A. Grin «Ŝipestro Duke» en Esperanto | А. Грин «Капитан Дюк» на эсперанто
A. Grin. Ŝipestro Duke [zip] (21 Kb) [fb2] (17 Kb).
Frue matene en malgranda legomĝardeno, limanta unu el la dometoj de la komunumo de Bluaj Fratoj, meze de ekflorantaj terpomujoj, priplantitaj per regulaj arbustoj, aperis homo, aĝa ĉirkaŭ kvardek jarojn, en kroĉetita veŝto, marista drapa pantalono kaj tubforma nigra ĉapelo. En la grandega pugno de la homo brilis fera fosileto. Levinte la okulojn al la ĉielo kaj kun plena humileco de la koro balbutinte matenan preĝon, la homo komencis fosaĉi la teron ĉirkaŭ la terpomaj arbustetoj, malkompaktigante la grundon. Mallerte, sed verve pikante per la nekutima por li instrumento la terpomajn radikojn mem, pro kio nevideble diseriĝadis sub la tero la junaj, prizorgataj tuberoj, tiu homo, decidinte finfine, ke por la savo de la animo por hodiaŭ estas farite sufiĉe, alsidiĝis al la barilo, ĉirkaŭkreskita de kaprifolio kaj eglanterio, kaj kutime ŝovis la manon en la poŝon por preni la pipon. Sed, rememorinte, ke antaŭhieraŭ la pipo estis rompita de li mem, la tabako estis disŝutita kaj li votis eviti ĉiajn mondajn tentojn, malheligantajn la animon, - la homo kun la fosileto amare kaj riproĉe subridis.
[plu...]
Frue matene en malgranda legomĝardeno, limanta unu el la dometoj de la komunumo de Bluaj Fratoj, meze de ekflorantaj terpomujoj, priplantitaj per regulaj arbustoj, aperis homo, aĝa ĉirkaŭ kvardek jarojn, en kroĉetita veŝto, marista drapa pantalono kaj tubforma nigra ĉapelo. En la grandega pugno de la homo brilis fera fosileto. Levinte la okulojn al la ĉielo kaj kun plena humileco de la koro balbutinte matenan preĝon, la homo komencis fosaĉi la teron ĉirkaŭ la terpomaj arbustetoj, malkompaktigante la grundon. Mallerte, sed verve pikante per la nekutima por li instrumento la terpomajn radikojn mem, pro kio nevideble diseriĝadis sub la tero la junaj, prizorgataj tuberoj, tiu homo, decidinte finfine, ke por la savo de la animo por hodiaŭ estas farite sufiĉe, alsidiĝis al la barilo, ĉirkaŭkreskita de kaprifolio kaj eglanterio, kaj kutime ŝovis la manon en la poŝon por preni la pipon. Sed, rememorinte, ke antaŭhieraŭ la pipo estis rompita de li mem, la tabako estis disŝutita kaj li votis eviti ĉiajn mondajn tentojn, malheligantajn la animon, - la homo kun la fosileto amare kaj riproĉe subridis.
[plu...]