Разглядаючы гравюры Блэйка
Літаратарка адгортвае свежы нумар часопіса, у якім надрукавалі яе першую частку рамана. З трымценнем перагортвае старонкі, спрабуе чытаць - а не можа. Яна надта ўзрушаная. Калі дагортвае часопіс да канца - разумее, што яе тэксту там нашмат больш, амаль удвая, чым яна здавала. Гэта яе і цешыць і трывожыць. Тады яна ўчытваецца ў тэкст і разумее, што карэктар у некаторых мейсцах не вытрымаў - і падпісаў ад сябе каментары. У асноўным, з нагоды бездарных памылак, але часам і на іншыя тэмы. На небяспечныя.
Ён не ставіў двукосся ці хаця б зорачак. Тэкст заставаўся суцэльным. Хаця і расплываўся цяпер перад яе вачыма.
Ад такога чытання - з безумным перасоўваннем перспектыў - у літаратаркі закружылася галава. Ёй захацелася патэлефанаваць карэктару - але рукі не слухаліся. Яна паспрабавала пракрычаць нешта грознае ў паветра - але язык яе пацяжэў, нібы наліўся металам. Думкі пераблыталіся і адступілі кудысьці ў кут пакоя. І адзінае, што трымалася цяпер у яе свядомасці - гэта радок са старого ангельскага верша пра караля раздраю, які пераўтвараецца ў рэшце рэшт у прынца спакою. Прынца спакою, - паўтара яна ўначы, - спакою. І згадвала - слова за словам - свой раман. Толькі што напісаны. Чысты і сэнсоўны. Яшчэ нікім не падняты на гэтую плыткую паверхню.
Ён не ставіў двукосся ці хаця б зорачак. Тэкст заставаўся суцэльным. Хаця і расплываўся цяпер перад яе вачыма.
Ад такога чытання - з безумным перасоўваннем перспектыў - у літаратаркі закружылася галава. Ёй захацелася патэлефанаваць карэктару - але рукі не слухаліся. Яна паспрабавала пракрычаць нешта грознае ў паветра - але язык яе пацяжэў, нібы наліўся металам. Думкі пераблыталіся і адступілі кудысьці ў кут пакоя. І адзінае, што трымалася цяпер у яе свядомасці - гэта радок са старого ангельскага верша пра караля раздраю, які пераўтвараецца ў рэшце рэшт у прынца спакою. Прынца спакою, - паўтара яна ўначы, - спакою. І згадвала - слова за словам - свой раман. Толькі што напісаны. Чысты і сэнсоўны. Яшчэ нікім не падняты на гэтую плыткую паверхню.