Я знайшоў нарэшце параўнаньне. ЯК УСЯРЭДЗІНЕ ШКЛА. Акурат так я адчуваю сябе, прасоўваючы сваё цела ў гэтым густым віцебскім марозе...

Сонца халоднае, як мятны ледзянец. Сьнежань яго пракоўтвае нават не дасмактаўшы да канца. Пакідае прысмак трывогі на губах назіральніка за вакном. Гэты чалавек пасьпявае заўважыць толькі шэрань на дахах...
І захлынаецца цемрай.

( Read more... )