліся ў кнігі, слоўнікі, відэа-, аўдыё і ўсякія іншыя навучальныя сродкі • зьдзіўлены, ён пытаецца: "а што вы так апантанна вучыце?"
спадарыня Петэрсан адказвае: "мы старанна вывучаем партугальскую мову" •
"гэта вельмі цікавая мова", - кажа сябра, - "сярод многіх іншых..."
"ну мы вучым ня толькі з-за гэтага", - тлумачыць спадар Петэрсан, - "нашае дзіцё ужо поўзае • неўзабаве яно пачне хадзіць і бегаць • а потым пачне размаўляць, і мы вельмі хочам зразумець, якія будуць ягоныя першыя словы!"